Απόψε δεν έχει ποστ..
Απόψε διάβασα την απάντηση ενός νέου μπλόγκερ... σε ένα ποστ μου.
Όπως κάνω πάντα, έτσι και αυτή τη φορά, επισκεύθηκα το μπλογκ του για να δω τι "καπνό φουμάρει" κατά το λεγόμενο..
Αυτή τη φορά όμως το επισκεύθηκα γιατί μου έκανε εντύπωση και το ψευδώνυμό του. "Για πάντα Στρατιώτης"... Σκέφτηκα...ή μιλιταριστής θα είναι ή κάτι άλλο.. Μέσα μου ήλπιζα για το "κάτι άλλο"..
Διαβάζοντας ένα ποστ του λοιπόν, απλώς, συγκλονίστηκα..
Ξαφνικά, γύρισα 10 χρόνια πίσω.. στην εφηβεία μου.. τότε που πίστευα ακράδαντα στις αρχές της φιλίας.. τότε που φιλία και έλξη ήταν μπλεγμένα στο μυαλό μου σε ένα περίεργο γαϊτανάκι, χωρίς χρώματα, αλλά ικανό να προκαλέσει χείμαρρο συναισθημάτων.. Τότε που διαβάζοντας βιβλία, με νέους, παλικάρια, σε κακουχίες και πολέμους, έπλαθα ιστορίες με το μυαλό μου. Ιστορίες που δεν ήξερα τη σημασία τους. Αλλά ιστορίες που με έκαναν να δακρύζω, που έκαναν την καρδιά μου να γεμίζει και να χτυπά σε άλλους ρυθμούς..
Τότε, δεν ήξερα αν υπάρχουν... Αργότερα, μέσα στο ρου της ζωής, υποσυνείδητα αφαίρεσα την ελπίδα ότι κάποια πράγματα γίνονται έξω απ' τις σελίδες της φαντασίας και των βιβλίων..
Απόψε, διαβάζοντάς τον, έστω και στιγμιαία -αλλά πόσο μα πόσο αληθινά- ένοιωσα και πάλι εκείνο το συναίσθημα των 15 μου χρόνων...
Αλήθεια γνωρίζει κανείς πόσο σπάνιο είναι στην ενήλικη ζωή μας να νοιώθουμε και πάλι ανήλικοι; Πόσο σπάνιο και πόσο πολύτιμο...;
Δεν θα γίνω ποτέ Ενήλικος.. Δεν θέλω να γίνω ποτέ ενήλικος.. Οι ενήλικοι βλέπουν τα πράγματα παγωμένα, απρόσωπα, χωρίς βάθος, χωρίς συναίσθημα. Χωρίς το αρχέγονο, αθώο και αγνό συναίσθημα του ανήλικου... Όχι. Δεν θέλω να μεγαλώσω... Δεν θέλω να αλλάξω. Έστω κι αν έχω ήδη αλλάξει.. Θέλω να μείνω ευάλωτος σ' αυτές τις ριπές αγνότητας που μόνο όταν έχεις ανοικτό τον "δέκτη" σου, μπορείς να ακούσεις. Το "ραδιόφωνο" των ενηλίκων δεν πιάνει αυτές τις συχνότητες...!
Όχι!
Θα μείνω για πάντα ΑΝΗΛΙΚΟΣ!
Σ'ευχαριστώ Στρατιώτη..
Δεν περίμενα να σε αγγίξει,μια τόσο προσωπική ιστορία που συνέβη στο στρατό.Για την ακρίβεια προσπαθούσα να την ξεχάσω ο ίδιος φίλε μου.Μετά κατάλαβα οτί το έγραψα για να εξιλεωθώ μάλλον.Αυτές οι ιστορίες παίζουν καθοριστικό ρόλο στις επιλογές που κάνουμε στο μέλλον πιστεύω.Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω να του μιλήσω πάλι.Κρίμα..Ξέρεις ούτε κι εγώ θέλω να μεγαλώσω.Και πολλά βράδια που φύλαγα σκοπιά έκλαιγα,γιατί οι φίλοι μου ήταν κι αυτοί παιδιά,που τους πήραν με το ζόρι να γίνουν μεγάλοι,τους δώσανε όπλο,τους μάθανε να υπερασπίζονται το τίποτα.Ακριβως το ΤΙΠΟΤΑ.Αυτοί που πέρασαν από δω,δεν ξεχνάνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ που έκανες τον κόπο και διάβασες το blog μου φίλε μου.Αυτό ήταν η αρχή για μια διαδικτιακή φιλία,τόσο που ελπίζω κάποτε να τα πούμε και από κοντα.Να προσέχεις!
Αγαπητέ Στρατιώτη,
ΑπάντησηΔιαγραφή(φαντάζει σαν γράμμα στο μέτωπο, στη πραγματικότητα, είναι γράμμα στο μέτωπο της ζωής)
Η ιστορία αυτή, όσο κι αν θέλεις, ενδεχομένως και να μπορέσεις, να την ξεχάσεις, είναι δική σου. Είναι ένας απ' τους θησαυρούς που σπάνια βρίσκεις, στο διάβα της ζωής σου..
Μπορεί και να μην το βλέπεις έτσι. Μπορεί να είμαι εγώ αυτός που, ρομαντικά σκεπτόμενος, θέλει να το βλέπει από αυτήν τη σκοπιά. Μια εξιλέωση, πράγματι. Μήπως αυτοί που γράφουμε εδώ για τη ζωή μας, τη γράφουμε για να ακούσουμε όμορφα λόγια ή να μας κατηγορήσουν; Τα γράφουμε γι' αυτή ακριβώς την Εξιλέωση... (Αν δεν είδες την ταινία, δες την!)
Για το τι υπερασπίζεται ο φαντάρος και τη θητεία γενικά, υποψιάζομαι ότι οι απόψεις μας συμπίπτουν.
Χαίρομαι πολύ που είσαι στη παρέα μου πλέον. Θα σε περιμένω, συχνά..
Το έχω δεί το "Εξιλέωση"..Ξέρεις κι εγώ χαίρομαι που είμαι εδώ.Σε ευχαριστώ για την παρέα λοιπόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα τα ξαναπούμε φίλε μου!Εις το επανειδείν!
:) anilike! Μα που χάνεσαι, έχω καιρό να σε δω! Έγινες αφορμή για να περάσω στο μπλόκ του Στρατιώτη. Αλήθεια, έχει πολύ ωραία ιστορία.. με κατασυγκίνησε..
ΑπάντησηΔιαγραφήβρε συ, που χάνομαι; εδώ είμαι πάντα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχχχχχ... :'(
ΑπάντησηΔιαγραφή