Ανήλικος

Μάτια... Μπλε παράξενο, Με τρομάζει Με ηρεμεί.. Με ξενίζει οικείο όμως το βλέμμα σου. Μου γελούν όταν γελάς Μάτια που χάνονται στα βλέφαρα, όταν με φιλάς... Το αγνό αγόρι μέσα τους Παλικάρι με τα μαύρα μαλλιά και με τα όμορφα χείλη. Μάτια... Κάθε μπλε της θάλασσας, μέσα τους. Θάλασσα αγριεμένη Θάλασσα γαλήνια Θάλασσα καθαρή, αγνή Βλέπω μέσα της, σε μήκος και σε βάθος. Τα μάτια, καθρέφτης του εαυτού και της ψυχής των ανθρώπων.. Δυο παράθυρα του κόσμου μέσα σου Του κόσμου που θέλω να μάθω Ν' ανακαλύψω Να μοιραστώ μαζί σου Αν η ψυχή σου είχε χρώμα γαλάζιο θα 'ταν δίχως άλλο..

Έκανα κι εγώ μια καλή πράξη. Δεν ήθελα να τη δηλώσω αλλά δεν βρίσκω άλλο τρόπο για να σας ταρακουνήσω κι εσάς λίγο. Τις προάλλες βλέποντας τη σελίδα της Σαμάνθα αποφάσισα να βοηθήσω κι εγώ στον αγώνα κατά του Νευροβλαστώματος. Προχθές λοιπόν έφτασε το απαραίτητο βραχιολάκι με μια κάρτα, ένα φυλλάδιο για το ίδρυμα, και ένα χειρόγραφο ευχαριστήριο γράμμα. Ειλικρινά σας μιλάω, μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια με το γράμμα. Δεν έλεγε κάτι σημαντικό. Ένα απλό ευχαριστώ... Από προχθές λοιπόν, προσπαθώ να γράφω κάθε βράδι πριν κοιμηθώ σε ένα δυο παιδάκια μέσω του postpals ή απλώς υπογράφοντας το guestbook της εκάστοτε σελίδας τους. Προσπαθώ να είμαι κοντά τους έστω και έτσι. Πιστέψτε με ... Το έχουν ανάγκη... Δεν θα πω πολλά. Την εικονίτσα δίπλα την βλέπετε. Δεν κοστίζει πολλά. Μερικά κλικ και λίγα κέρματα από το πορτοφόλι σας. Βοηθάτε όμως μικρά αγγελούδια να έχουν μια καλύτερη μοίρα.. www.georgies-fund.com www.postpals.co.uk

Υπόσχομαι ότι από τούδε και στο εξής, στη ζωή μου, θα ακολουθώ πιο τυφλά κι απ' τον Πολύφημο μετά το πέρασμα του Οδυσσέα, τα προαισθήματα και τη διαίσθησή μου.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε Ακουστά σ’έχουν τά κύματα Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ" Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό Εξαργυρώνει: Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά Τριγύρω η ...

Ήρθε λοιπόν η ώρα να μιλήσω για το Καρό. Ναι, το καρό. Πάσχα 2005. Διασκέδαση σε ένα κλαμπ της βόρειας Ελλάδας. Νύχτα. Κόσμος πολύς. Με την άκρη του ματιού μου έλεγχα τους πάντες. Κάπου πήρε το μάτι μου ένα παλικάρι. Ένα παλικάρι που φορούσε ένα καρό, κολλητό, κοντομάνικο πουκάμισο. Ήταν μαζί με έναν φίλο του. Μου άρεσε. Δεν έδωσα σημασία. Να έκανα τι άλλωστε; Ε, από εκείνη την ημέρα, το καρό με στοίχειωσε... Την επόμενη μέρα ήταν μπροστά μου, πεζός στο φανάρι.. Πήγα για καφέ, μπροστά μου. Πήγα για ποτό, μπροστά μου. Έκανα δουλειές στο κέντρο της πόλης, δίπλα μου... Παντού και πάντοτε, τον συνόδευε μια κοπέλα. Μικρότερη από αυτόν. Αυτός 25-26. Αυτή γύρω στα 22. Αλλά ποτέ και πουθενά δεν την άγγιζε. Δεν τη φιλούσε. Δεν της φερόταν όπως θα φερόταν κάποιος ερωτευμένος. Σε έναν από τους πάμπολλους καφέδες που ήπιαμε "μαζί", κατάφερα να ακούσω ότι ήταν η αδερφή του. Σημειωτέον ότι έβγαινε συνήθως με την κοριτσοπαρέα της αδερφής. Έτσι λοιπόν πέρασε και το καλοκαίρι. Με τα ίδια σκην...

Δεν θα αναλωθώ στα πώς και τα γιατί. Δεν έχουν σημασία. Την Πέμπτη που μας πέρασε είχε γεννέθλια ο πρώην κολλητός μου. Δεν είχαμε μιλήσει από τον Ιούλιο του 2004. Παρασκευή προς Σάββατο τον είδα στον ύπνο μου. Ξύπνησα με μια ανεξήγητη διάθεση να του στείλω ένα mail. Ήθελα να δω τι κάνει. Εγώ και τα προαισθήματά μου... Κυριακή απόγευμα απαντάει. Ψυχρά θα έλεγα. Δεν έδωσα σημασία. Μου είπε ότι όλα ήταν όπως τα ήξερα. Τρέξιμο πολύ. Δευτέρα απόγευμα. Μια καλή μου φίλη είναι συγκάτοικος με την ξαδέρφη του. Μου λέει ότι η μάνα του είναι στο νοσοκομείο... Έμεινα... Στο μισάωρο του τηλεφώνησα. Δεν ξέρουν ακόμα κάτι. Φάνηκε να εκπλήσσεται. Του είπα ότι ό,τι και να χρειαστεί, να μην διστάσει στιγμή. Τους αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους. Δεν γινόταν να κάνω τίποτα λιγότερο με το που το έμαθα. Εγώ και τα προαισθήματά μου... Υγεία Θεέ μου... Υγεία...

Υπό τους ήχους του Μάνου Λοΐζου με τα Νέγρικα. Έφηβος ο Τ. σαν όλους τους άλλους. Κάθε μέρα στο γυμνάσιο. Κάθε μέρα η άγρια φωνή της μητέρας, κι όμως τόσο τρυφερή παράλληλα. -Τ. Ξύπνα! 8 η ώρα. Άσχετο βέβαια αν ο δείχτης του ρολογιού είχε κατά άτι προσπεράσει την ένδειξη 30 στο ρολόι του τοίχου. -Μμμμμμ Νυσταγμένη και μαχμουρλίδικη η απάντηση του Τ. Από το μυαλό του χίλιες σκέψεις. Πώς θα πάει πάλι στο σχολείο. Τι καλά σήμερα να μην είχε. Να χιόνιζε, να έβρεχε, να γινόταν κάποιος κατακλεισμός, κάποια μεγάλη καταστροφή. Στην ανάγκη να γκρεμίζανε το Γυμνάσιο. Ευτυχώς τελείωναν οι μέρες και ερχόταν το Πάσχα. Του κάκου.. 8 παρά 5 πετάχτηκε από το κρεβάτι, πιτσίλισε λίγο το πρόσωπό του με νερό, δεν ήπιε για πολλοστή φορά το γάλα του-που άλλωστε η μητέρα του είχε βαρεθεί πλεόν να ετοιμάζει άδικα-έριξε μια τελευταία ματιά στην τσάντα να δει αν όλα ήταν εκεί και έφυγε για το Γυμνάσιο. 8.10 η ώρα. Φτου! Πάλι θα αργήσει, σκέφτηκε.Με γρήγορο βήμα πέρασε από το σπίτι του Χ. Άραγε ξεκίνησε ήδη ή θα...

Στον κρυφό μου έρωτα Στο θρανίο μου Στον παλιό μου φίλο Στον ευαίσθητο αδερφό Στον αχάριστο άνθρωπο Στη σκληρή ψυχή Στη βαθιά Φιλία Στην αδιαφορία Στην ωμότητα Στα δάκρυα γι'αυτόν Χρόνια Πολλά Χωρίς εμένα Χωρίς αυτόν Μόνο γι'αυτόν...

Είναι εντυπωσιακό το πόσο κοντά μπορεί να σε φέρει το διαδίκτυο με ανθρώπους. Πόσοι και πόσοι αναλυτές δεν έχουν διατυμπανίσει κατα καιρούς ότι το διαδίκτυο απομακρύνει τους ανθρώπους. Ναι, τους απομακρύνει από την φυσική-ανθρώπινη επικοινωνία, όταν βέβαια γίνεται υπερβολική και μονομερής χρήση του. Όμως τους φέρνει παράλληλα και κοντά. Δείτε γιατί. Τις προάλλες, ψάχνοντας στο διαδίκτυο για το πλέον αγαπημένο μου θέμα αυτήν την εποχή, το Brokeback Mountain, βρέθηκα σε ένα φόρουμ. Κάτι είπα κι εγώ εκεί μέσα και μέσα σε λίγη ώρα μου ήρθε ένα προσωπικό μήνυμα από κάποιον. Αρχίσαμε να στέλνουμε mail ο ένας στον άλλον και τελικά η συζήτηση πήγε πολύ βαθιά. Είναι από το Τορόντο του Καναδά και είναι παντρεμένος. Ζει κι αυτός το προσωπικό του BBM. Φοβάται. Είναι παντρεμένος. Είναι μόλις 28. Δεν μιλάει ιδιαίτερα. Φοβάται. Φοβάται τους γύρω του. Φοβάται να ομολογήσει τον έρωτά του με κάποιον άνθρωπο που βρίσκεται κυριολεκτικά στο άλλο άκρο της Γης. Δεν λέει ότι είναι ομοφυλόφιλος. Δεν ν...

Και ναι, είναι γεγονός. Το Brokeback Mountain προτάθηκε για 8 βραβεία Όσκαρ! Συμπεριλαμβανομένων και των πιο σημαντικών κατηγοριών της Ακαδημίας Best Picture Best Director Best Adapted Screenplay Best Actor in a Leading Role Best Supporting Actor Best Supporting Actress Best Cinematography Best Score Η 5η Μαρτίου είναι πολύ κοντά αγαπητοί. Θα προσπαθήσω να δω και τις υπόλοιπες ταινίες που έχουν προταθεί ώστε να γνωρίσω τον "εχθρό". Αν και πιστεύω ότι το Brokeback και ο Ανγκ Λι, θα θριαβεύσουν. Μέχρι τότε, να αναμένετε πολλές κριτικές για ταινίες και πολλά νέα που αφορούν την ταινία στα ποστ μου. Το ξέρω έχω γίνει κουραστικός. Αλλά ο κινηματογράφος είναι ένα από τα πάθη μου. Πόσο μάλλον όταν συγκλίνει με ένα άλλο πάθος μου.. Τον έρωτα..

Είναι σχεδόν ανατριχιαστικό το πόσο μπορεί να επηρεάσει μια ταινία τους θεατές της. Θα μπορούσε να το πει κανείς καθαρή προσπάθεια του παραγωγού να υποβαλλει τον κόσμο σε μια αθέλητη εναλλαγή συναισθημάτων από την οποία δεν υπάρχει έξοδος. Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω πως, τεχνικά μιλώντας, μια ταινία που κύριο θέμα της έχει την αγάπη, με έχει αναγκάσει-όχι δεν είναι αυτός ο όρος-με έχει οδηγήσει στο να μην μπορώ να τη βγάλω από το μυαλό μου σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας εδώ και μια ολόκληρη εβδομάδα. Νόμιζα λοιπόν ότι ευθυνόταν ο περίεργος και μανιοκαταθληπτικός πολλές φορές χαρακτήρας μου. Κάθησα λοιπόν και διάβασα στο διαδίκτυο κριτικές για την ταινία. Ήταν ίσως η δεύτερη καλύτερη εμπειρία μετά την παρακολούθηση της ταινίας. Δεν ήμουν μόνο εγώ. Δεν ήταν μόνο κάποια ομοφυλόφυλη αντίδραση σε μια ταινία που μιλάει για την αγάπη και που θα άγγιζε κάθε "ευαίσθητη" ψυχή. Δείτε λοιπόν τι είπαν ετεροφυλόφυλοι θεατές της ταινίας από όλο τον κόσμο. Then with their very next nite t...

Βραβευμένη στο φεστιβάλ του Βερολίνου 2005. Βασισμένη στο λογοτεχνικό αριστούργημα του Ούγγρου, βραβευμένου με Νόμπελ λογοτεχνίας 2002 για το ίδιο έργο, Imre Kertész. Η ατμοσφαιρική φωτογραφία καθώς και η σκηνοθετική αντιμετώπιση του πρωτοεμφανιζόμενου Lajos Koltai προσδίδουν στην ταινία μια ιδιαίτερη, όχι απολύτως βίαια, αλλά ταυτόχρονα ούτε ευδιάκριτα αγνή ματιά, των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ξεχωρίζουν οι σκηνές όπου όχι με λόγια αλλά με τις εικόνες και τις ερμηνίες ο σκηνοθέτης αποδίδει το μαρτύριο, τον πόνο και τη δυστυχία των ανθρώπων. Την απεγνωσμένη ανάγκη τους να "αγκιστρωθούν" στη ζωή με κάθε τρόπο και κάθε θυσία. Ρισκάροντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό. Πολλοί θα πουν "απλώς άλλη μια ταινία για το ίδιο θέμα". Κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ να τη βλέπω. Όμως παρόλ' αυτά-μπορεί να φταίει και το Ευρωπαϊκόν της παραγωγής-είναι μια πολύ ιδιαίτερη, τρυφερή, παιδική και ταυτόχρονα τόσο ενήλικη ταινία. Είναι η ματ...

Σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει τις κατά καιρούς "μόδες" που κατακλίζουν τα βραβεία Όσκαρ. Βραβεία..τέλος πάντων αυτό το πανηγύρι που γίνεται κάπου εκεί στο Λος Άντζελες και μαζεύεται όλος ο κόσμος, λες και είναι τα Όσκαρ τα Νόμπελ του κινηματογράφου. Μάρκετινγκ... Παρόλ' αυτά όμως κάθε χρονιά έχει το αγαπημένο θέμα της. Κάτι σαν γραφικότητα αν το καλοσκεφτεί κανείς. Πότε οι ταινίες εποχής, πότε οι εξωγήινοι, πότε οι καταστροφολογίες, πότε οι μαύροι και οι μειονότητες, πότε οι μπόξινγκ ταινίες. Ε και μιας και το ευφάνταστο μυαλό των σεναριογράφων ή μάλλον των ανθρώπων που προωθούν όλη αυτή τη βιομηχανία κάποια στιγμή, μυαλό είναι, στερεύει, βρήκαν φέτος άλλο παιχνιδάκι να ασχοληθούν. Παραδοσιακά, ο παρουσιαστής της τελετής απονομής των βραβείων, είναι σαρκαστικός και κυνικός, καυτηριάζοντας διάφορες πτυχές των προτεινόμενων για βραβείο ταινιών. Ακόμα θυμάμαι την αγαπητή Whoopi Goldberg, ντυμένη Ελισάβετ, με το ροκοκό της φόρεμα και τον γιακά-κολάρο και το μέικ-απ πο...

Χθες βράδι, εκέι που όμορφα κι ωραία είχα πάρει το πι-σι αγκαλίτσα και με ζέσταινε μέχρι να γλαρώσω και να κοιμηθώ, τσουπ, μου μιλάει ένα μπόι. Το μπόι ήταν 19 χρονών, Ιταλός. Έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου, πόσο θα αντέξω να μην ξαναμπλέξω με μικρότερο. Μεγάλο στοίχημα. Δεν ξέρω τι έχω που να πάρει η οργή, διότι εκτός από μικρομαγνήτη, πρέπει να έχω κι άλλον ένα..μαγνήτη.. Άρχισε ο μικρός λοιπόν να λέει ότι θέλει φωτογραφία. "Καλά βρε" του λέω, "δεν με βλέπεις στο εικονίδιο του msn;". "Είναι μικρή" μου απαντάει. "Ε καλά και τι θες, να με δεις γιγαντοαφίσα για να καταλάβεις ποιός είμαι;".Μα, μου, ξεφύγαμε από το συγκεκριμένο θέμα με τα κόπων και βασάνων ομολογουμένως. Καπακώθεν πιάσαμε το άλλο. "Δως μου το κινητό σου". Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, χαλάρωσε λίγο. Ούτε Κωσταλέξη κλεισμένο να σε είχαν και να σε ξαμόλυσαν τώρα! "Να αύριο έχω σχολείο και η μάνα μου φωνάζει να κοιμηθώ [...]". Ναι όντως, εκτός του...

Μπορώ άραγε με το φτωχότερο των λεξιλογίων, να υμνήσω μια τόσο πλήρη, τόσο ευαίσθητη, τόσο γεμάτη, τόσο ολοκληρωμένη ταινία; Δεν θα την επαινέσω. Θα σας αφήσω να την δείτε μόνοι σας. Έστω κι αν "νομίζετε" ότι θα σας αηδιάσει. Έστω κι αν θεωρείτε ότι οι ομοφυλόφυλοι δεν έχουν αισθήματα και κραδαίνουν ως αποκορύφωμα της ίδιας της ύπαρξής τους μόνο την σαρκική ευχαρίστηση και ηδονή. Πώς άλλωστε η αγάπη, ένα αγνό και ιερό συναίσθημα, να αγγίξει αυτά τα μιαρά και ανίερα πλάσματα που είναι "άρρωστα" και με ψυχολογική βοήθεια μπορούν να διορθωθούν; Όχι αγαπητοί μου. Δεν θα σας κάνω τη χάρη. Όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Πόσοι όμως είναι τόσο τυχεροί ώστε να αγαπηθούν τόσο δυνατά, τόσο αληθινά όσο οι 2 πρωταγωνιστές της ταινίας; είναι εκπληκτικές οι ερμηνίες, η σκηνοθεσία, το σενάριο, η φωτογραφία. Όλα συμβάλλουν στη δημιουργία μιας αριστουργηματικής αφήγησης, που αντιμετωπίζει με ευαισθησία, ωριμότητα και σεβασμό, τον έρωτα 2 α...

Η γένεση οποιουδήποτε πράγματος, είναι κάτι το μαγικό. το ακατάληπτο ίσως από πολλούς. Η γένεση αυτού του ιστολόγιου λοιπόν παίρνει κάτι από αυτή τη μαγεία. Η πορεία αυτή ίσως αντέξει στο χρόνο, ίσως και όχι όμως. Ποσώς με απασχολεί αυτή τη στιγμή. Το μόνο που με απασχολεί είναι να μπορέσω να κρατήσω αυτό το ιστολόγιο όσο γίνεται πιο ανώνυμο. Γιατί είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, είμαι αυτός που είμαι. Είμαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους κι όμως νοιώθω τόσο διαφορετικός όσο διαφορετικοί είναι και όλοι οι άλλοι άνθρωποι στον κόσμο αυτό μεταξύ τους. Ζω, μάλλον καλύτερα, κατάγομαι από μία πόλη κάπου στην Ελλάδα όπου και θα ήθελα να καταλήξω μετά το πέρας των σπουδών μου. Μια πόλη που-στο κάτω κάτω τι μου φταίει και αυτή η καημένη η πόλη-μια χώρα-όχι, άλλο θέλω να πω.Μια οικογένεια στην οποία δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου δυστυχώς. Δεν μπορώ να τους πω:" μαμά, μπαμπά, είμαι ο γιος που πάντα είχατε, απλώς δεν ξέρατε μια πτυχή της ζωής μου την οποία κράτησα κρυφή ακ...

Brokeback Mountain, Outstanding Gay fashion this year Brokeback Mountain

2 χρόνια και 3 μήνες μετά... Ένα όνειρο γλυκό... Καρό, ο επόμενος!!! "Γεια σου" Τρέλα και Έρωτας Παίζεις, ναι, με παίζεις Υπομονή Ο χρόνος σταμάτησε Τρελαίνομαι Καρό:Τέλος Εποχής Καρό