Ανήλικος

Αγαπάμε γιατί, κάποτε γνωρίσαμε τη μοναξιά.

the ever wanted form the most desired treasure the always longed for kiss the truthful feared leisure the real couple's bliss the dreaded peak of pressure Becoming one of his sadness has got no measure

Υπόσχεση ζωής, απόφαση στιγμής

Η ζωή μου απλώς είναι ένα ατελείωτο μπάχαλο. Και ο, τι και να λένε κάτι καθίκια και ψυχασθενείς, είμαι υπερήφανος γι' αυτό που είμαι. Και έχω κάνει προσπάθεια για να επιβιώσω. Με όλη τη σημασία της λέξης. Σε αντίθεση με κατακάθια που τα είχαν όλα έτοιμα.

Δε θέλησα να σε ξαναδώ. Ούτε εσένα, ούτε τους φίλους σου που μέσα σε σαράντα μήνες έγιναν και δικοί μου, ούτε τους γονείς σου που μου στάθηκαν σαν αίμα μου. Κανέναν. Απομόνωση. Όπως πάντα ήμουν σ'αυτή τη χώρα. Μόνος. Και στη σχέση. Θέλησα να κρατήσω αυτό που έζησα μαζί σου, μαζί τους, μόνος μου, στη μνήμη. Το όνειρο μιας πλάνης. Ενός έρωτα. Χωρίς αλλαγή. Χωρίς αλλοίωση. Χωρίς να επιτρέψω σε κανένα να το σπιλώσει. Μόνο το δάκρυ. Δεν μπόρεσα να σε ξαναδώ. Να σε ξανακούσω. Να ξανακούσω τον οποιονδήποτε μου θύμιζε την απίστευτη αγάπη που ένοιωσα για την καρδιά σου. Η δική μου έχει σπάσει. Και μαζί της ο χρόνος. Η αγωνία μην θυμηθώ κάτι από τα - ποιος θα μου το 'λεγε - περασμένα, με έχει τσακίσει. Με έχει αναλώσει. Με έχει κουράσει. Γιατί, δεν έχω κάτι να περιμένω. Και ο χρόνος τελειώνει.

Μνήμης Ιθάκη. Έρωτα μουράγιο. Αναμάρτητου λίθοι.

Σώμα γδύσε. Δίπλα σε σωρό από ρούχα. Μοιράσου το λευκό σεντόνι. Ανουσία. Αλλιώς... Το πνεύμα γδύσε, όνειρα, ελπίδες και ψυχή. Σε Συνουσία.

χαμόγελο άρνησης ουλή υπερτιμημένη έπρεπε να λείψεις  ανάσα για να κλέψω έπρεπε να φύγεις αδελφό να δω πως έχω χωρίς στιγμή να σ'αγκαλιάσω η αγκαλιά σου έγινε μαρτύριο χωρίς στιγμή να σε ακούσω έχασα το χτύπο της καρδιάς μου χωρίς ανάσα στο τραγούδι σε κάθε του στροφή, εσύ καρδιά, δεν άγγιξα ακόμα.

Είν' το νησί που καθορίζει το ταξίδι.  Ο πόλος τη ρότα που τη στρίβει.  Το μέγεθος που την παλίρροια γυρίζει.  Κι ο αστέρας νετρονίων το φως που καμπυλώνει.

...να χαμογελάς ...να βλέπεις το θέατρο να αναπνέει ...το είδος μας να έχεις χάσει ...τη χαρά μας να μην αναζητάς ...τις στιγμές μας να μην έχεις ανάγκη ...τους 40 να έχεις διαγράψει ...με τον περίγυρό σου να μ'έχεις εξισώσει ... χαμόγελα σε άλλους να δίνεις ...απόψε στο τραπέζι να μη μ'αναζητήσεις Πώς μπορείς

Το big bang. Εκεί μέσα ζούμε. Εκεί θα πεθάνουμε. Κανένας χώρος. Κανένας τόπος. Κανένα τοπίο. Όλα χορδές που πάλλονται. Και μονάχα η μουσική τους αρμονία. Ο άνθρωπος, παράφωνος στο άπειρο. Ψίχουλο και τύχη. Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Η μοναξιά απύθμενη. Πριν από σένα ήμουν καλά. Μετά από σένα ασυγκράτητα απογοητευμένος. Αν ποτέ υπήρχε ψυχή, τότε τα δάκρυά μου θα την είχαν λιώσει. Σήμερα χάλασε το φίλτρο του ενυδρείου. Κάποτε, τον Βαλεντίνο του '11, μου χάρισες μια γυάλα. Κι ένα πανέμορφο ψάρι. Που πήρε το όνομα του χαρακτήρα σου. Του χαρακτήρα που μέχρι σήμερα μου λείπει. Τόσο, που πονάνε οι αρθρώσεις της γλώσσας του μυαλού μου. Ούτε να γράψω δεν μπορώ. Σήμερα χάλασε το φίλτρο. Ένα από τα πράγματα που μας ένωναν. Άπειρες ώρες μαζί να ψάχνουμε για ψάρια. Για φυτά περίεργα και για τιμές οξύτητας. Και το ενυδρείο άδειασε. Θα πεταχτεί. Παρατημένο καθόταν μήνες τώρα. Τα φυτά μέσα ζούσαν ακόμα. Οι ρίζες το είχαν κυριεύσει. Αλλά το ενυδρείο θα πεταχτεί.Όχι γιατί δεν μπορώ να ...

