Ανήλικος

Ενα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι, αγάπησε μιάς μάγισσας την κόρη. "Δεν αγαπώ εγώ -του λέει- παιδιά, μ' αν θέλης να σου δώσω το φιλί μου, της μάννας σου να φέρης την καρδιά, να ρίξω να την φάη το σκυλί μου..." Τρέχει ο νειός, τη μάννα του σκοτώνει και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει και τρέχει να την πάη: μα σκοντάφτει και πέφτει ο νειός κατάχαμα με δαύτη. Κυλάει ο γυιός και η καρδιά κυλάει Και την ακούει να κλαίη και να μιλάη. Μιλάει η μάννα στο παιδί και λέει: "Εκτύπησες, αγόρι μου;" και κλαίει... Ζαν Ρισπέν Αφιερωμένο στη Μάνα μου

Είναι γνωστό σ'όλον τον κόσμο και ντουνιά ότι κάνω τρέλλες αυτήν την εποχή για το καρό. Στήθηκα λοιπόν και σήμερα από τις 9.50 μέχρι τις 10.30 στο γνωστό σημείο-γωνία που τον πέτυχα χθες, με παταγώδη αποτυχία ομολογουμένως. Δεν μου έκοψε βέβαια μόλις πήγα να περάσω μια βόλτα από τις καφετέριες... Πέρασα στις 10.30. Καθόταν με το μηχανάκι, κακός βραχνάς μας βρήκε, σε μια καφετέρια. Τι ώρα βγήκε αυτό το παιδί να πιεί καφέ, απορώ ειλικρινά! Φορούσα ένα άσπρο σακάκι, ε, και με είδε το πουλάκι μου, μπαμ έκανα από μακριά. Κάνω τη μία περασιά, κάνω και τη δεύτερη, και καλά δεν έγινε καλή συνεννόηση με την παρέα και γυρίζω πίσω, με ξαναβλέπει, μιας και περνώντας από μπροστά του μιλούσα στο κινητό (το τι μονάδες έχω φάει έτσι, δεν περιγράφεται, ούτε αυθεντικό σκωτζέζικο κιλτ θα μου κόστιζε τόσο όσο το καρό δηλαδή). Τέλος πάντων, πάω στην ταβέρνα που ήταν η παρέα μου. Μάζεψα αρκετό κρύο όμως, και άρχισα να νοιώθω κάπως πεσμένος. Πήγαμε μετά στο γνωστό πλέον κλαμπάκι, όπου μετά από λίγο, ενεφ

Πώς με φώτισε ο Θεός να κατέβω λίγο νωρίτερα από το ραντεβού μου με το αυτοκίνητο να κάνω μια βόλτα. Στα φανάρια, πετυχαίνω το καρό, να περιμένει, μόνος.... Στο μέρος που 3 εβδομάδες τώρα κάθε βράδι την ίδια ώρα περίμενα εγώ εκεί, μήπως περάσει... Προσπερνώ την συγκεκριμένη γκαντεμιά και καθυστερώ ώστε να με πιάσει το φανάρι(Μέγα λάθος). Τέλος πάντων, αφού βρίσκω όπως όπως να παρκάρω, παρατάω κινητό και μπουφάν στο αυτοκίνητο και τρέχω προς το μέρος. Ε στα 5 μέτρα, τσουπ το μηχανάκι μπροστά μου... ΧΕΣΕ μας ρε φίλε! Δεν πτοούμαι. Τους παίρνω από πίσω. Στενό το πεζοδρόμιο, μπροστά το καρό, πίσω κενό, δύο άλλα άτομα και καταϊδρωμένο το μηχανάκι... Σκέφτομαι, από το να τους παρακολουθήσω και να δω που πάνε, καλύτερα να δώσω παρών. Προσπερνάω μηχανάκι και λοιπούς και φτάνω στο καρό. Εκείνη τη στιγμή, γύριζε το κεφάλι να δει που είναι το μηχανάκι. Για να μην δώσω αφορμή να καρφωθεί το καρό, περνάω από μπροστά, λέω ένα "Γεια σου" αρκετά δυνατά ώστε να ακουστεί, τον ξαφνιάζω, και προ

