Ανήλικος

Βάρος της Γης

Το χωριό της μάνας μου. Απομονωμένο ψηλά στα κορφοβούνια της Αιτωλοακαρνανίας. Λιγοστοί οι κάτοικοι και νοοτροπίες που δεν συνάδουν με την κοινωνία του 1920. Οι νέοι του χωριού, όσα ανήσυχα πνεύματα γεννήθηκαν σ' αυτόν τον τόπο που φυτρώνουν οι πέτρες, αναζητούν την τύχη τους αλλού. Στην Αμερική. Αναλφάβητοι, χωρίς εφόδια, έμαθαν πολλά, όχι μόνο γράμματα, αλλά και αξίες, σεβασμό, περηφάνια. 1990.  Ευεργέτες και σωτήρες του τόπου όσοι γύρισαν πίσω. Ομόρφυναν το παραγκωνισμένο από την πολιτεία χωριό. Το καλλώπισαν, έφεραν την άσφαλτο. Κάποιοι εκεί στην Αμερική είχαν ακούσει για την αιολική ενέργεια, μαζί με τη δίκαιη μοιρασιά της διαφιλονικούμενης γης και την προτροπή για την διασφάλιση βασικών υποδομών στο ξεροβούνι. Πρόοδος. Εμπλουτισμός πολιτισμού σε έναν αναλφάβητο τόπο. Στην Ελλάδα του 2013, στην στραπατσαρισμένη ψυχή του κάθε Έλληνα που ψυχορραγεί στα πεζοδρόμια της πόλης και τον αγκαλιάζει μια μητρική αγκαλιά, είναι επιτακτική η ανάγκη αλφαβητισμού. Πολιτικά, κοινω...

Η Δευτέρα γίνηκε Παρασκευή και το φλυτζάνι οι στιγμές στο χέρι ύπνο δεν σου χαρίζουν την ημέρα. Εσπρεσάκι σκέτο, κάποιος να δείχνεις. Η Δευτέρα γίνηκε Παρασκευή, οι ύαινες βγαίνουνε τα βράδια και με κουφάρια ανθρώπων τρέφονται. Γελούν στεντόρια. Στη θάλασσα με τα γαρύφαλλα να ταξιδεύεις. Η Δευτέρα γίνηκε Παρασκευή, σκίσε το ριγέ χαρτί με τα όνειρα ξεκίνα νέα λίστα. Σίσυφος γίνε. Γάλα και λεμόνια λείπουν. Δυο ποτά τη νύχτα, το στάτους των ονείρων σου θα πνίξουν. Η Δευτέρα γίνηκε Παρασκευή. Εύχεσαι να πλήθαιναν οι ανάσες τις Κυριακές της νιότης. Γιατί η Δευτέρα με Παρασκευή ατέρμονες στιγμές άπνοιας είναι.

Τον διακόπτη ανοίγω. Μνήμη σβήσε. Τα χνώτα μου αζευγάρωτα, στον ουρανό τα κρέμασα τα μπράτσα. Να πιάσω ύλη άυλη, ανύπαρκτες ανάσες, μάτια σαθρά γυάλισαν  μέσα στη νύχτα. Και η λάμψη τους Ύπνο δεν μο...

Πίσω σου η σκόνη άχνισε, αναπαύτηκε απάνω στον πηχτό αέρα. Η γριά με τη μαντήλα ξεδοντιασμένη τρέχει σε πήρε στο κατόπι κι ο καρπός σου στο χέρι της δεμένος, νύχια γαμψά έτοιμα να γραπώσουν Εσένα-ναι. Μαγικό το σκοινί της Κλωθούς  δέσιμο ανυπέρβλητο και τιμωρία. Η γριά με τα δυσκίνητά της πόδια τη σκιά σου πάτησε. Και σε νικάει. Μπρος στον Τοξότη τον υπέρλαμπρο η όψη της αλλάζει, αραχνοΰφαντη θαρρείς,  ρουφώντας την έκλειψη που η ύπαρξή σου βγάζει ψηλώνει γίνεται Όλυμπος, θεριό γιγάντιο, Τιτάνες θα νικήσει.  Νύφη του Χρόνου κάποτε, τώρα καταραμένη. Η Άτροπος με την ψαλίδα της έτοιμη να χτυπήσει,  το νήμα όμως δεν κόβεται.  Λύτρωση δεν υπάρχει. Μόν' θα την μπίξει στην καρδιά, με το σεντόνι το λευκό σκισμένο. Με το σκοινί δεμένο. Με μάγια που δεν λύνονται από φιλιά. Πρίγκηπες δεν υπάρχουν. Τη γριά να σέρνεις. Χαλκομανία τώρα,  μοριακή αντικατάσταση επάνω στη σκιά σου. Μια συνουσία αναπότρεπτη, Σε ...

