Eyes Wide Shut

Οι άνθρωποι μπορούν να εθελοτυφλούν πολλές φορές. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να καταστρέψουν τις ζωές τους με αυτό το τρόπο.

Γιατί αδικείς τόσο κατάφωρα τον ίδιο σου τον εαυτό; Γιατί μένεις τόσο απαθής και κλείνεις τα μάτια σου μπροστά στο ποιος είσαι; Πώς είναι δυνατόν να βλέπεις μόνο αυτό που σου έμαθαν να βλέπεις και να λειτουργείς με τον παροξυσμό της δικής τους έννοιας για "ζωή";
Πώς είναι δυνατόν 22 ετών να νομίζεις ότι στη ζωή σου πρέπει να απέχεις από το σεξ, τον έρωτα, γιατί κάποιος άλλος το θέλησε... Πώς είναι δυνατόν να σου έχουν δημιουργήσει τέτοιες παρωπίδες ώστε να πιστεύεις ότι όποια χαρά και να έχεις, είναι κακό... Πώς σε έχουν κάνει να τιμωρείς με τόσο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο τον ίδιο σου τον εαυτό; Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν μπορείς να βγεις από τον χειρότερο φαύλο κύκλο που υπάρχει σε μια ανθρώπινη ύπαρξη...

Το να πιστεύει κανείς ότι κάθε χαρά, κάθε ευχαρίστηση, κάθε καλό που του συμβαίνει στη ζωή του, δεν το αξίζει και πόσο μάλλον, είναι βρώμικος γιατί του συμβαίνει κάτι καλό, είναι το χειρότερο έγκλημα που μπορείς να κάνεις στη ψυχή του άλλου, όσο υπάρχει ακόμα σ' αυτόν εδώ τον κόσμο...

Πώς έχεις τα μάτια σου τόσο διάπλατα κλειστά..........;

Πονάω αφόρητα... Γιατί βρίσκομαι σε τρομερή σύγκρουση με τον ίδιο μου τον εαυτό. Με την ίδια μου την αγάπη για σένα, αλλά και μ'αυτά που περιμένω από μια σχέση. Δεν είναι πολλά. Δεν πιάνουν καν 5 σειρές σε ένα κείμενο. Είναι όμως κάποια πράγματα δεδομένα στη σχέση. Όπως ένα γλυκό για να τιμήσει το χαρακτηρισμό του, χρειάζεται να περιέχει ζάχαρη, έτσι και μια σχέση, για να λέγεται έτσι, χρειάζεται ΚΑΙ τη σωματική επαφή και το σεξ.

Δεν έχεις το δικαίωμα να απαιτείς από εμένα να μην το αποζητώ. Ούτε να με κάνεις να νοιώθω βρώμικος επειδή ζητάω το πιο φυσιολογικό πράγμα σε μια σχέση. Αν ήθελες να βρεις φίλο, ας έβρισκες φίλο. Όχι σχέση. Που είναι και φίλος και εραστής και θεός και άνθρωπος... Που είναι τα πάντα....
Γιατί είσαι τα πάντα για μένα...
Και πονάω στη σκέψη ότι μια μέρα θα γυρίσεις πίσω και θα δεις ότι έκανες τραγικές επιλογές... Ότι σε έκαναν να κάνεις τραγικές επιλογές...

Κι εγώ πιστεύω στο Θεό... Και τον παρακαλώ κάθε στιγμή, κάθε ανάσα, κάθε χτύπο της καρδιάς μου, της δικής σου καρδιάς, να σε βοηθήσει να ξεμπλέξεις τον εσωτερικό σου κόσμο, που τόσο λίγο με άφησες να γνωρίσω, αλλά είναι τόσο γλυκός, σαν μέλι, που, σαν το έντομο εγώ, δεν μπορώ να μην το γεύομαι όλη μου τη ζωή...

Δεν με αφήνεις να σε βοηθήσω. Κι αν μου δένεις τα χέρια εσύ, τότε μόνο ο Θεός, μια δύναμη τέλος πάντων, πολύ ανώτερη από εμένα, μπορεί να σε βοηθήσει πλέον....

Πονάω...
Όσο κι αν πονάω όμως δεν μπορώ να μην παραμείνω στις ελάχιστες απαιτήσεις που έχει μια σχέση. Είμαι έτοιμος να κάνω θυσίες, τις ξέρεις.Και θα τις κάνω γιατί πιστεύω ότι το αξίζεις. Θα τις έκανα γιατί ΕΓΩ ήθελα να πάρω το ρίσκο και να τις κάνω... Όχι όμως αν δεν ξέρω 2, μόνο δύο βασικά πράγματα για το μέλλον αυτής της σχέσης... Ένα, ότι μ'αγαπάς και δύο, ότι μπορώ να λειτουργώ όπως θα λειτουργούσε ο καθένας σε μια νορμάλ, ήρεμη, απλή σχέση...
Όλα τα υπόλοιπα θα τα καταφέρναμε...

Μακάρι να πονούσα εγώ, αν ήταν να μην πονέσεις ποτέ εσύ στο μέλλον... ποτέ...
Το σ' αγαπώ, είναι πολύ λίγο για να σου εκφράσω το πως νοιώθω....
πολύ λίγο Δημήτρη....





