Δεν έχω περάσει πιο δύσκολη περίοδο στη ζωή μου μέχρι στιγμής.

3.5 χρόνια πέταξαν, χωρίς μια σοβαρή δικαιολογία. Μια εξήγηση.
Τα μάτια του, αναίσθητα και κρύα. Η συμπεριφορά του πληγή που κάθε μέρα ματώνει.

Τα δάκρυα κυλάνε όλη μέρα. Κάθε μέρα.

Το χαμόγελό του, δεν υπάρχει όταν με κοιτάζει.

Από εγωισμό. Κρύβεται. Δεν ξέρω.
Δεν με θέλει πια.
Ποτέ δεν με αγάπησε.
Ποτέ...
Λόγια...Μόνο λόγια...

Σχόλια

  1. Δεν θέλω να πιστέψω πως τρισίμιση χρόνια δεν σε αγάπησε.. Υπομονή Ανήλικε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Δρόμος (2005)

Το νησί μου

Άνομοι