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: "Τι είναι το κρυφτό;" Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά, άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει. 'Ένα, δύο, τρία" άρχισε να μετράει η Τρέλα. Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου, ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να

Πίνω καφέ σε μια καφετέρια, βράδι. Στην κολλητή μου έχω προαναφέρει ότι έχω ένα περίεργο σφίξιμο απόψε το βράδι στο στομάχι. Με ρώτησε, καλό ή κακό; Είπα, δεν ξέρω... Όπως γυρίζω μια στιγμή το κεφάλι, το καρό... Είχε δει κάποιους γνωστούς του και τους μιλούσε από μακριά, πλάτη σε εμένα. Το ρωτάνε, που θα πας, και λέει κάτι, το οποίο διαβάζω στα χείλη του.... Στο τάδε. Πάει να τους μιλήσει από κοντά, κάθεται, λέω, όταν σηκωθεί θα με δει. Ε, πώς σπάει ο διάολος το ποδάρι του και όταν σηκώνεται έχει έρθει ένας παλιός γνωστός μου και μου μιλάει....Κάνω υπομονή, υπομονή, κάποια στιγμή, τον παρατάω στα κρύα του λουτρού και πάω προς τα εκεί που πήγε το καρό, το οποίο φυσικά δεν με είχε δει. Άργησα όμως να ξεκινήσω και το έχασα κατευθείαν... Αποφασίζουμε να πάμε, που αλλού, στο ΤΑΔΕ. Πρώτη μούρη, το καρό, η αδερφή, το μηχανάκι και μια άσχετη. Με βλέπει. Τα πόδια μου κομμένα αλλά μετριασμένα. Στεκόμαστε σχετικά κοντά. Σκούντηξε και την αδερφή απροκάλυπτα να ειδοποιήσει. Ο οποιοσδήποτε στρέιτ, θ

22/04/06 17.02 Μόλις ξάπλωσα στο ξενοδοχείο. Φάγαμε, ομολογουμένως σαν τα πεινασμένα από την Μπιάφρα. Το ξενοδοχείο ομολογουμένως είναι υπέροχο, χωριό θα το χαρακτήριζα και με εντυπωσίασε, όχι τόσο το δωμάτιο, που όντως είναι άξιο λόγου, όσο η διαρρύθμιση του κήπου και του συγκροτήματος γενικότερα. Το βράδι δεν αποφασίσαμε σε ποια εκκλησία θα πάμε βέβαια, αλλά μάλλον θα καταλήξουμε σε ένα χωριό εδώ κοντά, μιας και το ξενοδοχείο είναι εκτός πολιτισμού, αν και απείρως πολιτισμένο και υπερσύγχρονο. Βλέπω CNN τώρα. Έχει μια εκπομπή για την πετρελαϊκή κρίση που διέρχονται οι Ηνωμένες Πολιτείες. Θέτει το ζήτημα τόσο καταστροφολογικά που αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το ενδεχόμενο/αναμενόμενο(πλέον) χτύπημα στο Ιράν. Είναι απίστευτο το πόσο απροκάλυπτα πλέον χειραγωγούν και προκαταβάλουν τον αμερικανικό λαό μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης ωστε να δημιουργήσουν το απαραίτητο κλίμα για να δικαιολογήσουν την οιαδήποτε δράση τους. Η κατάσταση είναι τραγική, οικτρή και απάνθρωπη. Χθες μόλις διάβασα

