Turtles Can Fly (Lakposhtha parvaz mikonand) (2004)

Παιδική αθωότητα. Κακουχίες. Ακρωτηριασμένα σώματα. Πόλεμος. Παιδιά. Μια ταινία που δεν τόλμησε να γίνει μελόδραμα. Δεν θέλησε να συγκινήσει εύκολα. Δεν καταδέχτηκε να τραγικοποιήσει περαιτέρω τις ήδη τραγικές και δραματικές καταστάσεις που ζουν εκατομμύρια άνθρωποι, δυστυχώς πολλοί εξ αυτών παιδιά, σε ολόκληρο τον κόσμο.

Υπόθεση:
Στα σύνορα Ιράκ - Τουρκίας, σε ένα χωριό προσφύγων, λίγο πριν αρχίσει η Αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003, ο Soran - Satellite αρχηγός και υπεύθυνος για τα παιδιά στο χωριό, πείθει τους μεγαλύτερους του χωριού να εγκαταστήσουν ένα δορυφορικό πιάτο για να μάθουν πότε θα γίνει η Αμερικανική εισβολή. Παράλληλα, ερωτεύεται την μικρή Agrin, η οποία με τον αδερφό της Henkov έχουν στη προστασία τους ένα μικρό τυφλό παιδάκι. Η Agrin όμως, έχοντας δει την οικογένειά της να δολοφονείται, έχοντας υποστεί ψυχικό και σωματικό βιασμό μέσα στη τρέλα του πολέμου, δεν ανταποκρίνεται. Ο Henkov, με ακρωτηριασμένα και τα δυο του χέρια, συνεχίζει να εξουδετερώνει νάρκες διάσπαρτες στις τριγύρω περιοχές. Κάποια στιγμή ο Satellite θα ανακαλύψει πως το ανθρώπινο ένστικτο και η διαίσθηση, είναι ανώτερο από κάθε τεχνολογία, όσο αφορά το μέλλον.

Αξιολόγηση:
Ιρανοιρακινή παραγωγή, με κούρδο σκηνοθέτη. Συνταγή πιθανώς απ' τις πιο gourmet στο τραπέζι του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η ταινία, με πρωταγωνιστές που πράγματι έζησαν καταστάσεις που απεικονίζονται σ'αυτήν, παραπέμπει, ακριβώς για την αληθοφάνεια και την αμεσότητά της, στον Καιρό των Τσιγγάνων. Ο σκηνοθέτης, κατάφερε να πάρει ακατέργαστα διαμάντια και να τα κάνει να λάμψουν περισσότερο από αστέρες του συνηθισμένου για εμάς κινηματογράφου. Με δόσεις χιούμορ, εξυπνάδας, εφευρετικότητας αλλά και με ένα υπέροχο σενάριο, το οποίο έδωσε μια πνοή που σχεδόν προκαλεί τον θεατή να απλώσει τα χέρια του και να ενωθεί με τα παιδιά. Απίθανος ο μικρός Shirkooh, δίνει πιστεύω ρεσιτάλ ερμηνείας για ένα παιδί που δεν πίστευε ποτέ ότι θα παίξει σε ταινία.
Η ταινία προσπάθησε να παραμείνει έξω απ' τη δραματοποίηση γεγονότων χρησιμοποιώντας ένα και μόνο όπλο απ'οσα χρησιμοποιούν σε όλο το κόσμο οι άνθρωποι. Το χιούμορ. Χιούμορ που δεν λείπει ούτε από πολέμους, ούτε από κηδείες. Κι όμως, παρόλ'αυτά, αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους, ξάφνου, η συγκίνηση ανεβαίνει. Το συναίσθημα κατακλύζει τον θεατή. Είναι μια ταινία για σκέψη, περισυλλογή και σίγουρα δεν πας σπίτι σου αφού τη δεις..

Αναρωτήθηκα σε κάποιες στιγμές, αν οι εμβόλιμες σκηνές καταστροφών και πολέμου, ήταν πριν ή μετά την Αμερικανική εισβολή...

Αγαπημένη Ατάκα:
Μα φυσικά ο ίδιος ο τίτλος της ταινίας. Οι χελώνες μπορούν να πετάξουν. Αλληγορικός. Δραματικός. Συγκλονιστικός. Απίστευτα γνήσιος αλλά και συμβολικός. Γιατί; Βρείτε το μόνοι σας. Η απάντηση, πιστέψτε με, είναι υπέροχη.

4,5 αστεράκια.

Αν δεν την δείτε, χάνετε πολλά απ' τη ζωή σας. Κυρίως όμως χάνετε το γεγονός πως, η ζωή σας, δεν είναι εντελώς ανεξάρτητη απ' τις ζωές των άλλων, όπου κι αν αυτοί βρίσκονται..


Περισσότερα εδώ. Οι γιατροί contact me ;)