Ανήλικος

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Δεν τον αντέχω το Σεπτέμβρη... Κορμί που θέλει να κουρνιάσει. Το απρόβλεπτο που πάντα δοκιμάζει την γαλήνη, της απλανούς ψυχής μου. Δεν τον αντέχω το Σεπτέμβρη, Καφετιά αλλαγή, φύλλα καλοκαιριού κιτρινισμένα, φέρνουν μαζί τους άρωμα πικραμύγδαλου. Πιο πικρού, πιο νεκρού, σαν κλωναριές του πλάτανου, στη μέση του χειμώνα. Δεν τον αντέχω το Σεπτέμβρη , Η μέρα κλαίει τη δύναμη που ο ήλιος, ζωοδότης, είχε δώσει. Τα στιβαρά ερίφια, σύννεφα γκρίζα τ'ουρανού, στρεβλώνουν αδιατάρακτα τα χρώματα της Γαίας. Δεν τον αντέχω το Σεπτέμβρη , Ο χρόνος παίρνει έναν ρυθμό αλλιώτικο, ρυθμό βαρύ και σκοτεινό, θρηνώντας μέρες φωτεινές, φουρτουνιασμένες. Σαν να μην ήρθανε ποτέ. Πέπλο βαρύ, σκοτάδι... Δεν τον αντέχω το Σεπτέμβρη , Μαζί, οι ώρες, κλίμακες ελάσσωνες. Όλα βουνό. Φαράγγι απροσπέλαστο οι αναποδιές. Παραφωνία. Δεν τον αντέχω, το Σεπτέμβρη .

Επέστρεψα λοιπόν στην Ιταλία, με έναν ανανεωμένο αέρα, αλλά και ίδιο ταυτόχρονα. Πιθανώς το "ίδιο" να οφείλεται στο γεγονός ότι ένοιωσα πως γύρισα σπίτι μου, παρόλο που πάντα πίστευα και πιστεύω ότι το σπίτι μου είναι εκεί που νοιώθω να δίνω και να παίρνω αγάπη. Είδα φίλους, είδα μακρινούς φίλους που έφτασαν μέχρι τον βορρά για να βρεθούμε και να περάσουμε έστω και μια μέρα μαζί, γέλασα, έφαγα σαν το ζώον/βόδι/μοσχάρι/καταβόθρα και άλλα ευγενή, χαλάρωσα αρκετά, έκανα τη μελέτη μου για κάτι ξεναγήσεις που δεν εμφανίστηκαν ακόμη, πέρασα ένα άλφα βήτα ρεκτιφιέ, και γύρισα πίσω. Ο γλυκός μου με περίμενε στο αεροδρόμιο με ένα χαμόγελο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά και την προηγούμενη φορά που με περίμενε, ήμουν χλιαρός στην πρώτη συνάντηση. Το είχα αποδώσει στο σεισμό τότε. Μετά από 10 λεπτά φυσικά όλα καλά και άγια, αλλά δεν ξέρω για ποιο λόγο συμβαίνει το γεγονός. Με πήγε σπίτι του, καθότι έλειπαν οι δικοί του. Έβγαλα ούζα, καφέδες, μπρίκια και άλλα λοιπά καλούδια που του έφερα και τα π...