Σχόλια

  1. Ας τον αφήσουμε να έρθει πίσω και βλέπουμε... Τρία άτομα... κάτι δε θα καταφέρουμε; :/
    (Άρα καλά είχα καταλάβει από το προηγούμενο post... Το βράδυ να το συζητήσω με τον έτερο της υποστήριξης...).

    Υπομονή Wanderer! Προσπάθησε, όσο μπορείς..., να διαβάσεις. Τουλάχιστον να αρχίσεις να κλείνεις ένα-ένα τα θέματα... Σε σκεφτόμαστε... :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δε συνηθίζω να χρησιμοποιώ τρομερή αργκό στο λεξιλόγιό μου, αλλά, έχει γαμηθεί και κοντεύει να γεννήσει κιόλας το διάβασμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ό,τι και να πω θα ανήκει στη σφαίρα του θεωρητικού, προφανώς το αγόρι σου δεν έχει ακόμα αποδεχτεί πλήρως το ποιος είναι και απ’ ό,τι κατάλαβα γι’ αυτό ευθύνονται δηλητηριασμένες απόψεις του περιβάλλοντος, αυτό που νιώθω είναι ότι πονάς πολύ γι’ αυτό και δυστυχώς η αγάπη πολλές φορές μας πονάει, δεν καταλαβαίνω όμως γιατί να υπάρχουν τόσες ενοχές όταν έχεις έναν άνθρωπο που σε στηρίζει, που σε αγαπάει, που είναι έτοιμος να δώσει τα πάντα για σένα...αυτό είναι όμορφο και σπάνιο και θα είναι πολύ κρίμα να το χάσει γιατί το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα αποδεχτεί τη φύση του αλλά θα έχει ήδη χάσει σημαντικές στιγμές...

    Θα είναι ουτοπικό να σου πω να μην πονάς, ξέρω κι από προσωπική εμπειρία ότι η αγάπη διογκώνει τα συναισθήματα...υπομονή μόνο και εύχομαι ολόψυχα να πάνε όλα καλά, όπως έχω ξαναπεί ίσως όλος αυτός ο πόνος να είναι έντονος για να σε κάνει να εκτιμήσεις την ευτυχία που θα έρθει και να μην τη θεωρήσεις δεδομένη και σίγουρα θα έρθει αν το πιστέψεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγώ δεν είμαι τόσο σίγουρος για το αν θα το αποδεχτεί Αφροδίτη μου έτσι όπως τον έχουν καταντήσει... Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ εύχομαι να το αποδεχτεί όσο γίνεται πιο γρήγορα για να μη χάσει τη ζωή...

    Οι ευκαιρίες είναι μαλλιαρές από μπροστά και φαλακρές από πίσω. Έτσι έλεγε ο παππούς μου. Αν δεν την αρπάξεις όταν έρχεται, όταν φύγει δεν μπορείς να την πιάσεις... Τη ζωή, δεν μπορείς να την πιάσεις αν τη καταστρέψεις και σου φύγει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θα είναι αυτοκαταστροφικό να μη πιάσει την ευκαιρία, αν και αν έχεις υποστεί για κάτι πλύση εγκεφάλου και σου περάσει στο μυαλό ότι κάτι είναι κακό, έστω κι αν είναι το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο, είναι δύσκολο να ξεριζωθεί αυτή η ιδέα...θέλει μεγάλη προσπάθεια.

    Πάντως αν όντως αξίζει συνέχισε τον αγώνα, αρκεί να μην εξουθενωθείς κι εσύ ψυχικά, αγαπάω σημαίνει ναι μεν κάνω θυσίες αλλά προσέχω και τον εαυτό μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πάντως στη θέση σου δεν ξέρω αν θα άντεχα να προσπαθώ να σπάσω τις αλυσίδες του. Η Αφροδίτη έχει δίκιο.

    PS: Τέλεια ταινία, τέλειο τραγούδι. Σε περίπτωση που είναι κανείς τόσο φρικιό όσο εγώ και θέλει να το κατεβάσει, είναι το "Masked Ball" της Jocelyn Pook και στην πραγματικότητα είναι ορθόδοξος ρουμάνικος ύμνος παιγμένος ανάποδα. Έτσι και τύχει και διαβάσει η Λουκά αυτό το blog έχεις τον αφορισμό στο τσεπάκι! Καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ξαναμιλήσαμε απόψε.

    Δεν ξέρω τι θα κάνω..τον αγαπάω..δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι..αν όντως δείξει σημάδια προσπάθειας όπως μου είπε σήμερα, είμαι διατεθειμένος να δώσω άλλη μια ευκαιρία.

    Την τελευταία όμως...
    Γιατί κι εγώ, έχω καρδιά, και πρέπει να βρω ένα τρόπο να μη πονάει κάθε στιγμή της ύπαρξής της.

    @mr. D Δε σε είχα ματαδεί. Ενδιαφέρον μπλογκ.Θα υπεισέλθω όταν με το καλό ηρεμήσω λίγο. Όσο αφορά τη Λουκά..άσε..αφορίζουν και άλλοι λιγότερο πωρωμένοι ακόμα στην εποχή μας.. Για το ρουμάνικο ύμνο κι εγώ ψάχνοντας το κομμάτι το έμαθα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Δρόμος (2005)

Άνομοι

Το νησί μου