Ανήλικος

Έχω ζήσει αρκετές φορές με την ψευδαίσθηση του "σπάνιου". Του "ιδιαίτερου". Του "για πάντα" ακόμη. Από άγνοια, αφέλεια ή δίψα για λίγη αγάπη, φροντίδα. Από την ίδια τη φύση του ανθρώπου να νιώσει το "ιδιαίτερο", το "σπάνιο" και το "για πάντα". Φρούδα ελπίδα που είναι αντίθετη στην ίδια φύση του ανθρώπου. Στην ίδια τη ζωή. Δεν έχεις τίποτα το ιδιαίτερο. Ναι, εσύ που διαβάζεις. Τίποτα το εξαίσια ουσιαστικό για να διαφέρεις από τη μάζα. Τίποτα το άλλο, το ειδικό που θα σε κάνει να αξίζεις το "σπάνιο". Δεν είναι αξιακό και δίκαιο αυτό που ζεις. Γιατί κι αν υπάρχει "σπάνιο", τύχη καθαρά είναι αν θα το συναντήσεις. Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα το συναντήσεις; Ή ακόμα ειδικότερα, ότι το συνάντησες ήδη; Ποια έπαρση σε οδηγεί να πιστέψεις ότι το "σπάνιο" στα μάτια σου δεν είναι απλώς και μόνο άλλη μια μορφή του καθημερινού, της μάζας; Να σου πω πώς πηγαίνουν τα πράγματα. Το χρονικό όριο βάλτο ε