Απ' όλα τα χρώματα της οικουμένης το μπλέ το έφτιαξες για την Ελλάδα.

Στον τροπικό του Αιγόκερου,  πριν ο τοξότης τεντώσει το σκοινί  το πεφταστέρι μου ήσουν εσύ.

Αύγουστος είναι  το κελάρισμα του γέλιου  που χύνεται από τα φωτεινά μπαλκόνια  τις νύχτες.

Αύγουστος είναι η παραλία γεμάτη από φωνές και σώματα. Η χαλαρωτική μουσική μαζί με λαμπερά απαστραπτοντα χαμόγελα. Το φιλικό χτύπημα στην πλάτη και τα μαθήματα ιταλικών στην αμμουδιά. Τα αναπάντεχα μάτια. Τα σοβαρά λογύδρια. Ο θαλασσινός αέρας και το αλάτι στην πέτσα. Οι πτυχώσεις στις μαυρισμένες πλάτες. Οι ευγενικοί καλοκαρδοι άνθρωποι. Το Titanium. Nothing to lose. I am titanium. I am titanium.

Το μαζί ήταν ταξίδι με ξεναγό ψυχές. Στον κυκεώνα των ονείρων μας  λήθη υποσχόταν. Αξιοθέατο της μιας στιγμής. Στην επιφάνεια της θάλασσας εκεί που πλήθος οι αμέτοχες αγάπες πλέουν το μονοπλάνο έπεσε. Κρημνίστηκε στεντόρια. Μες τους αφρούς ο κινητήρας πνίγηκε.  Σαν τον λυγμό τα βράδια του Σαββάτου. Ωκεανός απέραντος. Οι επιλογές περίσσιες. Σεσηπές. Η αερογραμμή του "μόνος" αναχώρησε. Προορισμός, το σύμπαν. Το παράλληλο. Το ανύπαρκτο και το ιδεατό. Ταυτότητα δεν είχες.  Μεταχειρίζοντας τα "όχι" και τα "ναι" πιλότος νόμισες πως ήσουν. Και το ατύχημα, δυστύχημα.  Σωτήρες σε σεντόνια ξένα. Δεν θα σ' αντέξουν, θα σχιστούν. Σαν την καρδιά μου. Τη λέμβο περιμένω,  ψάχνοντας στο βυθό. Θα πεθάνω  με τ' όνομά σου δαγκωμένο στα χείλη μου.

Πάντα με το τηλέφωνο στο χέρι. Με το νέο πακέτο δεδομένων με διπλάσιο όγκο δεδομένων. Χαρούμενος που θα πήγαινε καλοκαιρινή βόλτα μαζί με ένα φίλο. Όλα προμήνυαν κάτι το τετριμμένο. Οι νόμοι της φυσικής όμως απόψε το βράδυ αποφάσισαν να μην ισχύσουν πλήρως στη στάση του μετρό. Λες και ο συρμός ήταν φτιαγμένος από υλικό αστέρα νετρονίων. Λες και το κινητό ένιωσε μια ακαταμάχητη έλξη προς αυτό. Περιμένοντας τον συρμό, έβγαλε το κινητό για να δείξει την νέα έκδοση του κακο-ψοφο-να-χει-Skype. Με την πλάτη στον τοίχο και την αποβάθρα να έχει πλάτος 3 μέτρα. Ο συρμός να βρίσκεται σε απόσταση δευτερολέπτων. Ωσάν την απότομη δημιουργία μαύρης τρύπας στο κενό, το κινητό γλίστρησε από τα χέρια. Με τη διαδρομή προς το έδαφος γύρω στο 1.10m, άρτι τραβηχθέντος από την τσέπη, το πρώτο βαγόνι του μετρό διέσχισε τη νοητή γραμμή που τον ένωνε με το κενό. Όμως το κινητό δεν έμεινε διόλου εκεί που προσγειώθηκε. Γλίστρησε ωσάν η βαρυτική έλξη από τον συρμό να το τράβηξε και χάθηκε ανάμεσα σε συρμό...

Κάποτε, είχα μια καρδιά... Στης αποχής τον οίστρο, επί ουσίας, Το γνώθι με είχε φυλάξει. Το νήμα της καρδιάς κρατούσε σφιχτά. Ο ομφαλός δεμένος. Μωρό αγέννητο. Γέννα με δίχως πόνους. Για πόσο. Τα λόγια π...