Σήμερα, όπως κάθε χρόνο πήγα στην περιφορά του επιταφίου. Στην εκκλησία που πηγαίνω κάθε χρόνο τέτοια μέρα.. Ξαφνικά, εκεί που περίμενα να αποσώσει ο παπάς για να βγάλει τον επιτάφιο, μου έρχεται ένα μήνυμα από μια φίλη που βρισκόταν σε άλλη εκκλησία ότι το καρό ήταν απο πίσω της κολλητά. Φυσικά αναστατώθηκα, αλλά αποφάσισα να μην πάω να τη βρω. Αργότερα έμαθα ότι σε όλη την περιφορά, το καρό δεν την έχασε στιγμή από τα μάτια του, πάντα με τη συνοδεία της αδερφής και ενός φίλου. Η φίλη μου, πολύ την παραδέχτηκα σ'αυτό, πήγε και άναψε το κερί της, πότε από την αδερφή και πότε από το καρό. Όπως μου είπε όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο, την κοίταζε ιδιαιτέρως έντονα. Μακάρι μια μέρα, ειλικρινά μακάρι, να διαβάζουμε μαζί με το καρό αυτές τις γραμμές, και να γελάμε... Αύριο, φεύγουμε με την οικογένεια, για ένα μέρος της βόρειας Ελλάδας, όπου θα περάσουμε τις μέρες του Πάσχα και όπου τη Δευτέρα, θα γίνει ο γάμος ενός ξαδέρφου. Την Τρίτη λοιπόν, επιστρέφω δρυμίτερος, αποφασισμένος όσο ποτέ, κ

Αγαπητέ μου Αλχημιστή, η φράση σου "οι κοσμικές δυνάμεις που σας ένωναν, θα σας ξαναενώσουν" είναι ό,τι πιο σοφό άκουσα αυτήν την περίοδο. Σ'ευχαριστώ πολύ.

Σύμφωνα με όλα τα προγνωστικά και τα προαισθήματα, σήμερα εθεάθη το καρό... Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες... Το νόημα είναι ότι, εγώ μπορεί να το ξέρω ένα χρόνο τώρα, αλλά αυτός τώρα με γνωρίζει...και αν όλες οι προβλέψεις είναι σωστές, θέλει να βεβαιωθεί για το ποιόν μου, πριν κάνει κάποια κίνηση... Το θέλω... Για να μην πω κάτι βαρύτερο. Θα έκανα τα πάντα... Θα κάνω απλώς υπομονή... Ψυχραιμία και υπομονή... "Μη σας λέω, μη μιλάτε, το αγόρι μου κοιμάται...."

Οι κοσμικές στιγμές που με άγγιξες. Το στήθος σου ενώθηκε με το δικό μου. Η ανάσα σου συγχρονίστηκε με τη δική μου. Το χέρι σου στην πλάτη μου, μια ηλεκτρική ώση που διαπέρασε το κορμί μου. Όρθιος εγώ και τα πόδια μου να με προδίδουν. Ομορφιές παντού στη ζωή. Στιγμές ανεπανάληπτες τριγύρω. Κρατάω σφιχτά όμως, θησαυρό αμύθητο, τα δευτερόλεπτα που με άγγιξες...

Η λέξη είναι ίσως λίγη για να χαρακτηρίσει αυτό που νοιώθω αυτή τη στιγμή Μόλις έχω γυρίσει από βραδινή έξοδο. Μπαίνω λοιπόν κατευθείαν στο ζουμί. Είμαι κοντά στην πόρτα του κλαμπ μαζί με μια φίλη μου. Μπαίνει το καρό. Κόσμος πανικός, αλλά τον εντοπίζω στο δευτερόλεπτο, έχω πάρει ειδίκευση στον τομέα άλλωστε. Στέκεται εκεί με τον φίλο του, ναι αυτόν με το μηχανάκι από χθες, για να σκεφτούν προς τα που θα πάνε μέσα στο κλαμπ. Της μουρλής εν τω μεταξύ... Στη νοητή γραμμή μεταξύ μας, αραιώνει σε λίγο ο κόσμος, με κοιτάει, τον κοιτάω. Ξαφνικά, δεν κατάλαβα πώς, έρχεται κατα πάνω μου, εγώ πάνω σε κάτι σκαλάκια, πρώτο το καρό, μετά ο φίλος, και περνάει, όχι ξυστά, τριφτά από πάνω μου. Ωραίο στήθος παρεμπιπτόντως... Τον κοιτάω στα μάτια, μου βγήκε αυθόρμητα να χαμογελάσω αλλά δεν το έκανα μετά το χθεσινό. Αυτός, σχετικά αγέρωχος, αλλά με το στήθος του να εφάπτεται στο δικό μου, περνάει και πάει και κάθεται, στο Θεό σας δηλαδή, στα 2 μέτρα πίσω μου. Ή καλύτερα 4 σκαλιά είχε η σκάλα, στο δεύτε

