Μονόγραμμα : III


Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

(Οδυσσέας Ελύτης)

Σχόλια

  1. "Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
    Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς
    Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς
    Μαχαίρι
    Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
    Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς
    Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
    Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
    Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
    Το λευκό το νυφικό της Οφηλίας, μ’ ακούς
    Που μ’ αφήνεις, που πας και ποιος, μ’ ακούς

    Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς

    Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
    Θα έρθει μια μέρα, μ’ ακούς
    Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
    Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς
    Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ’ ακούς
    Των ανθρώπων
    Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Δρόμος (2005)

Άνομοι

Το νησί μου