Ανήλικος

 Έλαμπες σαν τις Περσείδες. Διάπυρα τα μάτια σου, περιβαλλόμενα από κόμη διαμήκη διατρέχουν έτη φωτός, ουρανούς και μνήμες. Πρόσκαιρη εμφάνιση,  ξέχειλο, υπόκωφο το πέρας. Θύμισε τοπίο με ομίχλη που, πηχτή, κατάπιε το λιμάνι, Το φως απέναντι θόλωσε τα μάτια μου,  ξεπλένοντάς τα με υπέρκορη πλημμύρα.

Πότε έγιναν τα "πρέπει" βράχοι; Εκεί να σκάει κάθε δάκρυ, για να τα ροκανίζει κάθε στεναγμός; Λιθοξόοι επιμελείς σμιλέυουν και από λίθοι, θρύμματα λήθης σωριάζουν τακτικά. Η θάλασσα δεν τόλμησε να μπάσει μέσα της καμιά επιβολή. Νεκροταφείο οφειλής τα ακρογιάλια.  

Πώς αλλάζουν τις λάμπες εκεί ψηλά; Και το θέατρο χάθηκε. Και τη θέση του πήρε ένας τεράστιος κήπος από λουλούδια,  κάτω απ'τον ουρανό,  με τ' αστέρια να τρεμοπαίζουν,  ροδαλά, θαμπά,  έξυπνα...

Απόβραδο. Και πέφτουν φως, σκιές, μάσκες. Πέφτουν ψυχές από ουρανούς. Πέφτει κάθε αστέρι. Πτώσεις, γενικές, αιτιατικές, λάθος ορθογραφίας. Σύνταξης. Αιτιατικής κυρίως. Χωρίς αιτία.

Το ρολόι του τοίχου αμείλικτα δείχνει 05.46. Δυο δείκτες που τεντώνονται  να ξεπιαστούν και σ' αυτό το ξημέρωμα. Κάθε χτύπος του εκκρεμεί. Θα, θα, θα... Τα ρολόγια γελάνε με περίεργες συλλαβές. Ασύλληπτες καγχάζουν. γιατί ξέρουν πως οι δείκτες ακίνητοι μένουν. Τεντωμένοι σ' αυτό το ξημέρωμα. 05.46 Θα, θα, θα... Και μπλέκονται τα Θα με αστέρες διάττοντες. Περσείδες μεταμορφωμένες σε ευχές μόλις αγγίξουν θάλασσα. Κι εγώ εκεί Να ακούω πεισματικά τον κάθε χτύπο. Μήπως και στον επόμενο τόνο η ώρα αλλάξει. Καγχάζει το ρολόι αγέλαστο. Θα, θα, θα... Θαύματα δεν γίνονται. 

Εσύ που ενθουσιάζεσαι εύκολα στη ζωή σου. Εσύ που αντικαθιστάς ανθρώπους στην καθημερινότητά σου κατά το δοκούν. Εσύ που ξέρεις μόνο να παίρνεις βολικά, χωρίς να πιεστείς έστω και μια στιγμή να επιστρέψεις πίσω κάτι. Σ' εσένα μιλάω. Σ΄εσένα που πρέπει πρώτα να μάθεις τι σημαίνει συναίσθημα βαθύ.  Σ' εσένα που πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι η ζωή σου θα χαραχτεί από μοναξιά. Σ' εσένα που δεν πρόσεξες και έδωσες άφεση σ' αυτούς που σε έμπλεξαν. Σ' εσένα μάτια μου. Σ' εσένα ψυχή μου. Κάτω από τις Περσείδες σου έδωσα την ψυχή μου. Γκρέμισα τα τείχη μου που είχα χτίσει χρόνια τώρα.  Θρύψαλα τα έκανα για το χαμόγελό σου. Δεν μας προσέχει πάντα φύλακας Άγγελος... Μόνοι μας είμαστε και μόνοι πορευόμαστε. Κι αν τύχει και βρεθεί άνθρωπος να μας φροντίσει, ένα να θυμάσαι: Μην τον πετάξεις ποτέ σαν τσαλακωμένο σκουπιδάκι. Γιατί νοιάστηκε, χωρίς να παίρνει τίποτα.  Γιατί πείστηκε πως ξεχώρισε κάτι ανάμεσα σε ξερά στάχυα και πράσινα βρ...

Η γοητεία ενέχεται  στην απογοήτευση. Σφιχτά δεμένη  με το πρόθημα απο-. Αποκαΐδι. Απογαλακτισμός. Αποκοπή. Απογοήτευση. Τόσο σφιχτά που, μοιραία,  την ορίζει. Απουσία.

