Που πας μωρή αχλάδω;

Ατάκα που είχε ειπωθεί σε σχολική εκδρομή, από καθηγητή, βλέποντας μια θεια-η χρήση του όρου "θεία" είναι εντελώς "θείτσικη"-να πάει να προσπεράσει στο ξεκάρφωτο το λεωφορείο μας.

Περιστατικό 1:
Ήμουν που ήμουν αίσχος χθες, είπα να βγω μήπως και χαρώ λίγο. Παράπονο δεν έχω, χάρηκα ιδιαιτέρως, είδα κι ένα μαυριδερό που είχα καιρό να δω-πολύ ωραίο σου λέω, άσε-και στάνιαρα.

Εκεί λοιπόν που στο μαγαζί 2χ3, πιάναμε όλοι μαζί παιδί απ' το στριμωξίδι και την πολυκοσμία, στεκόμασταν στο μπαρ-μισό να θυμηθώ-7-8 άτομα, 4 εκ των οποίων, η στάνταρ(ντ) παρέα, εμφανίζεται μια αχλάδω, γύρω στα 35 να θέλει να πάρει ποτό. Κι όχι μόνο να πάρει ποτό, αλλά ήθελε και άπλα η καλή μου. Κοπελιά, κοντεύω να μείνω έγκυος λέμε, χώσου εκεί πέρα να πάρεις το ριμοαδοφαρμάκι σου να τελειώνει. Πατήθηκα, χωριστήκαμε με την παρέα, με την προοπτική να φαρμακώσει και να φύγει μετά.

***εδώ πέφτει λαϊκόν άσμαν: Σε γελάσανέεεε

Φτάνει στο μπαρ, και όπως θα έπρεπε να περιμένει όλη η ανθρωπότητα, ΤΟΤΕ θα αποφάσιζε αυτή και η τρελή θειτσοπαρέα της τι θέλουν να ρίξουν στον καταπιώνα τους...

Το παίρνουν μετά από αρκετή ώρα, ικανή ώστε να νοιώθω πύργος της Πίζας απ' το στράβωμα και το δεξί μου πόδι να 'χει μουδιάσει απ' τη διατήρηση ισορροπίας. Η ανθρωπότητα για άλλη μια φορά άρχισε να επευφημεί καθότι, μου μπαστακώνεται εκεί..

Γυρίζει μια εκ των κοπελιών της παρέας μας απ' την άλλη πλευρά της "πράσινης γραμμής" και της λέει ότι είμαστε μαζί και κάνε μας τη χάρη-με ευγένεια. Προφανώς μιας και εγκέφαλος στα αχλάδια δεν υφίσταται, τα λόγια κάναν τη εσωτερική διαδρομή, αυτί-αυτί, και πήραν το δρόμο της φυγής.

Μιας και τα πήρα αγρίως, ευγενέστατα, παρόλο το τρέμουλο, λέω στη κοπελιά της παρέας μας, να την αφήσει, τι να περιμένεις από άνθρωπο που καταχράται την ευγένεια των άλλων. Επιδεικτικότατα. Οι Ιταλοί έχουν ένα καλό. Έτσι και πέσει τρελή ειρωνεία, προφανώς λόγω έλλειψης νοημοσύνης-δεν εξηγείται αλλιώς-κλάνουν μέντες κατά το κοινώς λεγόμενον.

Παίρνω κι εγώ μια κοπελιά απ' την άλλη μεριά του συρματοπλέγματος και τη τραβάω προς τα εμάς. Η αχλάδω τομπουλίδη.


Περιστατικό 2:
Εκεί που είχα ξανανεβεί, μου 'ρχεται μια αγκωνιά στη περιοχή μπριζόλας, από τις λίγες. Γυρίζω να δω, ψυχή στον ορίζοντα. Πως ρίχνω το βλέμα κάτω απ' το 1.50 υψόμετρο, βλέπω μια μίνι αχλάδω να προσπαθεί να πιάσει απ' τη πιατέλα στο μπαρ, μια ρώγα από σταφύλι(τσιριτρι τσιριτρο). Στο επόμενο 5λεπτο, 3 αγκωνιές, 3 ρώγες. Πάρε καλή μου το τσαμπί και φύγε λέμε!

Περιστατικό 3:
Μια παρέα δίπλα-είχαμε ήδη συλλάβει παιδί-ήθελε να αφήσει τα άδεια ποτήρια στο μπαρ. Ένα παλικάρι άφησε και τα 4. 4 ποτήρια, 4 συγνώμη για την ενόχληση που έχωνε τη χερούκλα μπροστά απ' τη μούρη μου.

Συμπέρασμα.
Η έννοια "Κάφρος", ενίοτε πρέπει να αποδίδεται στο θήλυ. Καθότι στατιστικά σε μια βραδιά, είδα περισσότερες κάφρες παρά κάφρους.
Η ευγένεια, αν και πιστεύω πως δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των ανδρών, λείπει κατά ένα μεγάλο ποσοστό απ' τις "θείτσες" των αχλαδιών...