Τρεις μέρες μόνο
Τέτοιες μέρες αναλογίζεται κανείς, τι το σημαντικό έκανε μέσα σ' αυτόν το χρόνο που φεύγει. Τι στόχους έβαλε, ποιους απ' αυτούς έφτασε, ποιους είδε να απομακρύνονται όσο προσπαθούσε να τους κυνηγήσει. Είναι όμως ώρες, που κάνεις πράγματα χωρίς σχέδιο, χωρίς κάποιο στόχο και φορές που μόνιμα ανέβαλες ενέργειες που ήθελες πάντα να κάνεις.
Υπερνικώντας φοβίες και αναστολές, κατάφερα μέσα σε τρεις μόνο μέρες, να συγκινηθώ βλέποντας μαζί με το πιο όμορφο σημάδι των τελευταίων χρόνων στην Ιταλία με θέα την Ακρόπολη, να νοιώσω την ίδια άνεση που ένοιωθα με ανθρώπους που μόνο από μακριά τους ήξερα, να γνωρίσω podcasters που ακούω, να παρευρίσκομαι σε επεισόδια στο Σύνταγμα με βουρκωμένα μάτια για μια διωκόμενη Δημοκρατία, να γνωρίσω ανθρώπους που δεν περίμενα να συναντήσω ποτέ, να συναντήσω bloggers που εκτιμώ και που εκτίμησα ακόμη περισσότερο γνωρίζοντάς τους, να δω δυο ζεύγη ερωτευμένα μάτια να φωνάζουν στεντόρια το "σ'αγαπώ" χωρίς ν' ακούγεται λέξη, να νοιώσω "παρέα" με άτομα που πρώτη φορά γνώριζα, να γυρίσω την Αθήνα πάνω κάτω, να νοιώσω ευτυχισμένος από την ευτυχία άλλου και τέλος να νοιώσω μια σπάνια και περίεργη, σπάνια και απροσδιόριστη, όμορφη και γλυκιά ψυχική ανάταση.
Βλέποντας απ' αυτή τη σκοπιά τις τελευταίες ημέρες του χρόνου, οδηγούμαι αναπόφευκτα στο συμπέρασμα πως η τύχη, παίζει μόνο ένα μικρό μέρος σε μια τόσο πολύπλοκη διαδικασία. Το πόσο δεκτικός θα είσαι σε καταστάσεις, πόσο ευχάριστος, πόσο κοινωνικός, πόσο κλειστός ή πόσο ανοιχτός, πόσο θα είσαι ο εαυτός σου στην τελική ανάλυση, καθορίζει το πως η σπίθα της τύχης μπορεί να γιγαντωθεί σε θέρμη και φλόγα μιας φευγαλέας αλλά σημαίνουσας ευτυχίας, που η ανάμνησή της θα μείνει σαν σημάδι μέσα στο χρόνο που θα περάσει.
Σημάδια για μένα είναι οι άνθρωποι. Χρωστάω πολλά, ίσως τόσα που δεν θα μπορέσω να ξεπληρώσω ποτέ, εκεί που με έκαναν να γελώ αντί να κατσουφιάζω. Να αστειεύομαι αντί να σοβαρεύω. Να μιλώ σοβαρά μέσα από σάτιρα. Να μιλώ άνετα, τόσο άνετα που μια στιγμή τρόμαξα, εκεί που φοβόμουν να ανοιχτώ.
Εκεί λοιπόν έχω το μεγαλύτερο χρέος. Στα σημάδια του 2008. Κι αυτά τα σημάδια, εύχομαι να γίνουν ουλές. Να γίνουν χαρακιές στη ψυχή και στη καρδιά μου ώστε οι ζωές μας να είναι αέναα με κάποιο τρόπο μπλεγμένες. Ένα κρασί που όσο περνάει ο καιρός αναδεικνύει τα αρώματά του. Κερασμένo σε μια γλυκιά μέθεξη.
Το τραγούδι για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, το σιγοψιθύριζα σε όλο το ταξίδι.
