Γιατί δεν πρέπει να προγραμματίζεις (σκέψεις και γεγονότα)

Ούτε μια φωτογραφία. Ούτε μια βόλτα στην Πομέτσια. Τίποτα. Νιέντε. Ξεκινήσαμε στις 12.30 και φτάσαμε 3 παρά κάτι ψιλά, με τον Γκαμπριέλε να είναι τίγκα στο άγχος και να ξεχειλίζει απ' τις τσέπες με στρες.

Είχε δεύτερη συνέντευξη για μια δουλειά εκεί και χάσαμε τον δρόμο 2 φορές. Τη πρώτη φορά πήραμε λάθος έξοδο στον περιφεριακό της Ρώμης. Τη δεύτερη, σε μια διασταύρωση που είχε γύρω στο ένα εκατομμύριο και κάτι ψιλά, ταμπέλες. Που να δεις τα μικροσκοπικά γράμματα μέσα σε ένα στρέμμα ταμπέλες. Συγνώμη κιόλας...

Τον κράτησαν και γύρω στη μιάμιση ώρα με εμένα έξω απ' το εργοστάσιο να διαλογίζομαι σε μια ομολογουμένως υπέροχη πρώιμη ανοιξιάτικη ημέρα, ε, δεν ήθελε πολύ το πράγμα. Μόλις βγήκε, ξεκινήσαμε για πίσω, καθότι έφτανε η ώρα που σχολούσε ο κοσμάκης απ' τις δουλειές του και η κίνηση ήταν κάτι σαν "2 χιλιόμετρα σε ένα τέταρτο της ώρας".

Ρώμη όμως, θα πάω από βδομάδα, καλά να είμαστε. Όσο για την ταινία του Μπερτολούτσι, θα την δω με κατάνυξη καθότι με ενδιαφέρει να μάθω όσο πιο πολλά γίνεται για το Μαρόκο και γενικότερα για την έρημο. Το καλοκαίρι Χρήστο μου δε ξέρω αν προλαβαίνω να πεταχτώ αλλά γιατί όχι, να το κανονίσουμε. Σου πάει τρελά το στυλάκι Λώρενς της Αραβίας.

(Πέρνουμε ύφος κακομοίρη, ρακένδυτου, ακορντεόν, μπαστούνι και γυαλιά ηλίου τύπου Ωνάση at least).

Ανάψτε καλοί μου κύριοι κανένα κεράκι να έρθει η καλή κυρία Τέλεκομ τη Δευτέρα να μου βάλει τηλεφωνάκι σταθερό... Κάνε καλέ κύριο το καλό και βοήθησε τον φτωχό Ανήλικο που 'ναι στερημένο το χρυσό μου. Να κατεβάσει και κανένα National Geographic να κάνει τη δουλειά του σαν άνθρωπος..