Χάραξε. Η πρωινή αύρα ξυρίζει το όριο της θάλασσας με τον ουρανό. Τρεις αγουροξυπνημένοι γλάροι τολμούν να αγγίξουν τους τρεις στύλους ενός κατεστραμμένου από τη μανία των κυμάτων προβλήτα. Ο τοξότης είχε χαθεί εδώ και ώρα και το φέγγος του ήλιου ολοένα και κέρδιζε έδαφος από τη σκιά της γης. Τα δάκρυα στα μάγουλά του, ρυάκια. Η μυρωδιά του θαλασσινού αέρα, μόνο ένα πράγμα θύμιζε. Αυτόν. Τη βόλτα στην παραλία, νύχτα καλοκαιριού. Την αγκαλιά στο κρεβάτι εκείνον τον Ιούνη με το ταξίδι το μεγάλο. Τη βραδιά που μαζί χαθήκανε στα στενά δρομάκια της Σπερλόνγκα. Τη χαρά που είχε όταν σαν παιδάκι, εξιστορούσε τη παλιά ζωή του. Νομίζοντας ότι αυτή ήταν καινούρια. Μνήμες που στο μυαλό του, δεν καταγράφονταν ποτέ. Η καρδιά όμως, δεν μπορεί να ξεχάσει. Το μέρος της ψυχής που φωλιάζει εκεί μέσα, εκεί που οι πληγές επουλώνονται μόνο με ουλές, δε λησμονεί στιγμές και αξίες. Και δεν αφήνει να ξεφύγουν μέσα από τα χέρια σου καρδιές που κάνουν τη δική σου να συντονίζεται σε ρυθμό διθυράμβου. Τα ...

Δεν έχω περάσει πιο δύσκολη περίοδο στη ζωή μου μέχρι στιγμής. 3.5 χρόνια πέταξαν, χωρίς μια σοβαρή δικαιολογία. Μια εξήγηση. Τα μάτια του, αναίσθητα και κρύα. Η συμπεριφορά του πληγή που κάθε μέρα ματώνει. Τα δάκρυα κυλάνε όλη μέρα. Κάθε μέρα. Το χαμόγελό του, δεν υπάρχει όταν με κοιτάζει. Από εγωισμό. Κρύβεται. Δεν ξέρω. Δεν με θέλει πια. Ποτέ δεν με αγάπησε. Ποτέ... Λόγια...Μόνο λόγια...

“Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες”. Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων, σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους, στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές αυτών που ξέρουν, πως δε θα γυρίσουν. Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη βήματα και χειρονομίες δε θα τολμούσα να πω φιλήματα και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας. “Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες”. Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί; Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα: καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων ή των θεών. Η μοίρα μου που κυματίζει ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα και μιαν άλλη Σαλαμίνα μ’ έφερε εδώ σ’ αυτό το γυρογιάλι Το φεγγάρι βγήκε απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη. σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να‘βρει την καρδιά του Σκορπιού.. κι όλα τ’ αλλάζει. Πού είναι η αλήθεια; Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης το ριζικό μου, ενός ανθρώπ...

Ταξίδι η ζωή και το φως, πλημμύρα. Και ο ίσκιος του "2" βαρύς. Σπίρτα οι στιγμές σπίρτα τα χρόνια. Και η ανάσα σου, ριπή ανέμου. Κάστρα στην άμμο με τα χαλίκια, τα σύκα δεν ωρίμασαν. Δεν ωριμάζουν με τον ήλιο. Δεν ωριμάζουν με τον άνεμο. Η μοναξιά, επιλογή δεν είναι.

Η ζωή είναι μεγάλη νίτσα Πολύ μεγάλη νίτσα.

Πώς μας κατάντησες πώς τα χρόνια έγιναν ξεψύχισμα πώς τα μάτια σου πλέον δε γελάνε πώς στο μυαλό σου κουβάρι γίνανε οι καρδιές χωρίς εσένα, πώς

Πόσο πολύ σ'αγάπησα, ποτέ δε θα το μάθεις.

Κι επειδή τα "εγέρθητι" και η φοβολατρία πρέπει να μπει καλά στα μυαλά των ανθρώπων, δεν θα έχω πλέον καμμία ανοχή σε τρομοκρατίες, ενοχλήσεις και trolls οποιασδήποτε φυσικής ή ηλεκτρονικής μορφής. Εδώ και ενάμιση χρόνο το τυπάκι τρολάρει. Δεν παλεύεται και δεν την παλεύει. Μην ανέχεσαι φίλε αναγνώστη ανθρώπους που χρησιμοποιούν φοβισμούς, τραμπουκισμούς και ηλεκτρονικό stalking. Μην ανέχεσαι πάνω απ' όλα νεοφασιστικές συμπεριφορές.