Τριγυρνώντας στη Ρώμη

Ο αρκουδάκος μου γνώρισε τα πεθερικά. Εντελώς χαλαρά, χωρίς κανένα απολύτως άγχος από τη πλευρά μου - πράγμα ασυνήθιστο - μήπως κάτι δεν πάει καλά και υποψιαστούν κάτι.
Με ακούμπησε για δυο στιγμές μόνο.. Το βλέμμα του ήταν όμως, τόσο διαπεραστικό, που ένοιωθα τα μάτια του να μου πιάνουν τα χέρια, να με φιλούν απαλά και γλυκά στο λαιμό...

Μου θύμισε, αν ποτέ το είχα ξεχάσει, πόσο πολύ τον αγαπώ...



Για την ιστορία:
Σχόλια μητέρας: Πολύ καλό παιδί. Συμπαθητικός. Πολύ ευγενικός. Γλυκό πρόσωπο.
Σχόλια πατέρα: Κρίμα το παιδί, κάθεται μ' εμάς κάτω από τη βροχή. (αφότου πλήρωσα για τον καφέ και δεν το είχε καταλάβει) Πληρώσαμε; Δε πιστεύω να τον άφησες να πληρώσει αυτός!