Παίζεις, ναι, με παίζεις

Πίνω καφέ σε μια καφετέρια, βράδι. Στην κολλητή μου έχω προαναφέρει ότι έχω ένα περίεργο σφίξιμο απόψε το βράδι στο στομάχι. Με ρώτησε, καλό ή κακό; Είπα, δεν ξέρω...


Όπως γυρίζω μια στιγμή το κεφάλι, το καρό... Είχε δει κάποιους γνωστούς του και τους μιλούσε από μακριά, πλάτη σε εμένα. Το ρωτάνε, που θα πας, και λέει κάτι, το οποίο διαβάζω στα χείλη του.... Στο τάδε.
Πάει να τους μιλήσει από κοντά, κάθεται, λέω, όταν σηκωθεί θα με δει. Ε, πώς σπάει ο διάολος το ποδάρι του και όταν σηκώνεται έχει έρθει ένας παλιός γνωστός μου και μου μιλάει....Κάνω υπομονή, υπομονή, κάποια στιγμή, τον παρατάω στα κρύα του λουτρού και πάω προς τα εκεί που πήγε το καρό, το οποίο φυσικά δεν με είχε δει. Άργησα όμως να ξεκινήσω και το έχασα κατευθείαν...
Αποφασίζουμε να πάμε, που αλλού, στο ΤΑΔΕ. Πρώτη μούρη, το καρό, η αδερφή, το μηχανάκι και μια άσχετη. Με βλέπει. Τα πόδια μου κομμένα αλλά μετριασμένα. Στεκόμαστε σχετικά κοντά. Σκούντηξε και την αδερφή απροκάλυπτα να ειδοποιήσει.
Ο οποιοσδήποτε στρέιτ, θα έριχνε άαααντε μια ματιά, και θα γυρνούσε πλάτη σε κάποιον που τον κοίταζε με το που μπήκε και που φυσικά έχουν προηγηθεί τα μύρια όσα.. Ε ρε πούστη, να κοιτάει, να κοιτάω, να κοιτάει να κοιτάω, να χαμογελάω, να γυρνάει χαμογελώντας και να κρατάει το χαμόγελο και το βλέμμα. Κάποια στιγμή, φεύγει η αδερφή με την άλλη και μένει το καρό και το μηχανάκι. Ξαφνικά, βλέπω το καρό να είναι καρφωμένο, απροκάλυπτα πάνω μου, σκάω ένα μισό χαμόγελο χωρίς ανταπόκριση, αφού βέβαια είχα σιγουρευτεί ότι το μηχανάκι δεν έβλεπε για να μην το φέρω σε δύσκολη θέση.
Το μηχανάκι πήγε προς νερού του, περνώντας από μπροστά μου. Σκέφτηκα ότι τώρα, τρώω ξύλο, ειλικρινά... Ε, πως γυρνάω στο καρό, και είμαστε, σαν σε γουέστερν, ένας διάδρομος κενός ανάμεσά μας, και να κοιτιόμαστε.... Αφού νόμισα ότι με κοίταζε με μίσος σε κάποια φάση. Σκεφτόμουν τι να κάνω! Ε, σκέψη σκέψη, κατούρισε ο άλλος και ήρθε και έφυγαν...

Κωλώνει το πουλάκι μου.....Κωλώνει πάρα πολύ.... Αλλά θα τα καταφέρω.... Ψυχραιμία και υπομονή....

Είπατε κάτι για τα προαισθήματα; Εγώ ένα ξέρω... Ο Αλχημιστής του Κοέλο, τα λέει όλα... Σημάδια υπάρχουν παντού, αρκεί να ξέρεις να τα αναγνωρίζεις...