Περίεργη χρονιά φέτος. Σεισμοί, ανακατατάξεις, ταξίδια, αγάπη. Όλα τα είχε. Η ζωή τελικά για άλλη μια φορά μου απέδειξε πως είναι απρόβλεπτη. Η ζωή για άλλη μια φορά μου απέδειξε πως πρέπει να τη ζήσεις για να την γευτείς. Σαν να έχεις πάθος με τη σοκολάτα και η τούρτα που έχεις μπροστά σου είναι άσπρη. Αν δεν την δοκιμάσεις, μπορεί να μην βρεις ποτέ την καρδιά της. Την καρδιά σου. Την καρδιά του... Σήμερα, το μέλλον δεν με φοβίζει τόσο όσο παλιά. Σήμερα η μέρα θα είναι σαν τις άλλες. Σήμερα θα βάλω άλλο ένα λιθαράκι πάνω στον ανήλικο που όλοι γνωρίσατε. Άλλη μια πινελιά του χρόνου θα χρωματίσει ίσως 2 τρίχες, μια ρυτίδα που καλό θα είναι να αργήσει λίγο ακόμα. Η αγάπη άργησε πολλές μέρες. Ήρθε όμως. Η ευτυχία δεν θα έρθει ποτέ. Κανείς δεν την κατακτά. Όλοι παίρνουμε το μερίδιό μας απ' αυτή. Και μπορώ να πω πως στα 27 μου πήρα ένα γερό μερίδιο. Χωρίς να με αφήσει ποτέ να ξεχάσω πως δεν έρχεται ποτέ μόνη. Είναι δίδυμη και αχώριστη με τον πόνο. Και σαν αδέρφια δεν μένει ποτέ κανένα α...

Rows of houses, all bearing down on me I can feel their blue hands touching me All these things into position All these things we'll one day swallow whole And fade out again and fade out This machine will, will not communicate These thoughts and the strain I am under Be a world child, form a circle Before we all go under And fade out again and fade out again Cracked eggs, dead birds Scream as they fight for life I can feel death, can see its beady eyes All these things into position All these things we'll one day swallow whole And fade out again and fade out again Immerse your soul in love IMMERSE YOUR SOUL IN LOVE

Το κλάμα του μωρού τυμπάνιζε στ' αυτιά της. Η ζέστη αφόρητη και ο ιδρώτας της προκαλούσε ένα αίσθημα δυσφορίας. Από το πρωί σήμερα έτρεχε. Το μωρό, οι δουλειές του σπιτιού, το πεζοδρόμιο που μάζευε όλη τη σκόνη του δρόμου και κάθε μέρα το σκούπιζε για να μην την κακοχαρακτηρίσει η γειτονιά, την είχαν κουράσει. Ο καλοκαιρινός ήλιος κρυβόταν πίσω από την δάφνη που κάποιος δήμαρχος είχε φυτέψει μπροστά απ' το σπίτι τους. Η Νάντια σηκώθηκε από το κρεβάτι, άφησε τον Γιώργο να κοιμάται ανάσκελα, σε μια στάση δίκην ελεύθερου ανοιχτής θαλάσσης και πήγε προς το σαλόνι. Η κούνια του μωρού εμπόδιζε το στενό διάδρομο που άφηνε ο καναπές. Το σπίτι μικρό και τα έπιπλα, έξυπνα και πρακτικά τοποθετημένα, χωρίς χώρο για υπερβολές. Μια μικρή τηλεόραση στην πέρα άκρη του τραπεζιού, ο καναπές και το τραπεζάκι σχεδόν στη μέση και η κούνια του μωρού να ακουμπάει στον τοίχο δίπλα απ' το καλοριφέρ. Η πορτούλα του λιλιπούτειου μπαλκονιού, ανάμεσα στο τραπέζι και το τραπεζάκι άφηνε που και που λίγο...

Σήμερα πρέπει να κάνω τις βαλίτσες μου για να πάω για μερικές μέρες στην Ελλάδα. Ακόμη δεν έχω κάνει τίποτα. Ακόμη και τη σημερινή μέρα την έχω οργανώσει με βάση το που θα βγω... Δεν με ενδιαφέρουν ούτε βαλίτσες, ούτε ετοιμασίες, ούτε τι θα ξεχάσω. Ποιόν, εμένα που αν δεν έλεγχα 4 φορές το κάθε τι, δεν έκλεινα την πόρτα πίσω μου. Χθες βράδυ ήμουν έξω για φαγητό με κόσμο. Ήταν κι αυτός στο τραπέζι. Χαμογελαστός, απλός, γλυκός, με τη σπιρτάδα του μυαλού του να γυαλίζει στα σκούρα μάτια του. Εκεί που τρώγαμε και μιλούσαμε όλοι μαζί, συνειδητοποίησα κάτι πολύ σημαντικό. Κάτι που δεν είχα ξανανιώσει και που είναι τόσο ευγενές και γλυκό που μπορεί από μόνο του να συγκλονίσει. Όλοι μας έχουμε λίγο πολύ βρεθεί σε άγνωστες παρέες. Που ίσως να γνωρίζουμε ένα-δύο άτομα. Εκεί λοιπόν έχουμε την τάση να πλησιάζουμε και να συνομιλούμε με άτομα που είτε μας φαίνονται οικεία, είτε μας φαίνονται ελκυστικά, είτε απλά εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος. Πολύ πιθανό δε να τα φλερτάρουμε κιόλας, έστω και ασυ...

