Brokeback Mountain

Μπορώ άραγε με το φτωχότερο των λεξιλογίων, να υμνήσω μια τόσο πλήρη, τόσο ευαίσθητη, τόσο γεμάτη, τόσο ολοκληρωμένη ταινία;

Δεν θα την επαινέσω. Θα σας αφήσω να την δείτε μόνοι σας. Έστω κι αν "νομίζετε" ότι θα σας αηδιάσει. Έστω κι αν θεωρείτε ότι οι ομοφυλόφυλοι δεν έχουν αισθήματα και κραδαίνουν ως αποκορύφωμα της ίδιας της ύπαρξής τους μόνο την σαρκική ευχαρίστηση και ηδονή.

Πώς άλλωστε η αγάπη, ένα αγνό και ιερό συναίσθημα, να αγγίξει αυτά τα μιαρά και ανίερα πλάσματα που είναι "άρρωστα" και με ψυχολογική βοήθεια μπορούν να διορθωθούν; Όχι αγαπητοί μου. Δεν θα σας κάνω τη χάρη.

Όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Πόσοι όμως είναι τόσο τυχεροί ώστε να αγαπηθούν τόσο δυνατά, τόσο αληθινά όσο οι 2 πρωταγωνιστές της ταινίας; είναι εκπληκτικές οι ερμηνίες, η σκηνοθεσία, το σενάριο, η φωτογραφία. Όλα συμβάλλουν στη δημιουργία μιας αριστουργηματικής αφήγησης, που αντιμετωπίζει με ευαισθησία, ωριμότητα και σεβασμό, τον έρωτα 2 ανδρών που γεννήθηκε κάπου ψηλά στα υψίπεδα του Wyoming και κράτησε..κράτησε για πάντα..

Θα επανέλθω ξανά και ξανά σ' αυτό το θέμα. "Γιατί;" θα με ρωτήσετε. Γιατί έχω δει την ταινία εδώ και 3 μέρες. Την πρώτη φορά δάκρυσα. Όταν τελείωσε η ταινία δεν έκλαιγα. Αλλά μετά..μετά...Σε ανύποπτο χρόνο τα δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου και άρχισαν να κυλούν. Είδα την ταινία ξανά και ξανά.Στην τέταρτη προβολή ακόμα δεν ανακάλυψα, αφήνοντας την τραγικότητα του σεναρίου και των πρωταγωνιστών κατά μέρος, γιατί πραγματικά κλαίω...