Ανήλικος

when darkness falls Originally uploaded by duncan20wishaw Η μέρα έξω αδειάζει. Τα δευτερόλεπτα χτυπούν το ένα μετά το άλλο. Σκληρά. Ανελέητα. Το δωμάτιο σκοτεινό. Δίπλα μου, χαρτομάντιλα. Μπροστά μου, μια οθόνη. Τα μάτια μου για άλλη μια φορά, στράγγισαν. Αισθάνομαι περίεργα το λαιμό μου απ' το σφίξιμο. Μαζί και το στομάχι μου. Στη μέση, στο μέρος που κάποτε ήταν η καρδιά μου, τώρα υπάρχει μόνο ένας κενός τόπος. Γεμάτος πόνο. Ο νόμος του "ποτέ". Ο νόμος του "ποτέ" λέει ότι η λέξη "ποτέ", μαζί με τη λέξη "πάντα" είναι απ' τις πιο άδικες, τις πιο ανωφελείς, τις πιο άσκοπες και τις πιο σκληρές λέξεις που υπάρχουν. Μόνο σε δύο περιπτώσεις ισχύει η χρήση τους. Ποτέ, όταν τελειώνει μια σχέση, δε φταίει μόνο ο ένας. Πάντα σε μια σχέση, ο ένας απ' τους δύο, είναι πιο ερωτευμένος απ' τον άλλον. Θα κάνω μια παράβαση αυτού του νόμου. Θα πω ένα ποτέ ακόμα. Ποτέ πριν δεν ένοιωσα έτσι στο τέλος μιας σχέσης. Δεν ασχολούμαι με το αν το αξίζ

Και ποιοι είναι ακριβώς οι "έλληνες bloggers";; Σύλλογος; Οργάνωση; Πώς εξ' ονόματος όλων "όργανώνεται" "κίνημα" αύριο, πάντα σύμφωνα με κάποιους δημοσιογραφίσκους καναλιών, εφημερίδων κλπ; Εμετικό..

Love - video powered by Metacafe

Το Κ Α Λ Υ Τ Ε Ρ Ο επεισόδιο EVER! Απίστευτη σύλληψη. Απίστευτη πλοκή. Απίστευτη συνέχεια.....!

Ευχαριστώ αυτούς που ήταν εδώ. Ευχαριστώ αυτούς που ήταν εδώ αλλά έλειπαν. Ευχαριστώ αυτούς που έλαμψαν με την απουσία τους κι ας ήταν και δίπλα. Ευχαριστώ αυτούς που εμφανίστηκαν ξαφνικά και πάλι. Ευχαριστώ αυτούς που τίμησαν την λέξη "Φίλος". Έχω να ευχαριστήσω και για κάτι ακόμα, αλλά πρέπει πρώτα να σιγουρευτώ.. Τέλος, δεν ξέρω ποιόν να ευχαριστήσω για τις συγκυρίες, αλλά μπορώ να εκφράσω χαρά, καθότι σε τέτοιες καταστάσεις ή και ακόμα δυσκολότερες - δεν αυταπατώμαι, υπάρχουν σίγουρα πιο σοβαρά και πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας - συνειδητοποιεί κανείς ποιους ανθρώπους έχει πραγματικά κοντά του.. Με ανέχεστε τόσο καιρό.. Να είστε όλοι καλά.

SOME PEOPLE COME INTO YOUR LIFE FOR A REASON People come into your life for a reason, a season or a lifetime. When you know which one it is, you will know what to do for that person. When someone is in your life for a REASON, it is usually to meet a need you have expressed. They have come to assist you through a difficulty, to provide you with guidance and support, to aid you physically, emotionally or spiritually. They may seem like a godsend and they are. They are there for the reason you need them to be. Then, without any wrongdoing on your part or at an inconvenient time, this person will say or do something to bring the relationship to an end. Sometimes they die. Sometimes they walk away. Sometimes they act up and force you to take a stand. What we must realize is that our need has been met, our desire fulfilled, their work is done. The prayer you sent up has been answered and now it is time to move on.. Some people come into your life for a SEASON, because your turn has come

what you wish for...

Ειλικρινά, θέλω γνώμες.. Όχι ότι δεν ξέρω τι θα κάνω ήδη.. Αλλά θέλω να ξέρω κι από άλλους. Έστω και μια γνώμη προς τη κατεύθυνση που σκέφτομαι ήδη να ακολουθήσω, αν είναι ειλικρινής, θα με βοηθήσει.. Δεν θέλει να με φιλήσει. Δεν θέλει να κάνει έρωτα μαζί μου.. Σκέφτεται ακόμα τον πρώην του.. Υπάρχει ένα "ναι", σε μια θάλασσα "όχι" για το μέλλον.. Εμένα μου φτάνει αυτό.. Είμαι απόλυτα ερωτευμένος.. Δεν θέλω να τον πιέζω ούτε στο ελάχιστο.. Τον αγαπάω.. Του είπα ξεκάθαρα ότι δεν μου δημιουργεί ελπίδες, ούτε ποτέ μου δημιούργησε με το να είμαστε μαζί, με το να με φιλήσει, μιας και ποτέ, ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν ξέχασα το παρελθόν του.. Δεν είχα, από την αρχή, την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσα να είμαι ο έρωτας της ζωής του. Του είπα πως αν ποτέ συμβεί κάτι παραπάνω, αν ποτέ αυτή η θάλασσα των "όχι" εξατμιστεί και μείνει το ένα και μοναδικό "ναι", θα χρειαστεί μόνο να μου πει μια φράση.. Τίποτε άλλο.. Δεν με βλέπει σαν απλό φίλο.. Πρέπει να τον ρ

it hurts to hide...

Οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που είναι δίπλα μας for life, με λένε τρελό.. Μου λένε ότι πρέπει να δω γιατρούς... Μπορεί να γκρινιάζω, μπορεί να είμαι επιπόλαιος και υπερβολικός στη ζωή μου, αλλά το γράφω εδώ, για να μείνει, γιατί τα γραπτά μένουν, με όλη την ευσυνειδησία που έχω, με όλο το βάρος των λόγων μου ότι, αν τον χάσω.. θα χαθώ... Δεν θα αντέξω.. Δεν θα μπορέσω να αντιμετωπίσω τα τέρατα που τρέχουν από πίσω μου.. Δεν με νοιάζει αν νομίζετε ότι λέω βλακείες.. Εγώ μιλάω στον καλύτερό μου φίλο.. Στο ημερολόγιό μου.. Θα χαθώ... Δεν έχω άλλες δυνάμεις.. Ό,τι απόθεμα είχα, το εξάντλησα. Τελείωσε. Πονάω.. Νοιώθω φυσικό πόνο...

Αλλιώς και "Το Αστέρι του Βορρά". Το πρώτο βιβλίο από την τριλογία του Φίλιπ Πούλμαν "Η τριλογία του Κόσμου". Τη γνώρισα το 2002 όταν μου την έκαναν δώρο κάποιοι φίλοι μου. Οι φίλοι, άλλαξαν, έφυγαν. Τα βιβλία όμως έμειναν. Μου άρεσαν. Με ενθουσίασαν. Προβλεπόταν και ταινία. Έρχεται πλέον στις 7 Δεκέμβρη 2007 η πρώτη ταινία της Τριλογίας . Με ηθοποιούς που αντιπροσωπεύουν οπτικά αυτό που είχα στο μυαλό μου για τους χαρακτήρες της τριλογίας, όταν τη διάβαζα. Εδώ, θα βλέπετε το δαιμόνιό μου. Βρείτε κι εσείς τι είναι τα δαιμόνια και ποιο είναι το δικό σας στο παραπάνω site. Σας είπα; Πολύ το χάρηκα που βγαίνει επιτέλους η ταινία. Ανυπομονώ ήδη σαν τρελός!!

...και επειδή ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος όχι για να πετάει αλλά για να περπατάει πάνω στη γη.. ..ήρθε η ιδιοκατοίκηση να με προσγειώσει... Ουφ.. Βαριέμαι τις μετακομίσεις...

"Σ' αγαπάω. Ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις.. Και θα κάνω τα πάντα για να σου αποδείξω ότι ισχύει". Ανέλπιστο.. Αναπάντεχο.. Πανέμορφο.. Ίσως ό,τι πιο γλυκό μου έχει πει ποτέ κανείς.. Το Σάββατο πήγα στη Ρώμη. Πάλι. Έτσι. Γιατί ήθελα να τον δω. Να του μιλήσω από κοντά. Να τον έχω αποκλειστικά, για λίγες ώρες. Έστριψε στη γωνία και τον είδα να έρχεται προς το μέρος μου. Σηκώθηκα απ' το παγκάκι. Ήρθαμε κοντά. Τον είδα, καταβεβλημένο. Χαμογελαστό αλλά κουρασμένο, ψυχικά. Περπατήσαμε για λίγο και πήγαμε να φάμε για μεσημέρι. Είχα μαζί μου ένα δώρο. Από τη πρώτη μέρα μου έδειξε το παιδί που ακόμα ζει μέσα του. Από τη πρώτη μέρα έβλεπα σε κάθε κίνησή του, έναν άνθρωπο που θέλει να μεγαλώσει κι ένα παιδί που δεν τον αφήνει. Όταν κάνει κάτι που θα μπορούσε να με εκνευρίσει, αυτόματα - σαν τα αθώα παιδάκια που κάνουν κάτι κατά λάθος - μου έλεγε "μη θυμώνεις..". Μα πώς θα μπορούσα να θυμώσω. Έστω κι αν με έκανε να πονέσω. Έστω κι αν με έκανε να κλαίω βράδια ολόκληρα μη ξ

Είναι βλαμμένο, ΚΑΙ γι' αυτό τον αγαπώ..

Αυτός ο άνθρωπος μου δημιουργεί ένα μόνιμο και πλέον πρωτόγνωρο άγχος.. Παρόλο που ξέρω - ναι, τον πιστεύω όταν μου το λέει - ό,τι μ' αγαπάει, έχω μια διαίσθηση ότι κάποια στιγμή, ξαφνικά, θα με αφήσει... Σήμερα είναι Τρίτη... ...ακόμα σιωπή...