Μπορεί να πέρασα μεγάλο άγχος πέρσι τέτοιες μέρες περίπου με την Πειραιώς με τρελή αναμονή γύρω στο τρίμηνο τελικά για να επιστραφούν τα χρήματα, αλλά πρέπει να τους αναγνωρίσω πως σε θέματα τεχνολογίας είναι πολύ μπροστά. Χθες χρειάστηκε να μπω στην ηλεκτρονική υπηρεσία Winbank της Τράπεζας Πειραιώς και ανακάλυψα πως είχαν κάνει αναβάθμιση στη σελίδα τους. Πλέον είναι προσβάσιμη μέχρι και από i-phone (για τους εντελώς πορωμένους). Αλλά δεν ήταν αυτό που μου προκάλεσε την έκπληξη. Κάνοντας κανονικά log-in, στο τρίτο κλικ, και συγκεκριμένα όταν προσπαθούσα να αντλήσω πληροφορίες από το σύστημά τους για τον λογαριασμό μου πχ. με πετούσε εκτός συστήματος και πάλι στην αρχική σελίδα για log-in. Εκεί ήταν που παρατήρησα το κουμπάκι για να κάνω follow στο twitter . Όπως και αντίστοιχο κομβίον για τον λογαριασμό τους στο youtube. Τους έκανα λοιπόν follow και εξέθεσα το πρόβλημα. Μέσα σε 3 λεπτά, είχαν απαντήσει και το είχαν λύσει κιόλας! Βέβαια, λογικό είναι πως όταν με το καλό αποκτήσουν πο...

Όσοι με γνωρίσατε μέσα από αυτή τη σελίδα, θα έχετε καταλάβει ότι δεν μου λείπει η ευχέρεια να εκφράζομαι με το γραπτό λόγο. Θα πρέπει να ξέρετε πως δεν συμβαίνει το ίδιο με τον προφορικό. Ίσως περνάω την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου σε προσωπικό επίπεδο. Αυτή η φάση ξεκίνησε αργά. Χωρίς ενθουσιασμούς. Χωρίς επιπολαιότητες. Γεμάτο με στιγμές που δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Ή καλύτερα, γεμάτο με στιγμές που έβλεπα τον καλύτερο εαυτό μου να βγαίνει προς τα έξω. Όλα χάρη σ'αυτόν... Μερικές φορές είναι εύκολο να παρεξηγήσεις τις λέξεις και τα συναισθήματα που νιώθεις. Ιδίως πριν καταλάβεις την ιερότητα, την πληρότητα και το δέος που εμπεριέχουν. Δεν είμαι σίγουρος αν ο έρωτας και η αγάπη είναι διακριτά. Δεν ξέρω αν η αγάπη μπορεί να διαρκέσει με τον καιρό, χωρίς τον έρωτα. Δεν διανοούμαι πως μπορεί να υπάρξει έρωτας χωρίς αγάπη...πλέον. Κάπου είχα διαβάσει πως τα δάκρυα είναι τα συναισθήματα που μας πνίγουν και δεν μπορούμε πια να εκφράσουμε με λέξεις. Απόψε λοιπόν, αγάπη είν...