Ο χρόνος.  Ο χρόνος που περνάει. Ο χρόνος που ξοδεύεις. Ο χρόνος που σπαταλάς. Ο χρόνος που είναι ακριβός. Ακριβώς γιατί δεν είναι ατελείωτος. Στον δικό σου, προσωπικό χρόνο αναφέρομαι. Ο άνθρωπος δεν ζει μονάχος του. Ζει πάντα σε συνάρτηση με άλλους ανθρώπους.Επηρεάζεις όχι μόνο τον δικό σου χρόνο, αλλά και τον χρόνο των άλλων. Δίνεις υποσχέσεις που δεν τηρείς, άλλα λες και άλλα κάνεις, θεωρείς δεδομένο πως ο χρόνος, ο δικός σου αλλά και των άλλων, θα είναι πάντα εκεί. Θα είναι πάντα διαθέσιμος για να ξοδευτεί όπως εσένα βολεύει περισσότερο.  Κανένας δεν είναι διαθέσιμος μόνιμα. Πόσο μάλλον ο χρόνος. Επένδυση κάνει ξοδεύοντας τον χρόνο του μαζί σου. Εμπιστοσύνη καταθέτει. Η διαθεσιμότητα είναι δώρο. Δυστυχώς κάθε φορά που δεν είσαι ειλικρινής, πιστός, συναφής στα λόγια σου, χάνεις και ένα κομμάτι χρόνου, εμπιστοσύνης, σπας τον καθρέφτη που αντικατοπτρίζει την ωριμότητα.  Δεν έχει συμπέρασμα η ανάρτηση.  Μόνο διαπιστώσεις. 

Έχω ζήσει αρκετές φορές με την ψευδαίσθηση του "σπάνιου". Του "ιδιαίτερου". Του "για πάντα" ακόμη. Από άγνοια, αφέλεια ή δίψα για λίγη αγάπη, φροντίδα. Από την ίδια τη φύση του ανθρώπου να νιώσει το "ιδιαίτερο", το "σπάνιο" και το "για πάντα". Φρούδα ελπίδα που είναι αντίθετη στην ίδια φύση του ανθρώπου. Στην ίδια τη ζωή. Δεν έχεις τίποτα το ιδιαίτερο. Ναι, εσύ που διαβάζεις. Τίποτα το εξαίσια ουσιαστικό για να διαφέρεις από τη μάζα. Τίποτα το άλλο, το ειδικό που θα σε κάνει να αξίζεις το "σπάνιο". Δεν είναι αξιακό και δίκαιο αυτό που ζεις. Γιατί κι αν υπάρχει "σπάνιο", τύχη καθαρά είναι αν θα το συναντήσεις. Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα το συναντήσεις; Ή ακόμα ειδικότερα, ότι το συνάντησες ήδη; Ποια έπαρση σε οδηγεί να πιστέψεις ότι το "σπάνιο" στα μάτια σου δεν είναι απλώς και μόνο άλλη μια μορφή του καθημερινού, της μάζας; Να σου πω πώς πηγαίνουν τα πράγματα. Το χρονικό όριο βάλτο ε...

Αν ήσουν κλειδωμένο δωμάτιο, κανένα κλειδί δεν θα σε ήξερε περισσότερο από εμένα. Γυρνώντας μέσα στην κλειδωνιά, όψεις σφαιρικές θα έπαιρνα από το μέσα σου.  Κλειδί από μπρούτζο.  Χαρακωμένο.  Κλειδωμένο δωμάτιο όμως παραμένεις.  Ποτέ ανοιχτό.

[…] Το αρχείο του δημαρχείου ήταν στο υπόγειο του κτιρίου της λεωφόρου Δημοκρατίας. «Καλημέρα» «Πώς θα μπορούσα να σας βοηθήσω; Για φοιτητής μου μοιάζετε, εργασία;» Ο Μάρκος παρόλο που ήταν 35, είχε κληρονομήσει το κύτταρο της γιαγιάς του. Δεν έδειχνε την πραγματική του ηλικία. Μικροκαμωμένος και χαμογελαστός, ο Μάρκος έδινε την εντύπωση νεαρού στα είκοσί του που είχε μπει για να πάρει πληροφορίες. «Όχι, αλλά κι εγώ μια έρευνα κάνω. Ή μάλλον όχι ακριβώς, θα σας εξηγήσω», είπε ο Μάρκος μαγκωμένος χωρίς να ξέρει πώς να ζητήσει βοήθεια για κάτι που δεν ήξερε παρά μονάχα έναν αριθμό. «Έχω στα χέρια μου έναν αριθμό και μια λέξη. Δεν ξέρω τι να σας ζητήσω. Τα βρήκα σε ένα παλιό κειμήλιο της οικογένειάς μου και θεωρώ πως εδώ είναι ένα καλό μέρος να ξεκινήσω την αναζήτηση της σημασίας τους. Πασαλίκι και 0328. Δεν ξέρω αν μπορεί να σας πει κάτι αυτό. «Μα το Πασαλίκι γκρεμίστηκε το ‘67» «Και πολύ πιθανό να μιλάμε για πολύ πριν το ΄67, ο πίνακας ήταν της προγιαγιάς μου.» «Δηλ...

