Δεν ξέρω τώρα αν χωράει να πω την γνώμη μου, αλλά να ξέρεις ότι πολύ περνάνε αυτή τη φάση. Και εγώ την έχω περάσει. Θέλει λίγο κατανόηση και υπομονή τον πρώτο καιρό. Και... επέτρεψέ μου να πώ... ίσως είναι καλό να τους δώσεις και εσύ ένα μικρό πάτημα να ελπίζουν. Πιστεύω ότι θα το αποζητούν απελπισμένα. Άσε ένα μικρό περιθώριο.. ένα "ίσως". Ότι κάτι μπορει να αλλάξει στο μέλλον. Βάλε και λίγο "καθυστερημένη εφηβεία" .. τέλος πάντων, φτιάξε ένα μικρό μήγμα ελπίδας . Δεν γνωρίζω την κατάσταση, αλλά πάνω κάτω όλοι οι γονείς το ίδιο είναι. Όπως και να χει, καλή δύναμη.
A big step indeed my friend! Not easy, but now you will not live in a lie anymore...they will know. Be ready, to live your life. If they want they can be part of your happiness. Do not worry, now what is done is done.If you said it, it means you needed to get it out. I have been there,
Όταν νιώσεις ότι φτάνεις στον πάτο είσαι ένα βήμα πριν την αναγέννηση, μιλάει η πείρα ;) πρέπει να βιώνεις πάντα το κάθε συναίσθημα, έστω κι αν αυτό είναι του απόλυτου κενού, του απόλυτου πόνου γιατί σου δίνει την ώθηση να γευτείς και να εκτιμήσεις την ευτυχία που βρίσκεται στα σκαριά...
Ελληνική road movie. Ιστορίες παράλληλες αλλά και μπλεγμένες. Ταλαντούχοι, όχι μόνο οι πρωταγωνιστές αλλά και ολόκληρο το επιτελείο. Μια ταινία που μπορεί να μην έχει άρτια σκηνοθεσία, αλλά που με την αφήγησή της ίσως αγγίξει τον καθένα. Υπόθεση: Δυο γυναίκες, για διαφορετικό λόγο η καθεμιά θέλουν να φύγουν απ' το Διδυμότειχο. Ξεκινούν ένα ταξίδι στην Ελληνική επαρχία, αλλά στο δρόμο θα παρεκκλίνουν όμως, βρίσκοντας μπροστά τους, άλλους, καθημερινούς χαρακτήρες, με όνειρα, φιλοδοξίες, τάσεις φυγής, φόβους και αδιέξοδα. Στο τέλος, ο καθένας, θα φτάσει στη δική του Ιθάκη και οι δυο ηρωίδες μας, θα χωρίσουν για πάντα. Αξιολόγηση: Η ταινία είναι μια απεικόνιση της Ελληνικής κοινωνίας, θα έλεγα μια σκοπιά της, μακριά απ' τα φώτα της πόλης, μακριά απ' το γνωστό άστυ, προσεγγίζοντας αξίες όπως η ανθρωπιά και το όνειρο, που μπορεί να αργήσει να πραγματοποιηθεί, αλλά ορισμένες φορές μπορεί να μείνει για πάντα όνειρο. Άνθρωποι παγιδευμένοι σε καταστάσεις και γεγονότα, στα οποία δεν έ
Εσύ που ενθουσιάζεσαι εύκολα στη ζωή σου. Εσύ που αντικαθιστάς ανθρώπους στην καθημερινότητά σου κατά το δοκούν. Εσύ που ξέρεις μόνο να παίρνεις βολικά, χωρίς να πιεστείς έστω και μια στιγμή να επιστρέψεις πίσω κάτι. Σ' εσένα μιλάω. Σ΄εσένα που πρέπει πρώτα να μάθεις τι σημαίνει συναίσθημα βαθύ. Σ' εσένα που πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι η ζωή σου θα χαραχτεί από μοναξιά. Σ' εσένα που δεν πρόσεξες και έδωσες άφεση σ' αυτούς που σε έμπλεξαν. Σ' εσένα μάτια μου. Σ' εσένα ψυχή μου. Κάτω από τις Περσείδες σου έδωσα την ψυχή μου. Γκρέμισα τα τείχη μου που είχα χτίσει χρόνια τώρα. Θρύψαλα τα έκανα για το χαμόγελό σου. Δεν μας προσέχει πάντα φύλακας Άγγελος... Μόνοι μας είμαστε και μόνοι πορευόμαστε. Κι αν τύχει και βρεθεί άνθρωπος να μας φροντίσει, ένα να θυμάσαι: Μην τον πετάξεις ποτέ σαν τσαλακωμένο σκουπιδάκι. Γιατί νοιάστηκε, χωρίς να παίρνει τίποτα. Γιατί πείστηκε πως ξεχώρισε κάτι ανάμεσα σε ξερά στάχυα και πράσινα βρ
