Ανήλικος

Έρχεσαι στην Ελλάδα για διακοπές. Είναι καλοκαίρι. Η θερινή ραστώνη κάνει βουτιά στο υποδόριο άγχος που έχει διαποτίσει την κοινωνία. Η αλλαγή πλέον είναι εμφανής. Τη βλέπεις παντού. Όπου σταθείς, σε όποια παρέα και να καθίσεις, σε όποιο μαγαζί και να βρεθείς, στη δουλειά, στην οικογένεια. Ο Έλληνας, πέρασε ένα μεγάλο κομμάτι των τελευταίων 20 ετών, χωρίς να μιλάει πολιτικά. Έχασε προσδιορισμό και πρόγραμμα, απώλεσε την ικανότητα να αυτοπροσδιορίζεται μέσα από το όραμα και την ιδεολογία. Και τα αποτελέσματα, ήταν εμφανή στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλά δεν θα σου πω γι' αυτά σήμερα. Θα σου πω για τον τουρίστα. Τον τουρίστα που έρχεται κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα και που χρόνο με το χρόνο, αυτές τις αλλαγές τις βιώνει με διαφορετικό τρόπο. Αλλαγές που ίσως τελικά δώσουν μια πνοή, μια ελπίδα, στον πολυτάραχο τουρισμό της χώρας μας. Τον τουρισμό που αποτελεί πυλώνα στήριξης, όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και εν γένει της εικόνας που έχουν οι Ευρωπαίοι, και όχι

Βουνά και θάλασσες περνώντας ένα και μόνο με ηρεμεί, το φως του ήλιου πριν στη δύση φτάσει, Ελλάδα αγκάλιασε

Πρίσμα η καρδιά. Το φως του αστεριού να τρεμοσβήνει, τρομαγμένο στο σκοτεινό της νύχτας φέγγος. Ευθυτενές και ατάραχο απά σε σώματα με ύλη από αστέρια σπάει. Αναζητά διέξοδο στο στόχο του να φτάσει. Και κάθε που χτυπά, φωνή δε βγάζει. Μον' λίγη απ' τη λευκή ορμή του χάνεται. Χλωμό, αρρωστιάρικο, στρεβλώνεται και πάει. Ευθεία. Γιατί το φως ενέργεια είναι. Κι αυτή δεν αναλώνεται. Διαχέεται και σπάει. Ωσότου βρει το κρύσταλλο. Δομή τελεία. Πρίσμα η καρδιά. Το φως τυλίγει. Στα μύχιά της τ' ακουμπά, μονάχα εκεί το άυλο με ύλη μπλέκει, Τ' αστραφτερό του άχρωμο, χλωμό, άπειρες χρώσεις έχει. Κι όσο κι άμα στρεβλώθηκε κι εχλώμιασε κι εχάθη, Ενέργεια είναι κι αυτή θα παραμείνει. Γιατί η πλάση φτιάχτηκε σε μελωδία ακατάληπτη. Κι η ενέργεια δε χάνεται. Μόνη της θα παλεύει. Τη ρότα της θ' αλλάζει, όσο το πρίσμα για να βρει, το σύμπαν θα λαμπραίνει.