Παραμύθι-Ορφέας Περίδης Στίχοι: Ορφέας Περίδης Μουσική: Ορφέας Περίδης Πρώτη εκτέλεση: Ορφέας Περίδης Τον ήλιο το φεγγάρι τη θάλασσα ρωτάω μην την είδαν αντάμωσαν κι ο ήλιος μου απαντάει απ' το βουνό θα φέξω όλο τον κόσμο και θα τη βρω Μου λέει το φεγγάρι και μου γελά στης μάνας της κοιμάται την αγκαλιά εγώ θα την ξυπνήσω όταν τη δω εμένανε μ' ακούει σαν της μιλώ Κι η θάλασσα μου λέει απ' τα βάθη της εσύ θα 'σαι για πάντα η αγάπη της τα κύματα θα στείλω του ωκεανού να παν να της δροσίσουν καρδιά και νου Κι η θάλασσα μου λέει απ' τα βάθη της εσύ θα 'σαι για πάντα η αγάπη της εγώ όλα τα ενώνω να σε χαρώ τα δυο τα κάνω ένα γη κι ουρανό

Η Αίτνα κάπνιζε κι εγώ πατούσα στην Σικελία για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ένα ταξίδι το οποίο περιελάμβανε πολλαπλά όνειρα ζωής. Ένα ταξίδι ανεπανάληπτο. Ένα ταξίδι που θα θυμάμαι για πάντα, ό,τι κι αν συμβεί. Στο αεροδρόμιο ήρθε να μας παραλάβει ο Καρμέλο. Με τον Καρμέλο "γνωριζόμαστε" εδώ και 10 χρόνια, χωρίς ουσιαστικά να έχουμε βρεθεί ποτέ από κοντά. Ήταν ο πρώτος Ιταλόφωνος (και έχει σημασία ο όρος) με τον οποίο μίλησα όταν άρχισα να μαθαίνω Ιταλικά για να έρθω στας Ιταλίας κι εγώ αποτέλεσα το Ελληνόφωνο μέρος της γνωριμίας ώστε να τεστάρει τις ικανότητές του στα Ελληνικά. Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο σπίτι του, φύγαμε απ' ευθείας για το Ηφαίστειο. Η διαδρομή στην αρχή δεν προμήνυε αυτό που θα αντικρίζαμε. Οι δρόμοι της Catania χαοτικοί, πολύβουοι, αγχωτικοί για μια πόλη 300.000 κατοίκων και τίγκα στην κόρνα. Βγαίνοντας από την πόλη το καταπράσινο τοπίο στους πρόποδες της Αίτνας άρχισε να δίνει σιγά σιγά τη θέση του σε κατάμαυρα μαγματικά πετρώματα, υπολείμματα πρό...

Στον οποίο όλοι μερικές φορές βυθιζόμαστε...

Το πρώτο μου μπάνιο στην Ιταλία. Το πρώτο μου μπάνιο του Ιούνη εδώ και χρόνια. Το πρώτο μου μπάνιο με το χελωνάκι μου. Το πρώτο μου μπάνιο και τώρα πρέπει να διαβάσω!

Η αγάπη είναι σαν την πεταλούδα. Αν την πλησιάσεις, ξεφεύγει Μια ιδέα. Είναι στιγμές που έρχεται μόνη της Απρόσκλητη Πράσινο ολόγυρα, ελπίδα. Η αγάπη είναι σαν την πεταλούδα Την νιώθεις το πρόσωπο να σου χαϊδεύει με τις φτερούγες Οι κεραίες της, γνέφουν ψιθυριστά νεύματα ερωτικά Σαν ψεύτικα Κι εσύ γελάς. Η αγάπη είναι σαν την πεταλούδα Σαν πας να την αγγίξεις, τρομάζει Τα πλουμιστά φτερά της, κρυσταλλικά φτιαγμένα εύθραυστα, στεγνώνουν στου ήλιου τις αχτίδες Ο χρόνος λίγος. Η αγάπη είναι σαν την πεταλούδα Κάθε προσπάθεια να την φυλακίσεις άκαρπη. Αφεντικά δε γνώρισε ποτέ Δεν υπακούει σε εντολές κι επιθυμίες Ο κύκλος της ζωής μικρός Εφήμερα είναι κοντά σου. Η αγάπη είναι σαν την πεταλούδα Φτιαγμένη να πλανάται πάνω από αχανή λιβάδια Βασίλισσα του κόσμου όλου Χτυπώντας τα φτερά της λένε σπέρνει θύελλες και καταιγίδες. Η αγάπη είναι σαν την πεταλούδα Αν την αιχμαλωτίσεις πεθαίνει.