Παρακαλώ πολύ όλους αυτούς τους Ελληνάκιδες, έξυπνους, παρτάκιδες, ωχαδερφούς, να μην τολμήσουν μπροστά μου να πουν ποτέ ξανά, ότι οι πολιτικοί δεν τιμωρούνται, οι πολιτικοί πρέπει να διώκονται, ότι μόνοι φάγαν τα λεφτά και οποιαδήποτε άλλη αηδία άκουσα και διάβασα όλο αυτό το διάστημα. Δεν νοείται ΚΡΑΤΟΣ, δεν νοείται ΧΩΡΑ, δεν νοείται κοινωνική ΣΥΝΑΦΕΙΑ, όταν κανείς, δεν σέβεται. ΤΕΛΟΣ. Υπάρχει νόμος φίλε. ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΟΥΜΕ. Τι πάει να πει το βράδυ καπνίζουν στο κατάστημα. Στα καταστήματα; Είμαστε καθόλου σοβαροί; Στην πλειονότητα, γιατί ακόμα δεν πήγα σε όλα, τα καταστήματα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ, φίλε αναγνώστη, γίνεται ντουμάνι. Όχι φίλε καταστηματαρχίδι. Αν δεν θέλεις τα λεφτά ΜΟΥ, του ΜΗ καπνιστή, γιατί θα έπαιρνα κι άλλη μπύρα, και άλλη ακόμα, αν μπορούσα να ανασάνω, πάρε τα λεφτά του καπνισΤυραννου. Εμένα δεν θα με ξαναδείς. Στην Ελλάδα είστε(και με το δεύτερο πληθυντικό αναφέρομαι σε όλους όσους συμμερίζονται τέτοιες λογικές), ΥΠΑΝΘΡΩΠΟΙ και άνομοι. ΆΝΟΜΟΙ. Δεν υπάρχει σεβασμός
γροθιά στο μαχαίρι, δε βγαίνει αλλιώς....
ΑπάντησηΔιαγραφήαπόφαση! =)
Δεν ξέρω τώρα αν χωράει να πω την γνώμη μου, αλλά να ξέρεις ότι πολύ περνάνε αυτή τη φάση. Και εγώ την έχω περάσει. Θέλει λίγο κατανόηση και υπομονή τον πρώτο καιρό. Και... επέτρεψέ μου να πώ... ίσως είναι καλό να τους δώσεις και εσύ ένα μικρό πάτημα να ελπίζουν. Πιστεύω ότι θα το αποζητούν απελπισμένα. Άσε ένα μικρό περιθώριο.. ένα "ίσως". Ότι κάτι μπορει να αλλάξει στο μέλλον. Βάλε και λίγο "καθυστερημένη εφηβεία" .. τέλος πάντων, φτιάξε ένα μικρό μήγμα ελπίδας . Δεν γνωρίζω την κατάσταση, αλλά πάνω κάτω όλοι οι γονείς το ίδιο είναι. Όπως και να χει, καλή δύναμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήA big step indeed my friend!
ΑπάντησηΔιαγραφήNot easy, but now you will not live in a lie anymore...they will know. Be ready, to live your life.
If they want they can be part of your happiness.
Do not worry, now what is done is done.If you said it, it means you needed to get it out. I have been there,
Όταν νιώσεις ότι φτάνεις στον πάτο είσαι ένα βήμα πριν την αναγέννηση, μιλάει η πείρα ;) πρέπει να βιώνεις πάντα το κάθε συναίσθημα, έστω κι αν αυτό είναι του απόλυτου κενού, του απόλυτου πόνου γιατί σου δίνει την ώθηση να γευτείς και να εκτιμήσεις την ευτυχία που βρίσκεται στα σκαριά...
ΑπάντησηΔιαγραφή