Και έτσι λοιπόν, με την πρώτη μέρα στην Ελλάδα, με την πρώτη έξοδό μου, έκλεισε για πάντα η εποχή του Καρό. Με το που φτάνω στην πόλη μου, στέλνω μήνυμα στην κολλητή μου. Με το που το διαβάζει, βλέπει μπροστά της το Καρό, πράγμα που είχε να συμβεί καιρό... Βγαίνω το βράδι, στο δεύτερο οικοδομικό τετράγωνο που περπάτησα, τον βλέπω μπροστά μου. Το χαρτάκι το είχα ήδη μαζί μου. Περνούσε το πεζοδρόμιο και πήγαινε να μιλήσει σε έναν φίλο του. "Ψηλέ" του κάνω, "μπορώ να σου πω δυο λεπτά;" "Πες μου" λέει αυτός και μένει ακίνητος δίπλα στο φίλο του ο οποίος ανέβαινε στο μηχανάκι του. "Έρχεσαι λίγο πιο εδώ;" "Τι ιδιαιτέρως;" "Ναι" Του δείχνω το χαρτάκι και του λέω, αν θέλει να το διαβάσει, αν θέλει μπορεί να το πετάξει, ας το κάνει ό,τι θέλει. Με ρωτάει τι είναι αυτό.Γράφει κάτι λέω.Πάρτο σε παρακαλώ. Με τα λίγα τα πολλά, μου λέει το περίφημο, "όχι δεν το παίρνω". Κακοτυχίες:ο φίλος στα 3 μέτρα Λάθη:προκύπτουν από τις κακοτυ

Η Παρασκευή είναι κοντά πλέον. Η προετοιμασία έχει ήδη ξεκινήσει. Έπλυνα, σιδέρωσα, κούρεψα το μαλλί να είναι έτοιμο για την μεγάλη επιστροφή. Πρώτη φορά θα πετάξω με την δεύτερη εταιρία αερομεταφορών. Πώς μαγειρεύτηκε αυτή τη φορά δεν ξέρω αλλά η "μεγάλη του γένους" εταιρία δεν τιμήθηκε από την παρουσία μου. Επίσης πρώτη φορά θα κατέβω για Πάσχα στην Ελλάδα για πάνω από 2 εβδομάδες. Ελπίζω και πρώτη φορά να βρω το κουράγιο να μιλήσω στο καρό. Το περιβόητο χαρτάκι μια φορά το έχω ήδη "στουμπρώσει" (την ευχή σου Χ. μου ;)) μέσα στο πορτοφόλι μου, έτοιμο κι αυτό για το ταξίδι. Το πορτοφόλι δε, πόνεσε διότι θα έρθουν λέει λογαριασμοί και ο συγκάτοικος έφυγε σήμερα, έτσι πρέπει να τα δώσω εγώ...γκρρρρρ Προχθές, γυρνώντας από το γυμναστήριο, εκεί πάνω στο λοφάκι πριν κατέβω για το σπίτι, σταμάτησα μια στιγμή, πήρα 2-3 βαθιές ανάσες, γεμάτες με τις μυρωδιές της άνοιξης που αν και αργά, ήρθε επιτέλους, κοίταξα το φεγγάρι ψηλά, μετά τη σκιά του πλέον μας δείχνει για άλλη μι