Στο λιβάδι φυτρώνει ένα περίεργο χόρτο. Η πρωινή δροσιά από τα φύλλα του, δημιουργεί νήματα νερού και ο ποταμός της έμπνευσης ξεκινάει... Ένας κινηματογραφιστής. Ένας χορευτής. Ένα ζωηρό χαμόγελο γεμάτο λουλούδια και φύση. Δεν θα ξεχάσω τον πρωινό καφέ κάτω από ένα συννεφιασμένο ουρανό.  Τη βόλτα κάτω από τις αψίδες του υδραγωγείου και τα πρώτα χαμόγελα. Την πασχαλίτσα που δεν ήξερε κανείς μας να εξηγήσει στον άλλον. Ούτε το βράδυ μπροστά από μια πίτσα και με φωνές τριγύρω μας να παρατηρούμε τον κόσμο. Τις ατέρμονες βόλτες στη νυχτερινή Ρώμη και τη βραδιά στο θέατρο.  Ένα τετράδιο με ένα πύργο του Άιφελ μπροστά και μέσα εμπειρία. Δεν θα ξεχάσω την αμήχανη βραδιά με τα βίντεο. Κουρασμένοι και οι δυο. Τις κινηματογραφικές ανησυχίες και τη μικρού μήκους ταινία που θύμιζε Αντονιόνι.  Θα θυμάμαι για πάντα το γλυκό χαμόγελο πριν τον ύπνο. Τα μάτια που έλαμπαν σε κάθε στιγμή. Που έχουν δει κάθε γωνιά της Λατινικής Αμερικής και που τώρα εξερευνούν τ...

Τριγύρω ανάσες ξένες, σώματα και δαίμονες του χτες, του ποτέ.. Ανδρείκελα χωρίς ουσία, μικρά και μονοσήμαντα, κόκκινα λουσμένα, θράσος. Πάθος και δειλία κόκκινο ντύθηκαν.. Το βλέμμα το άδειο, τρόμο αλαλάζει. . Η κόλαση, ζεστή και κόκκινη είναι. Φωλιά σου γίνηκε, θώκος που σου ανήκε. Εξ απαρχής. Γιατί, πώς αλλιώς.

Όταν η μαγεία γίνεται μουσική. Όταν το πάλκο φωτίζεται χωρίς προβολείς. Ο Luca Longobardi μαζί με τη Momo τριγυρίζουν στα θέατρα της Ρώμης.

Αγαπάμε γιατί, κάποτε γνωρίσαμε τη μοναξιά.

the ever wanted form the most desired treasure the always longed for kiss the truthful feared leisure the real couple's bliss the dreaded peak of pressure Becoming one of his sadness has got no measure

Υπόσχεση ζωής, απόφαση στιγμής

Η ζωή μου απλώς είναι ένα ατελείωτο μπάχαλο. Και ο, τι και να λένε κάτι καθίκια και ψυχασθενείς, είμαι υπερήφανος γι' αυτό που είμαι. Και έχω κάνει προσπάθεια για να επιβιώσω. Με όλη τη σημασία της λέξης. Σε αντίθεση με κατακάθια που τα είχαν όλα έτοιμα.

Δε θέλησα να σε ξαναδώ. Ούτε εσένα, ούτε τους φίλους σου που μέσα σε σαράντα μήνες έγιναν και δικοί μου, ούτε τους γονείς σου που μου στάθηκαν σαν αίμα μου. Κανέναν. Απομόνωση. Όπως πάντα ήμουν σ'αυτή τη χώρα. Μόνος. Και στη σχέση. Θέλησα να κρατήσω αυτό που έζησα μαζί σου, μαζί τους, μόνος μου, στη μνήμη. Το όνειρο μιας πλάνης. Ενός έρωτα. Χωρίς αλλαγή. Χωρίς αλλοίωση. Χωρίς να επιτρέψω σε κανένα να το σπιλώσει. Μόνο το δάκρυ. Δεν μπόρεσα να σε ξαναδώ. Να σε ξανακούσω. Να ξανακούσω τον οποιονδήποτε μου θύμιζε την απίστευτη αγάπη που ένοιωσα για την καρδιά σου. Η δική μου έχει σπάσει. Και μαζί της ο χρόνος. Η αγωνία μην θυμηθώ κάτι από τα - ποιος θα μου το 'λεγε - περασμένα, με έχει τσακίσει. Με έχει αναλώσει. Με έχει κουράσει. Γιατί, δεν έχω κάτι να περιμένω. Και ο χρόνος τελειώνει.