Εις τας Ευρώπας

Είναι γνωστό πως υπάρχει κρίση στην Ελλάδα. Γενικευμένη κρίση. Όχι μόνο οικονομική αλλά και αξιών,τιμής,υπόληψης και όλα τα καλά ενάρετα. Ο κόσμος θέλει να διαμαρτυρηθεί. Διαμαρτύρεται δηλαδή. Αλλά ακριβώς επειδή η κρίση είναι βαθιά, περνάει μέσα από χαραμάδες και ποντικότρυπες, οι μορφές διαμαρτυρίας αντικατοπτρίζουν και τον βαθμό που έχει επηρεάσει δεκαετίες τώρα το κοινωνικό σύνολο. 

Παρακολουθώντας την Ελληνική κοινωνία, με απειρία αλλά και με όσο γίνεται πιο αποστασιωποιημένη σκοπιά, βλέπει κανείς ένα κακομαθημένο παιδί, ένα μικρό θηρίο που δεν διδάχτηκε την αυτοπειθαρχία και την κριτική σκέψη και κάνει του κεφαλιού του. Σαν οι γονείς να το άφησαν χρόνια λάσκα, χωρίς τιμωρία, χωρίς νουθεσία, χωρίς κανόνες που αν δεν τους τηρούσε θα υπήρχε η τιμωρία.

Σε κάτι τέτοιες μέρες/ώρες/στιγμές, παντού κυκλοφορεί - ή μάλλον να διορθώσω - στα στόματα των λογικά σκεπτόμενων κυκλοφορεί η μόνιμη ερώτηση "γιατί στην Ευρώπη, Γερμανία, Αγγλία (και δε συμμαζεύεται) δεν υπάρχει πουθενά κλείσιμο δρόμων για μορφή διαμαρτυρίας;" Τι πάει να πει διεκδικώ τα δικαιώματά μου αλήθεια; Τι είναι η κατάληψη δημοσίου χώρου; Πότε επιτρέπεται;

Σε χώρες λοιπόν που η νομοθεσία δεν υπάρχει για να παίρνουν πτυχίο οι φοιτητές της Νομικής αλλά εφαρμόζεται ουσιαστικά, σε χώρες που το δικαστικό σύστημα λειτουργεί όχι με ορίζοντα 25ετίας για να τελεσιδικήσει μια απόφαση, σε χώρες που αν παρκάρεις παράνομα σε κόμβο αυτοκινητοδρόμου σε μαζεύουν είτε είσαι ο Γκραν Πάπας είτε όχι, σε χώρες που οι απεργίες δεν γίνονται για τη βολή του κλάδου αλλά για να διεκδικηθούν δικαιώματα, σε τέτοιες χώρες λοιπόν, η νομοθεσία, λειτουργεί. Οι υπαίτιοι πληρώνουν τις συνέπειες. Μεγάλα και μικρά κεφάλια βέβαια. Και η διαφθορά υπάρχει. Γιατί πάντα υπήρχε. Γιατί οι κοινωνίες δεν είναι ποτέ τέλειες, το αντίθετο μάλιστα. 

Η τελειότητα όμως μιας κοινωνίας δεν εξαρτάται μόνο από την οικονομική ευημερία των πολιτών που την απαρτίζουν. Εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά, από τις αξίες που την διέπουν, κατά το κοινώς λεγόμενο από την τσίπα που έχει το κάθε μέλος της ώστε και τον εαυτό του να προφυλάξει, αλλά και το κοινωνικό σύνολο να διασφαλίσει. Σεβόμενο αρχικώς και ανεξαιρέτως, τους νόμους, έχοντας τον φόβο της τιμωρίας για λάθος κινήσεις του.

Η ιδέα που δίνει η Ελλάδα, χρόνια τώρα - δεν πρόκειται και πρόσφατη διαπίστωση - είναι πως η κοινωνία, οι πολίτες, προχωράνε, ζουν, αναπνέουν, όπως και να γίνεται αυτό στη παρούσα φάση, όχι από το φόβο για τιμωρία αποτέλεσμα παρανομίας, αλλά από το φιλότιμο του καθενός. Η τήρηση του νόμου εναπόκειται στο φιλότιμο, στην τσίπα, στην αιδώ και όχι στην επιβολή.

Από αρχαιοτάτων χρόνων, η ύπαρξη ενός νόμου ήταν μια κατευθυντήριος, μια ντιρεκτίβα της κοινωνίας προς μια ορισμένη κατεύθυνση. Η αναγκαιότητα ενός νόμου, έπαυε με την "ομογενοποίηση" της ντιρεκτίβας στη συνείδηση της κοινωνίας. Όμως η τήρηση των νόμων παλαιότερα παρόλο που επιβαλλόταν με βάρβαρα μέσα, τουλάχιστον έπιανε τόπο. Πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να μην επιβάλλεται - με τη μορφή προστίμων ή κυρώσεων για να μην παρεξηγηθώ - αλλά να παραμένει στην διακριτική ευαισθησία του καθενός η τήρησή του ή όχι.

Διαμαρτυρία, κάπνισμα, αισχροκέρδια και άλλα ευγενή, όλα συνοψίζονται στη λέξη σεβασμός. Μόνο που σεβασμός δεν υφίσταται στην κοινωνία μας. Σεβασμός δεν υπάρχει γιατί η νοοτροπία μας απέχει παρασάγκας από τη νοοτροπία που έχουν εις τας Ευρώπας. Σε μια Ευρώπη που αν καπνίσεις σε βαγόνι(κουπέ-κόλαφος Ελληνιστί) θα σου κάνουν παρατήρηση με το τσαφ του αναπτήρα, σε μια Ευρώπη που το κλείσιμο των δρόμων - παρακώλυση συγκοινωνιών τιμωρείται, όχι αυστηρά, φτάνει η λέξη τιμωρείται, σε μια Ευρώπη που αν μη τι άλλο, η θέση των νόμων, δεν είναι τα συρτάρια του υπόγειου αρχείου ενός δικαστηρίου αλλά κοινή πράξη.