[Κλαίγομαι vs. Γκρινιάζω] vs. Σ'όποιον αρέσω


Μode: Τσατίλα

Διάθεση: γ@μημένη









Κάποια στιγμή έπρεπε να κάνω αυτό το post και νομίζω πως αφορμή στάθηκε κάποια συζήτηση στο plurk. Δεν έχω ουδεμία διάθεση να δικαιολογήσω το τι γράφω, το πως το γράφω, το γιατί το γράφω και όλα τα συναφή.



Δεν υποχρέωσα κανέναν να με διαβάσει. Δεν το ζήτησα καν. Όποιος αρέσκεται μένει, όποιος δεν αρέσκεται φεύγει. Το να γράφω εδώ κάποια πράγματα ώστε να ξεθυμαίνω, εδώ, αλλού, γενικά όπου μου καπνίσει, το κάνω ακριβώς για να ξεθυμάνω. Δεν περιμένω ούτε χάιδεμα στο κεφαλάκι, ούτε το αιτούμαι αφήνοντας ανοιχτά τα σχόλια.



Ο καθείς έχει τις αντοχές του. Άλλος αντέχει να του πιπιλάνε κάθε μέρα το μυαλό με μαλακίες(βλπ. ορισμένα παντρεμένα ζευγάρια), να του τα πρίζουν κάθε μέρα στη δουλειά(βλπ. ανικανοποίητους εργαζόμενους), να αργούν να του παραδώσουν εμπορεύματα(βλπ. όποιον θες) και δε συμμαζεύεται. Άλλοι δεν τα αντέχουν. Ή δεν αντέχουν άλλα..



Συνηθίζω να λέω ότι ό,τι γίνεται με λεφτά, κάποια στιγμή θα γίνει. Ό,τι δε γίνεται με λεφτά είναι που φέρνει συνήθως όχι το κλάψιμο - που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό - όχι την γκρίνια - που κι αυτή δεν είναι αυτό που γίνεται μέσα απ' τα γραφόμενά μου - αλλά το ξέσπασμα και μερικές φορές προδίδει σε στιγμές απόγνωσης το ευάλωτο του εκάστοτε χαρακτήρα. Ο κάθε ένας, περνάει δύσκολα και για τον κάθε ένα, το δύσκολο που περνάει του φαίνεται βουνό, ίσως το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί, μέχρι να τον χτυπήσει επόμενο. Ε λοιπόν, χέστηκα και για αμάξια και για τηλέφωνα και για βλάβες και για μαστόρια που δεν έρχονται και για ότι άλλο γίνεται με λεφτά ρε φίλε. Σήμερα, αύριο, του χρόνου, θα γίνει. Δουλειά και όρεξη να δουλέψεις θέλει. Και δουλειά να βρεις, αλλά αυτό προς το παρόν είναι άλλο θέμα.





Ό,τι δε γίνεται με λεφτά όμως, αλλά και ούτε αν κατεβάσεις τον Θεό τον ίδιο να τον κεράσεις καφέ για να τον γλυκάνεις, αυτά είναι που μου τη βαράνε στο κρανίο. Και δεν ξέρεις ποτέ αν θα βελτιωθούν ή αν θα χειροτερέψουν.



Απ' τη πρώτη του μήνα όλα πάνε σκατά. Ωραία. Μέσα σε κλίμα πλάκας τα έγραψα, τα σχολιάσαμε και όλα καλά. Ε όταν με βαράει όμως, ή μάλλον, μου υπενθυμίζεται το χτικιό που έχω μέσα στη ζωή μου και δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το υπερπηδήσω για να προχωρήσω πέρα απ' αυτό και μου λένε πως γκρινιάζω και κλαίγομαι, ε φίλε, άστο. Καλύτερα μη σχολιάζεις και άστο να περάσει έτσι. Κι αν δε σου γουστάρω, μη με διαβάζεις.



Τα σχόλια σ'αυτό το post θα είναι κλειστά.

Γεια σας.



EDIT: Και επειδή δεν θέλω να παρεξηγηθεί κανείς, θέλω να τονίσω ότι η συζήτηση στο plurk ήταν η ΑΦΟΡΜΗ. Η αιτία ήταν άλλη, σε παλιότερα σχόλια σε κάποια προσωπικά μου posts αλλά κυρίως η αιτία ήταν η αφάνταστη πίεση που ένοιωσα από ένα και μόνο τηλεφώνημα πριν από λίγες ώρες. Αν στενοχώρησα κάποιους, των οποίων η πρόθεση σαφώς και ήταν αστεϊσμού, ζητώ συγνώμη μέσα απ' τη καρδιά μου.



Ανθρώπους που θεωρώ πολύτιμους στη ζωή μου, έστω και στη διαδικτυακή της έκφανση, δεν θέλω, δεν δικαιούμαι και δεν πρέπει να τους πικραίνω. Ιδίως χωρίς να το θέλω.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο Δρόμος (2005)

Άνομοι

Το νησί μου