Καρό:Τέλος Εποχής

Και έτσι λοιπόν, με την πρώτη μέρα στην Ελλάδα, με την πρώτη έξοδό μου, έκλεισε για πάντα η εποχή του Καρό.

Με το που φτάνω στην πόλη μου, στέλνω μήνυμα στην κολλητή μου. Με το που το διαβάζει, βλέπει μπροστά της το Καρό, πράγμα που είχε να συμβεί καιρό...

Βγαίνω το βράδι, στο δεύτερο οικοδομικό τετράγωνο που περπάτησα, τον βλέπω μπροστά μου. Το χαρτάκι το είχα ήδη μαζί μου. Περνούσε το πεζοδρόμιο και πήγαινε να μιλήσει σε έναν φίλο του.
"Ψηλέ" του κάνω, "μπορώ να σου πω δυο λεπτά;"
"Πες μου" λέει αυτός και μένει ακίνητος δίπλα στο φίλο του ο οποίος ανέβαινε στο μηχανάκι του.
"Έρχεσαι λίγο πιο εδώ;"
"Τι ιδιαιτέρως;"
"Ναι"
Του δείχνω το χαρτάκι και του λέω, αν θέλει να το διαβάσει, αν θέλει μπορεί να το πετάξει, ας το κάνει ό,τι θέλει. Με ρωτάει τι είναι αυτό.Γράφει κάτι λέω.Πάρτο σε παρακαλώ.
Με τα λίγα τα πολλά, μου λέει το περίφημο, "όχι δεν το παίρνω".

Κακοτυχίες:ο φίλος στα 3 μέτρα
Λάθη:προκύπτουν από τις κακοτυχίες...

Πώς θα ήθελα να τα πω; Ότι μετά από αυτό δεν θα τον ξαναενοχλήσω, ότι, ότι, ότι....
Σίγουρα όχι έτσι, αλλά δεν έχει πλέον σημασία...
Μας πρόκοψαν οι κακοτυχίες...

Πάρτο ρε φίλε το χαρτί, δεν δαγκώνει, πάρτο...

Το στομάχι μου είναι κόμπος. Ξέρω, θα μου περάσει. Πρέπει να σκεφτώ λογικά. 1 χρόνος ήταν αυτός...
Όπως έλεγα στη μητέρα μου σήμερα, χρειάζεται να κοιτάμε πίσω και να λέμε "τι ωραία που ήταν..."

Everything must come to an end...