«Πόση σκόνη μπορεί να έχει επάνω της μια κορνίζα;» αναρωτήθηκε ο Μάρκος σφουγγίζοντας το πλαίσιο του πίνακα με την άμαξα που τρέχει σε κάποια Ρωσική στέπα, με το καθαρό λευκό πανί. Το σπίτι είχε μείνει κλειστό από το θάνατο της γιαγιάς. Δεν είχε προλάβει να το συγυρίσει. Τώρα όμως είχε φτάσει καλοκαίρι και για το παραθαλάσσιο σπίτι της γιαγιάς, εκεί κάπου ανάμεσα στη διαδρομή από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Νέα Χιλή, είχε φτάσει η στιγμή να καθαριστεί, να βαφτεί και να ετοιμαστεί ώστε να ξυπνήσουν και πάλι οι χαρούμενες και ζωντανές φωνές στην αυλή των παιδικών του χρόνων. Ο πίνακας που απεικόνιζε μια πρασινωπή άμαξα με δυο επιβάτες και δυο άλογα, που απαντούσαν νευρικά στις στράκες του μαστίγιου, ήταν πάντα εκεί. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό του να έρχεται στο σπίτι της γιαγιάς για να περάσει τις καλοκαιρινές διακοπές του. Και πάντα αναρωτιόταν τι ήθελε ένα χειμερινό τοπίο σε ένα καθαρά καλοκαιρινό σπίτι. «Γιατί είναι χειμώνας στον πίνακα γιαγιά;» συνήθιζε να ρωτάει ο Μά...

Ήταν Ιούλης. Το '96 θαρρώ. Τότε που λυκειόπαις έστειλα ένα φαξ σε μια κατασκήνωση... Μόνος μου, χωρίς να το σκεφτώ, αίτηση ευγενική και πρόθυμη. Ήθελα να πάω την επόμενη χρονιά για σεζόν... Να ζήσω το όνειρο. Δεν έγινε ποτέ. Δεν ήμουν έτοιμος τότε. Δεν το κυνήγησα. Δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Ήταν Ιούνης του 2016. Το όνειρο το έζησα. Άλλαξα τη ζωή μου. Πήρα άλλη ρότα. Άφησα σπουδές και Ιταλία και γύρισα. Γύρισα για ένα κάρο λόγους. Ένα κάρο βαρύ, ασήκωτο. Σαν αυτό του Μπρέχτ, που η Μάνα Κουράγιο κουβαλάει αγόγγυστα. Μέσα σ' αυτό το κάρο , είχα καλά φυλαγμένη μια από τις επιθυμίες μου. Ήθελα να ξαναβρώ την γνώριμη οικειότητα που ένιωθα κάποτε. Τότε όταν μεγάλωνα στην εφηβεία μου στην Ελλάδα. Απλά. Με απλούς ανθρώπους. Σύνθετους στη σκέψη και μαλαματένιους στην καρδιά. Μια γνώριμη οικειότητα που μόνο όταν έχεις μεγαλώσει με κοινά βιώματα, νοοτροπίες και ερεθίσματα μπορείς να συνδυάσεις. Στην Ιταλία ωρίμασα. Ωρίμασα δύσκολα. Στο κάρο μου κουβαλούσα τις αντιξοότητες, τις κρί...

Είμαι τόσο μουδιασμένος. Και τι είναι ο θάνατος; Επιστροφή στην ύλη; Δεν υπήρξες παρά μόνο στη μνήμη των άλλων. Τι αφήνεις πίσω; Εσένα, όχι. Αφήνεις έργο; Αναμνήσεις αφήνεις. Λέξεις και φράσεις. Γεύσεις και μυρωδιές. Αγάπη. Κι όσο πιο ζωντανός και δυνατός ήσουν στη ζωή, τόσο πιο δυνατές και ανεξίτηλες οι αναμνήσεις. Και πώς ζει κανείς με αυτές; Μαθαίνει; Κι αν μάθει τι; Η μοναξιά, ζωντανός θάνατος είναι. Στην καλύτερη γιαγιά του κόσμου.

