"Γεια σου"

Πώς με φώτισε ο Θεός να κατέβω λίγο νωρίτερα από το ραντεβού μου με το αυτοκίνητο να κάνω μια βόλτα. Στα φανάρια, πετυχαίνω το καρό, να περιμένει, μόνος.... Στο μέρος που 3 εβδομάδες τώρα κάθε βράδι την ίδια ώρα περίμενα εγώ εκεί, μήπως περάσει...
Προσπερνώ την συγκεκριμένη γκαντεμιά και καθυστερώ ώστε να με πιάσει το φανάρι(Μέγα λάθος). Τέλος πάντων, αφού βρίσκω όπως όπως να παρκάρω, παρατάω κινητό και μπουφάν στο αυτοκίνητο και τρέχω προς το μέρος. Ε στα 5 μέτρα, τσουπ το μηχανάκι μπροστά μου... ΧΕΣΕ μας ρε φίλε!
Δεν πτοούμαι. Τους παίρνω από πίσω. Στενό το πεζοδρόμιο, μπροστά το καρό, πίσω κενό, δύο άλλα άτομα και καταϊδρωμένο το μηχανάκι... Σκέφτομαι, από το να τους παρακολουθήσω και να δω που πάνε, καλύτερα να δώσω παρών. Προσπερνάω μηχανάκι και λοιπούς και φτάνω στο καρό. Εκείνη τη στιγμή, γύριζε το κεφάλι να δει που είναι το μηχανάκι. Για να μην δώσω αφορμή να καρφωθεί το καρό, περνάω από μπροστά, λέω ένα "Γεια σου" αρκετά δυνατά ώστε να ακουστεί, τον ξαφνιάζω, και προχωράω μπροστά.

Τα μετέπειτα προαισθήματα, όπως αποδείχτηκε ήταν σωστά, διότι δεν τον ξαναπέτυχα όλη τη βραδιά.

Συμπέρασμα: Αν με ξανακοιτάξει μετά από αυτό, όχι ότι τώρα δεν έχω αρκετά στοιχεία που να μου χτυπάνε θετικά καμπανάκια, τότε κατά πρώτον θέλει, αλλά κατά δεύτερον φοβάται. Πράγματα που διορθώνονται χαλαρά.

Προαίσθημα: Έχω την εντύπωση ότι έτσι θα λείξει η Πασχάλια περίοδος, με το "Γεια σου" να ίπταται κι εμένα να περιμένω βλέμμα το καλοκαίρι πλέον. Κοινώς, δεν νομίζω να τον ξαναπετύχω...Μακάρι να μη βγει αληθινό...