Χιόνι, Πολέντα και Απεριτίφ
Πήγα λοιπόν στη βιβλιοθήκη, διάβασα καλά καλά, ήπια 1-2 καφέδες με φίλους, μίλησα με μάνα και γιαγιά στο τηλέφωνο και αφού τελειώσαμε όλοι το διάβασμα πήγαμε για απεριτίφ σε ένα μαγαζί.
Στην Ιταλία το τελετουργικό έχει ως εξής. Κατά τις 8, τα μπαρ-καφετέριες, βγάζουν διάφορα κρύα και ζεστά πιάτα πάνω στον πάγκο τους, πηγαίνεις εσύ, παίρνεις ένα ποτό, κρασί, κάποιο μη αλκοολούχο κλπ. και τρως τον αγλέορα. Έτσι κι εμείς ήπιαμε (2 ποτήρια κρασί παρακαλώ ο ανήλικος, που με το πρώτο ζαλίζεται), φάγαμε απεριόριστα και ωσάν τις ακρίδες και γενικά ήταν υπέροχα.
Στο καπάκι, ξαναμπήκα στο κάμπριο, τον ιδιοκτήτη του οποίου έχω συμπαθήσει ιδιαιτέρως καθότι έχει το αυτούσιο Θεσσαλονικιό στυλάκι που πάντα μου άρεσε. Είναι το στυλ για παρέα. Μου έκανε κάτι πεταξοκωλιές με το αμάξι, στις οποίες ώ του παραδόξου θαύματος, δεν αγχώθηκα ουδόλως και εν τέλει καταλήξαμε στο σπίτι των κοριτσιών (RRD) όπου και αρχίσαμε να μιλάμε να μιλάμε και τελειωμό δεν είχαμε.
Ρεζουμέ; Έφυγα 2 το μεσημέρι και γύρισα 1 το βράδυ. Ε.. μια κούραση την έχω.. Θα καθίσω εγώ τώρα να συγχυστώ που ο Γιώργος μου μιλάει απότομα και δεν έχει τρόπους; Όχι βέβαια. Να είναι καλά(αυτήν την έκφραση θα την ακούσετε στο επόμενο επεισόδιο και θα καταλάβετε τη χρήση της).
Από τη χιονισμένη Ιταλία
Πάντα τέτοια! ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή