Ανήλικος

Κι αν επιμείνεις,  κι απά στην άμμο βρεις νερό, καυτή θα είναι, δεν θα το προλάβεις. Ο ήλιος που τριγύρω πύρωσε την πλάση, μαγνητικά θα το κάμει αγέρα κι αχνός θα μείνει πίσω του απά στην άμμο, κάρβουνο η καρδιά από πυρά της λάμψης. Σε θάλασσα φύγε, πριν από τη δίψα σβήσεις. Φυγή 1

Για δυο, τα Σάββατα πολλά κ' οι Κυριακές με ήλιο. Για έναν, σχόλη να 'ν' καμιά και το σεντόνι, ξύλο.

Όλα τριγύρω ακούνητα. Λάμπει ο ιδρώς της πέτρας, στο φως του φεγγαριού,  Βλέμμα άγρυπνο, με βάρος σε κοιτάζει. Ακούραστη, και σιγανή η ανάσα της μετάξι βγάζει. Καρπός κοιλίας,  αυτό κι εσύ. Παιδί και δίχτυ. Το φοβερό της τρομάζει κύημα. Απά στις πέτρες υπομονετικά υφαίνει ιστό. Πολύ πριν από σένα. Δεν είναι αγάπη αυτή που τις φτερούγες σου σταμάτησε.. Η ζεστασιά που νιώθεις στο αγκάλιασμα του ιστού, μαύρης αράχνης νήμα,  μονάχα δηλητήριο είναι. Κλωστή της μαριονέτας που άκοπη έμεινε.  Ακούνητος κι εσύ. Ασφάλεια νιώθεις. Μπορούσες να πετάξεις. Κι οι πτήσεις σου που έχασες για τώρα δεν σε νοιάζουν. Ποτάμι το φαρμάκι της μέσα στις φλέβες τρέχει. Ένα με το αίμα γίνεται κι αυτή σου το ρουφάει. Κι εσύ, η μαριονέτα επάνω σε πολύγωνο ιστό,  μέλλον ρεμβάζεις,  κι η δύναμή σου αιχμάλωτη, σβήνει.

Μην επιμένεις. Νερό στην έρημο δεν θα βρεθεί, σε θάλασσα φύγε, πριν από τη δίψα σβήσεις.

Ακριβή την έφτιαξες την αγκαλιά.  Δύο ψυχές γαλήνη θα κοστίζει.  Αιώνια. Ανταλλακτήριο δεν έχει πουθενά  δυο κόλπους, μπράτσα  να εξαργυρώνει. Άραγε όσοι τη σάκα της ψυχής  γεμάτη έχουν,  ελεημοσύνη σκέφτηκαν ποτέ  να δώσουν σε καρδιές άστεγες; Δυο τινγκ - τινγκ  μετάξυ να κτυπούν , μαγνητικά να ενώνουν στήθη,  οίκους ψυχών να γαληνεύσουν. Ακριβή την έφτιαξες την αγκαλιά.  Δύο ψυχές γαλήνη θα κοστίζει.  Πάντα.

Μιλούσες για το τρένο της ζωής επάνω απ' το τσουκάλι κι εγώ βαριεστημένος άκουγα τη μηχανή να γουργουρίζει στο στομάχι. Για ευκαιρίες έλεγες,  με κώμες μακριές και πλόυσιες. να κρέμονται απ' τα παράθυρά του. "Άρπαξε" κι έκανες έτσι με το χέρι να μου δείξεις δύναμη και τρόπο. Από τα πίσω, φαλακρές θα είναι. Προορισμό δεν είπες για το τρένο. Τον πίνακα δρομολογίων έψαξα, γραμμή για να διαλέξω, να μάθω ώρα και τελικό σταθμό, μα ο πίνακας είν' άδειος. Και στο παγκάκι του σταθμού περίμενα, στο τρένο της ζωής ν' ανέβω. Μα δεν κατάλαβα, πως η ζωή απά στο τρένο είναι. Κι εγώ τα χρόνια μου έχασα, περιμένοντας να ζήσω.

Και να ξέρεις πως η αδικία είναι μέγιστη να δίνεις στα παιδιά σου το παιχνίδι που πάντα ήθελαν, κάτω απ' το δέντρο το Χριστουγεννιάτικο, να χαίρονται, στα μάτια να σε κοιτάζουν δίχως να το πιστεύουν και ξάφνου, με ένα τσαφ, να τους το παίρνεις πίσω. Σύμπαν, ακούς;

Έρχεσαι στην Ελλάδα για διακοπές. Είναι καλοκαίρι. Η θερινή ραστώνη κάνει βουτιά στο υποδόριο άγχος που έχει διαποτίσει την κοινωνία. Η αλλαγή πλέον είναι εμφανής. Τη βλέπεις παντού. Όπου σταθείς, σε όποια παρέα και να καθίσεις, σε όποιο μαγαζί και να βρεθείς, στη δουλειά, στην οικογένεια. Ο Έλληνας, πέρασε ένα μεγάλο κομμάτι των τελευταίων 20 ετών, χωρίς να μιλάει πολιτικά. Έχασε προσδιορισμό και πρόγραμμα, απώλεσε την ικανότητα να αυτοπροσδιορίζεται μέσα από το όραμα και την ιδεολογία. Και τα αποτελέσματα, ήταν εμφανή στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλά δεν θα σου πω γι' αυτά σήμερα. Θα σου πω για τον τουρίστα. Τον τουρίστα που έρχεται κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα και που χρόνο με το χρόνο, αυτές τις αλλαγές τις βιώνει με διαφορετικό τρόπο. Αλλαγές που ίσως τελικά δώσουν μια πνοή, μια ελπίδα, στον πολυτάραχο τουρισμό της χώρας μας. Τον τουρισμό που αποτελεί πυλώνα στήριξης, όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και εν γένει της εικόνας που έχουν οι Ευρωπαίοι, και όχι...

Βουνά και θάλασσες περνώντας ένα και μόνο με ηρεμεί, το φως του ήλιου πριν στη δύση φτάσει, Ελλάδα αγκάλιασε

Πρίσμα η καρδιά. Το φως του αστεριού να τρεμοσβήνει, τρομαγμένο στο σκοτεινό της νύχτας φέγγος. Ευθυτενές και ατάραχο απά σε σώματα με ύλη από αστέρια σπάει. Αναζητά διέξοδο στο στόχο του να φτάσει. Και κάθε που χτυπά, φωνή δε βγάζει. Μον' λίγη απ' τη λευκή ορμή του χάνεται. Χλωμό, αρρωστιάρικο, στρεβλώνεται και πάει. Ευθεία. Γιατί το φως ενέργεια είναι. Κι αυτή δεν αναλώνεται. Διαχέεται και σπάει. Ωσότου βρει το κρύσταλλο. Δομή τελεία. Πρίσμα η καρδιά. Το φως τυλίγει. Στα μύχιά της τ' ακουμπά, μονάχα εκεί το άυλο με ύλη μπλέκει, Τ' αστραφτερό του άχρωμο, χλωμό, άπειρες χρώσεις έχει. Κι όσο κι άμα στρεβλώθηκε κι εχλώμιασε κι εχάθη, Ενέργεια είναι κι αυτή θα παραμείνει. Γιατί η πλάση φτιάχτηκε σε μελωδία ακατάληπτη. Κι η ενέργεια δε χάνεται. Μόνη της θα παλεύει. Τη ρότα της θ' αλλάζει, όσο το πρίσμα για να βρει, το σύμπαν θα λαμπραίνει.

Θέλεις; Δεν μπορείς. Μπορείς; Δεν θέλεις. Δεν θέλεις και δεν μπορείς. Πρέπει. Θέλεις και μπορείς; Δεν πρέπει.

Κουράστηκα να μαθαίνω να ζω χωρίς αυτούς που έμαθα να ζω μαζί, συνήθεια κι ανάγκης βίτσιο.  Έμαθα. Δοκίμασα. Μου φτάνει.

Πρωτογονισμός. Άγνοια. Μίσος. Μάλλον μίσος. Γιατί αλλιώς είναι ανεξήγητη η κατακραυγή μιας φωνής που προσπαθεί να κερδίσει, να διδάξει, να αγκαλιάσει και να αιτηθεί το δικαίωμα ύπαρξής της. Δεν θα εξετάσω όλες τις πτυχές. Θα επικεντρωθώ σε μία τρυφερή, σημαντική και άκρως σημαίνουσα. Ο Πέτρος και η Όλγα. Ετών 13 και 15. Δύο άνθρωποι στην εφηβεία τους. Στην εποχή της αμφισβήτησης και αναζήτησης. Του εαυτού τους, του "είναι" τους, της ίδιας της ύπαρξής τους. Δυο άνθρωποι που προσπαθούν να ωριμάσουν ιδέες και ιδανικά. Δυο ομοφυλόφιλα άτομα. Παιδιά. Παιδιά χαμένα μέσα σε έναν κυκεώνα καθωσπρεπισμού, θρησκοληψίας, μίσους, ωχαδερφισμού και μπιγκοτισμού. Σε έναν λαβύρινθο με σκοτεινούς θαλάμους σιχαμερών βδελυρών ράσων και σταυροκοπημένων λευκόκωμων τσεμπεριών. Σε μια ηλικία που η αμφισβήτηση του εαυτού κυριαρχεί και καταδυναστεύει οποιαδήποτε ψυχή έχει κάτι το "διαφορετικό" να επιδείξει. Οτιδήποτε δεν ακολουθεί την "νόρμα" της σκληρής κοινωνίας του σχολεί...

Η πρώτη χρώμα κι εικόνες Η δεύτερη , υφή του δέρματος Τρίτη και τέταρτη, μυρουδιά και γεύση φιλιού. Πέμπτη η ανάσα δίπλα στο στεναγμό. Η έκτη αίσθηση, καρδιοχτύπι είναι. Κάτω: Ποίηση Καββαδία / Εσμεράλδα - Θάνος Μικρούτσικος

Τα "μου" της κτήσεως κτίσεως είναι. Άνοιξης ευωδία τα δάχτυλά σου πλεγμένα στα δικά μου. Ανάσα κοφτή  στον κόρφο του κρυμμένη, φωλιά αετού, αγέρωχο το βλέμμα, σπίθα. Μάτια μου, ματιά μου,  μπροστά και μόνο δίχως πίσω. Πώς αλλιώς; Ίσως κτιστεί. Πρώτη ύλη ψάχνει η Κλωθώ, να υφάνει. Από τα "μου" θα βρει, θα φτιάξει νήματα, να πλέξει την ιστορία ή το πανί, βελούδινο, απαλό, αυλαία για την παράσταση που άρχισε το τέλος, ποιος το ξέρει; Τα "μου" της κτήσεως κτίσεως είναι.

Κι όταν σαλπάρω μαζί με το μπουκάλι ουίσκι αγκαλιά, - μόνο να με ζεσταίνει μέσα στην αστερόσκονη - ένα dubstep κομμάτι να μου παίζεις και να χαμογελάς Γιατί η ζωή που έφυγε, που χάνεις, είναι λίγη, κι η μοναξιά, απέραντη. Σ' εσένα αφήνω να διαλέξεις ποια θα μοιρολογίσεις.

Κι αν δεν κατάλαβες αν το μυαλό μόνο στραγγίζεις αν επιθύμησες χωρίς να έχεις αν τη καρδιά ποτάμια δάκρυα ποτίζεις να χαίρεσαι για τούτο μόνο στη μοναξιά που διάλεξες ανθρώπους έμαθες ν' αναγνωρίζεις

Τι κάνεις όταν νιώθεις και σκέφτεται να φύγει; Τι κάνεις όταν βρίσκεις και ίσως χαθεί για πάντα; Τι κάνεις όταν η παρέα του στα σύννεφα σε πάει; Εκεί που πίστεψες πως δεν ανήκεις πια. Εκεί που τ ' όνειρο το θες να μην τελειώσει. Οι μήνες σας που μένουν λίγοι. Ή πολλοί Το μέλλον αβέβαιο και δύσκολο συνάμα. Μια προσευχή. Κι η αγωνία για το μέλλον, δράμα.

Η μνήμη είναι μυρωδιές. Ζεστασιά και χαμόγελα.  Η μνήμη είναι οι βηματισμοί στα σανίδια που τρίζουν. Ακόμα. Η μνήμη είναι η υγρασία στους τόμους της Διάπλασης των Παίδων.  Η μνήμη είναι οι κούνιες με τις δεκαοχτούρες. Η μνήμη είναι οι καφέδες με το κουλουράκι. Πάντα με το κουλουράκι. Στην αυλή που άνθιζε από αγάπη. Ιστορίες που άκουσαν εκείνα τα λουλούδια. Και το φλαμούρι μόνιμα επάνω στη σομπίτσα πετρελαίου.  Με τις φετούλες του ψωμιού και τις ελίτσες. Πατητές. Πάντα. Η μνήμη είναι το έργο που αφήνεις πίσω.  Η μνήμη είναι οι βλαστοί σου που άνθισαν.  Η μνήμη είναι το αποτύπωμα στη ζωή.