Νοιώθωντας ξανά φοιτητής

Σήμερα ένοιωσα πολύ φοιτητής. Πήγα στη βιβλιοθήκη να διαβάσω. Αρχικά στη σχολή και μετά στο κέντρο. Η κεντρική είναι πολύ κουλ. Βιβλία μέχρι επάνω, σκάλες, πατάρια, μόνο ο Γκάνταλφ έλειπε από το σκηνικό για να δέσει. Με τη κλασσική παρέα πάντα. Φτύστε μη με ματιάξετε. Και διάβασμα φουλ ε. Είχα καιρό να διαβάσω τόσο προσηλωμένα. Πραγματικά ηρέμησα μετά τα Χριστούγεννα, με όποιο τρόπο κι αν έγινε αυτό..

Α. Μπήκα και σε ένα κάμπριο σήμερα. Ωραία ήταν. Είχε καλή μέρα.
Αρχίζω να παραξενεύομαι. Καλές μέρες; Εγώ; Ας κρατήσω μια ελαφριά πισινή μη και γίνει κάτι βαρύ από αύριο. Φτου φτου φτου.

Σχόλια

  1. DokimosΤρίτη, Ιανουαρίου 23, 2007 1:50:00 π.μ.

    Poli autosarkazesai file, den kanei kalo! Na xanampeis sto kamprio k grigora!
    Kali synexeia!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. AnilikosΤρίτη, Ιανουαρίου 23, 2007 2:27:00 π.μ.

    Θα το φροντίσω αγαπητέ μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. boynextdoorΤρίτη, Ιανουαρίου 23, 2007 1:03:00 μ.μ.

    το αύριο για αύριο

    το σήμερα για σήμερα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΑνώνυμοςΤρίτη, Ιανουαρίου 23, 2007 4:27:00 μ.μ.

    Αχχχχ! Τι καλά! :))))
    (μα γιατί να μην έχω ουρά για να την κουνώ όπως τα σκυλιά όταν βλέπουν το αφεντικό τους και χαίρονται; :/)

    Καλή συνέχεια στο διάβασμά σου και με το καλό να κλείσεις και αυτό το κεφάλαιο και να πας στο επόμενο! :)
    (ελπίζω να μην το λάβει αρνητικά :/ Ως εμπειρίες για την υπόλοιπη ζωή το εννοώ :/)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Δρόμος (2005)

Εικόνα
Ελληνική road movie. Ιστορίες παράλληλες αλλά και μπλεγμένες. Ταλαντούχοι, όχι μόνο οι πρωταγωνιστές αλλά και ολόκληρο το επιτελείο. Μια ταινία που μπορεί να μην έχει άρτια σκηνοθεσία, αλλά που με την αφήγησή της ίσως αγγίξει τον καθένα. Υπόθεση: Δυο γυναίκες, για διαφορετικό λόγο η καθεμιά θέλουν να φύγουν απ' το Διδυμότειχο. Ξεκινούν ένα ταξίδι στην Ελληνική επαρχία, αλλά στο δρόμο θα παρεκκλίνουν όμως, βρίσκοντας μπροστά τους, άλλους, καθημερινούς χαρακτήρες, με όνειρα, φιλοδοξίες, τάσεις φυγής, φόβους και αδιέξοδα. Στο τέλος, ο καθένας, θα φτάσει στη δική του Ιθάκη και οι δυο ηρωίδες μας, θα χωρίσουν για πάντα. Αξιολόγηση: Η ταινία είναι μια απεικόνιση της Ελληνικής κοινωνίας, θα έλεγα μια σκοπιά της, μακριά απ' τα φώτα της πόλης, μακριά απ' το γνωστό άστυ, προσεγγίζοντας αξίες όπως η ανθρωπιά και το όνειρο, που μπορεί να αργήσει να πραγματοποιηθεί, αλλά ορισμένες φορές μπορεί να μείνει για πάντα όνειρο. Άνθρωποι παγιδευμένοι σε καταστάσεις και γεγονότα, στα οποία δεν έ
Διαβάστε περισσότερα

Το νησί μου

Εικόνα
Εσύ που ενθουσιάζεσαι εύκολα στη ζωή σου. Εσύ που αντικαθιστάς ανθρώπους στην καθημερινότητά σου κατά το δοκούν. Εσύ που ξέρεις μόνο να παίρνεις βολικά, χωρίς να πιεστείς έστω και μια στιγμή να επιστρέψεις πίσω κάτι. Σ' εσένα μιλάω. Σ΄εσένα που πρέπει πρώτα να μάθεις τι σημαίνει συναίσθημα βαθύ.  Σ' εσένα που πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι η ζωή σου θα χαραχτεί από μοναξιά. Σ' εσένα που δεν πρόσεξες και έδωσες άφεση σ' αυτούς που σε έμπλεξαν. Σ' εσένα μάτια μου. Σ' εσένα ψυχή μου. Κάτω από τις Περσείδες σου έδωσα την ψυχή μου. Γκρέμισα τα τείχη μου που είχα χτίσει χρόνια τώρα.  Θρύψαλα τα έκανα για το χαμόγελό σου. Δεν μας προσέχει πάντα φύλακας Άγγελος... Μόνοι μας είμαστε και μόνοι πορευόμαστε. Κι αν τύχει και βρεθεί άνθρωπος να μας φροντίσει, ένα να θυμάσαι: Μην τον πετάξεις ποτέ σαν τσαλακωμένο σκουπιδάκι. Γιατί νοιάστηκε, χωρίς να παίρνει τίποτα.  Γιατί πείστηκε πως ξεχώρισε κάτι ανάμεσα σε ξερά στάχυα και πράσινα βρ
Διαβάστε περισσότερα

Άνομοι

Παρακαλώ πολύ όλους αυτούς τους Ελληνάκιδες, έξυπνους, παρτάκιδες, ωχαδερφούς, να μην τολμήσουν μπροστά μου να πουν ποτέ ξανά, ότι οι πολιτικοί δεν τιμωρούνται, οι πολιτικοί πρέπει να διώκονται, ότι μόνοι φάγαν τα λεφτά και οποιαδήποτε άλλη αηδία άκουσα και διάβασα όλο αυτό το διάστημα. Δεν νοείται ΚΡΑΤΟΣ, δεν νοείται ΧΩΡΑ, δεν νοείται κοινωνική ΣΥΝΑΦΕΙΑ, όταν κανείς, δεν σέβεται. ΤΕΛΟΣ. Υπάρχει νόμος φίλε. ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΟΥΜΕ. Τι πάει να πει το βράδυ καπνίζουν στο κατάστημα. Στα καταστήματα; Είμαστε καθόλου σοβαροί; Στην πλειονότητα, γιατί ακόμα δεν πήγα σε όλα, τα καταστήματα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ, φίλε αναγνώστη, γίνεται ντουμάνι. Όχι φίλε καταστηματαρχίδι. Αν δεν θέλεις τα λεφτά ΜΟΥ, του ΜΗ καπνιστή, γιατί θα έπαιρνα κι άλλη μπύρα, και άλλη ακόμα, αν μπορούσα να ανασάνω, πάρε τα λεφτά του καπνισΤυραννου. Εμένα δεν θα με ξαναδείς. Στην Ελλάδα είστε(και με το δεύτερο πληθυντικό αναφέρομαι σε όλους όσους συμμερίζονται τέτοιες λογικές), ΥΠΑΝΘΡΩΠΟΙ και άνομοι. ΆΝΟΜΟΙ. Δεν υπάρχει σεβασμός
Διαβάστε περισσότερα