Το πρόβλημα των (ανα)γνωστών

Ωραία. Έχεις ένα blog. Το διατηρείς καιρό. Το ενημερώνεις συχνά ή λιγότερο συχνά. Υπάρχουν άτομα που από κάποιο σύνδεσμο, κάποια παραπομπή, κάτι τέλος πάντων, το διάβασαν μια φορά. Μπορεί να έμειναν να το διάβασαν και δεύτερη. Ίσως έγιναν και τακτικοί αναγνώστες.

Το ανέφερες και στη παρέα. Μπήκαν κι αυτοί να το δουν. Από περιέργεια, από ενδιαφέρον, από οτιδήποτε.

Στο blog αυτό, γράφεις όμως τα πάντα. Είναι δικό σου. Προσωπικό. Γράφεις σκέψεις, που μερικές φορές αφορούν γνωστά σου πρόσωπα. Τώρα αν αυτά τα πρόσωπα το διαβάζουν, τότε υπάρχει βραχυκύκλωμα...(;)

Αν είσαι ανοιχτός στην αλλαγή, αν είσαι ανοιχτός στη κριτική, αν είσαι έτοιμος να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου και δεκτικός στη συζήτηση, τότε, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Γράφεις αυτά που θέλεις και όποιος τα διαβάσει τα διάβασε. Αν θέλει να σου ζητήσει και το λόγο, ας το κάνει. Δικαίωμά του. Όπως δικαίωμά σου κι εσένα να σκέφτεσαι και να γράφεις ελεύθερα, χωρίς ενδοιασμούς.

Αν όμως γράψεις κάτι μέσα σε μια παρόρμηση; μέσα στο θυμό σου; μέσα στη λύπη σου; μέσα σε εκείνα τα συναισθήματα που σε κάνουν να μη σκέφτεσαι απόλυτα λογικά και συγκροτημένα; Και τότε πάλι θα πρέπει να είσαι ανοιχτός στην αναθεώρηση. Γιατί αν είσαι αληθινός, ειλικρινής, γνήσιος με τον εαυτό σου, τότε είσαι έτοιμος και να αλλάξεις αν οι περιστάσεις το απαιτούν.

Δεν έχω σκοπό να κρύβω τίποτα σ' αυτό το blog. Θα λέω τις απόψεις μου και τις σκέψεις μου και δεν πρόκειται να σκεφτώ ούτε τι θα πει ο τάδε φίλος για τον οποίο γράφω, ούτε ο δείνα γνωστός ο οποίος έχει κάτι που με ενοχλεί και το βροντοφωνάζω. Ούτε καν να κρύψω από τα δικά μου μάτια κάτι που δε θέλω να διαβάσω για τον εαυτό μου. Ο Corey υποστηρίζει ότι ένας καλός ψυχικός σύμβουλος δεν πρέπει να έχει πρόβλημα να αντιμετωπίσει τον εαυτό του, τις αδυναμίες του, τις δυσκολίες του, τις συγκρούσεις του. Αυτό θέλω να επιδιώξω.