Μερικές φορές, δένομαι

Ώρες και φορές, όπως λέει και η καλή μου φίλη Μαρία, είμαι πολύ συναισθηματικός. Δηλαδή, τον περισσότερο καιρό αλλά τέλος πάντων.

Συγκεκριμένα, όταν με πλησιάζουν συναισθηματικά, με τον τρόπο τους, άτομα που πριν δεν τα ήξερα καθόλου, με το λόγο τους, τη σκέψη τους, τις διαθέσεις τους, όταν μοιράζονται πράγματα μαζί μου κι εγώ αντίστοιχα μαζί τους, νοιώθω ένα δέσιμο. Ένα φυσιολογικό πιστεύω σφιγχταγκάλιασμα συναισθημάτων και σκέψεων, που με κάνει, εκτός από το να τους θεωρώ φίλους, θα ξέρω ότι είναι πάντα καλά, πάντα ήρεμοι και χαρούμενοι και πάντα ευτυχισμένοι.

Είμαι σχετικά εξωστρεφής άνθρωπος. Το σχετικά σημαίνει πως, όταν πρωτογνωρίσω κάποιον, δεν θα του πω και τα σώψυχά μου με τη μία, αλλά γνωρίζοντάς τον και βλέποντας πως πρόκειται για κάποιον αξιόλογο, έμπιστο και με άλλα λόγια, ψυχικώς όμορφο άνθρωπο, γίνομαι αλοιφή. Μπορεί να μάθει τη παραμικρή λεπτομέρεια για μένα. Μπορώ να του σταθώ σε κάθε στιγμή προβληματισμού, απ' τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο. Γιατί; Γιατί ακριβώς είμαι συναισθηματικός και πηγαίνω με το συναίσθημα.

Το να τηλεφωνήσω σε κάποιον τέτοιο άνθρωπο για να μάθω τι κάνει, το θεωρώ άκρως φυσιολογικό. Εφόσον ξέρω πως βρίσκομαι αν όχι σε ίδιο, τουλάχιστον σε αντίστοιχο μέρος της καρδιάς του. Το να περιμένω μια απάντηση από έναν τέτοιο άνθρωπο το θεωρώ επίσης ό,τι πιο κοινότυπο. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα απλό μύνημα στο κινητό. Ένα "Γεια είμαι καλά". Πόσο μάλλον όταν μ'αυτόν τον άνθρωπο συνηθιζόταν να μιλάω κάθε μέρα, να μαθαίνω νέα του και να του λέω τα δικά μου. Και όχι στο απλό στυλ του Γεια-πότε-ήρθες-πότε-φεύγεις.

Πρέπει όμως να συνηδητοποιήσω, πως οι άνθρωποι γύρω μου, έχουν προφανώς διαφορετική αντιμετώπιση προς εμένα και προς κάποιες έννοιες. Πρέπει να καταλάβω, πως άλλοι άνθρωποι, θεωρούν φιλία και μια σχέση που δε τρέχει και κάτι, αν δε μιλήσουμε και 15 μέρες ρε παιδί μου αν δεν έρθουν όλα βολικά κι αν δεν ευθυγραμμιστεί ο Κρόνος με τον Ερμή. Και δεν το λέω με κανένα ίχνος ειρωνίας. Έτσι είναι πράγματι.

Το λάθος, ώρες και φορές, είναι δικό μου. Και είναι όμορφο να παραδεχόμαστε τα λάθη μας. Το λάθος είναι στο γεγονός ότι νόμισα πως βρήκα τον φίλο που είχα χάσει κάπου παλιά, στα σοκάκια της όψιμης εφηβείας μου. Το λάθος μου είναι στο γεγονός ότι έπρεπε να καταλάβω, πως βρήκα απλώς ένα ακόμη φίλο. Απλό. Έτσι δεν είναι; Ας είμαι λοιπόν κι εγώ χαλαρός, ας μη προσωποποιώ κατεσταλμένα συναισθήματα σε ανθρώπους κι ας χαρώ τις μέρες που είμαι στην Ελλάδα διαγράφοντας κάποια πράγματα απ' το μυαλό μου. Ας καταπνίξω την απογοήτευση που ξεκινά και τελειώνει μόνο σε μένα. Ας το θεωρήσω ένα μπαλόνι. Που το παραφούσκωσα με το να ανοιχτώ, αλλά ίσως το πρόλαβα πριν σκάσει και τώρα θα το ξεφουσκώσω λίγο, αν το καταφέρω, ώστε να διατηρήσω τη χαρά ότι έχω το μπαλόνι.

Με κάποιες κινήσεις, που ίσως γίνονται από υπερβολικό ενθουσιασμό, ίσως γίνονται από έλλειψη εμπειρίας, ίσως ακόμη ακόμη και όμορφα πράγματα για το μέλλον που σκέφτεσαι όταν σε παρασύρει ένα συναίσθημα μιας μη αδιάφορης γνωριμίας, μπορεί να παρεξηγηθείς και να παρεξηγήσει κι ο άλλος αυτά που πιστεύει ότι παίρνει από σένα.

Όμορφα πράγματα για όλους εύχομαι. Κι αν δεθώ με κάποιον από σας εκεί έξω, ελπίζω να μου δώσει έστω και το ελάχιστο απ'όσα πήρα μέχρι τώρα απ' το μπαλόνι.
Καληνύχτα και όνειρα πολλά..