Under the Lamp Under the mighty Angel Benedicamus Domino

Ο τύπος είναι αχτύπητος. Προσέξτε ατάκες όταν μιλάει για την δασκάλα στο δημοτικό. Την νύφη που από μέσα της κλαίει. Έχει κι άλλα βιντεάκια αλλά σας αφήνω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας! Πεθαίνω στα γέλια μαζί με συγκάτοικο ΛΟΛ!

Sapienza See?

Οι πρώτες σειρήνες ασθενοφόρων άρχισαν να ηχούν ανατριχιαστικά γρήγορα, σημάδι πως ο μηχανισμός πολιτικής προστασίας ήταν σε ετοιμότητα και ανέμενε κάτι τέτοιο. Ο Ανήλικος αφού συνήλθε λίγο από το πρώτο ταρακούνημα, πήγε τρέχοντας να βρει τις φίλες και γειτόνισσες του για να δει αν ήταν καλά. Οι καημένες, μόλις είχαν κοιμηθεί και ο εγκέλαδος τις βρήκε στο κρεβάτι. Ευτυχώς ήταν καλά. Είχαν βγει κι αυτές με τις πυτζάμες έξω, με ένα κινητό στο χέρι, ένα μπουφάν και με το βλέμμα αναστατωμένο και τρομαγμένο. Αφού σιγουρεύτηκε πως ήταν καλά, ο Ανήλικος τις άφησε και πήγε προς το σπίτι του για να δει, μόνο απ' έξω φυσικά, αν είχε ρωγμές. Έτσι όπως είχε τρέξει την ώρα του σεισμού, δεν είχε γυρίσει το βλέμμα ούτε στιγμή προς τα πίσω. Το σπίτι θα μπορούσε να είχε πέσει, να είχε γκρεμιστεί, αλλά η ανάγκη για επιβίωση ήταν πολύ μεγαλύτερη. Μια μικρή μονοκατοικία ήταν το σπίτι του. Χτισμένο κάποια στιγμή πριν τουλάχιστον εξήντα χρόνια, ανακαινισμένο όμως σχετικά πρόσφατα και θωρακισμένο...

Ένα χέρι τον αγκάλιασε. Πέντε δάχτυλα έκρυψαν μέσα τους τα δικά του. Ο Ανήλικος μισάνοιξε τα μάτια του. Ήταν Κυριακή. Ο ήλιος έξω ντροπαλός, παιχνίδιζε ανάμεσα στα σύννεφα του Απρίλη. Είχαν κανονίσει να κάνουν μια εκδρομή σήμερα σε ένα κοντινό κάστρο. Όμως η ώρα ήταν ήδη περασμένη και το στομάχι διαμαρτυρόταν. Ο Ανήλικος είχε μια περίεργη αίσθηση στο κεφάλι του. Ένα σφίξιμο, όπως όταν βλέπεις κάποιον να χτυπάει το κεφάλι του. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Αλλά ήταν θορυβημένος. Πολλές φορές στο παρελθόν είχε προαισθήματα τέτοιου είδους. Και όλες τις φορές έβγαιναν αληθινά. Επέλεξε όμως να μην ασχοληθεί περισσότερο για την ώρα. Ήταν νωρίς... Αφού φάγανε μαζί, γύρω στις 3 το απόγευμα, αποφάσισαν τελικά να κάνουν την εκδρομή, αν και πιο συντομευμένη από το προγραμματισμένο. Κάτι τους έσπρωχνε να δουν εκείνα τα μέρη. Τον πύργο. Μια λίμνη. Ένα κάστρο. Στο γυρισμό ο αέρας είχε μια περίεργη υφή. Μια ζέστη και μια περίεργη ησυχία απλωνόταν στην πόλη. Ίσως φυσιολογικό μιας και την Κυρ...

Ακόμα και τότε, αποκαλούνται Θεοί!