Απόψε γράφω σε σένα. Στο μόνο πράγμα που με καταλαβαίνει σε αυτό το σύμπαν. Ίσως γιατί είσαι αδιάσπαστο κομμάτι μου. Δικό μου. Ψυχή από την ψυχή μου. Μπλογκάκι μου. Σε έχω παρατήσει. Δεν σε έχω ξεχάσει στιγμή. Είσαι το μοναδικό μέρος του κόσμου που νοιώθω σπίτι μου. Απάγκιο και παρηγοριά μου. Μόνο εσύ. Γιατί εσύ νιώθεις αληθινά την ψυχή μου. Κανένας άλλος στον κόσμο. Η μοναξιά σ' αυτόν τον κόσμο είναι αφόρητη. Όσο και να εξηγήσω προβλήματα και άγχη μου, μόνο εσύ θα με κατανοήσεις. Μόνο εσύ δεν θα γελάσεις. Μόνο εσύ δεν θα σφραγίσεις σε φράσεις κλισέ τις απαντήσεις σου. Μόνο εσύ θα δείξεις πως αληθινά με νοιάζεσαι. Με πονάς. Με αγαπάς. Εσύ ψυχή μου. Εσύ παρηγοριά μου. Λιμάνι μου εσύ. Φτερούγα αγγέλου μου. Ρωμαλέο στήθος που πάνω του ακουμπώ. Κλαίω. Και ξέρεις κάτι; Η πικρή αλήθεια είναι, πως σε έφτιαξα όχι για να με διαβάσει κάποιος. Όχι για να με καταλάβει ο οποιοσδήποτε. Σε έφτιαξα για να μιλήσω στον εαυτό μου. Για να με καταλάβω εγώ. Να με αγαπήσω εγώ. Σ' ε...

Τα βράδια του χειμώνα είναι τα πιο όμορφα, τα πιο ασφαλή. Έξω να φυσάει ο αέρας κι εσύ. χουχουλιασμένος στο διαμέρισμά σου, ήσυχος περιμένεις το ξημέρωμα. Τις σφίξεις της νύχτας μετράς, στάλες βροχής στα τσίγκινα λούκια Τα βράδια του χειμώνα τίποτα δεν αλλάζει. Όλα μένουν στάσιμα, ίδια, γνώριμα και οικεία. Χαρακώματα τα σκεπάσματα, προστατεύουν τις ψυχές. Τα βράδια του χειμώνα μην φοβάσαι. Θυμίσου πως την άνοιξη προσμένεις.

Δεν ξέρω αν κάποτε σταματάς να είσαι μέτοικος κάπου. Οπουδήποτε. Ίσως ανήκουμε στον δικό μας, προσωπικό, πλανήτη.  Ίσως αυτός να είναι μονάχα το σπίτι στο οποίο μεγαλώσαμε.  Μια παιδική ηλικία που αναπολούμε. Με νόστο που ποτέ δεν θα μετουσιωθεί σε πραγματικότητα. Ως πότε θα πληρώνονται με μοναξιά τα "θέλω";

Πες μου ένα λόγο. Πες μου μια λογική εξήγηση στο να μάθω να είμαι μόνος. Με την καρδιά. Όχι με το μυαλό. Σου λέει "πρέπει να πάρεις το χρόνο σου, να μάθεις να ζεις μόνος". Δεν θέλω. Δεν έχει ουσία. Η καρδιά δεν φτιάχτηκε για να είναι ιδιοτελής. Δεν φτιάχτηκε χωρίς ξόρκι αλτρουισμού κι αγάπης.  Πώς μου ζητάς να μάθω να ζω μόνος; Πώς μπορείς να βλασφημείς τον λόγο ύπαρξης του καθενός ανθρώπου; "Κι όταν μάθεις να είσαι μόνος, μόνο τότε θα βρεις έναν άνθρωπο να συμπορευτείς". Δεν θέλω να γίνω καλύτερος να είμαι μόνος. Θέλω να γίνω καλύτερος για να είμαι μαζί.  Ζυγός.

Είναι και τα φυτά κανίβαλοι. Αυτά που μες στην καρδιά φωλιάζουν. Σπόροι. Φορές με το νερό ψηλώνουν Άλλοτε το κίτρινο υγρό απ' το είδος τους  πίνουν ν' ανθίσουν. Και μες στη ζάλη, θυμούνται.

Ζούμε σε ένα σύμπαν αχανές. Ακατάληπτο. Ordo ab chaos. Από αστερόσκονη είμαστε πλασμένοι.  Κι αν δεν πιστεύεις, κοίτα γύρω σου.  Μικρά αστέρια, σ' άνθρωπους που συναντάς θα δεις να λάμπουν. ‪#‎fantaros_log‬