Σκοτάδι

Πρίσμα η καρδιά.
Το φως του αστεριού να τρεμοσβήνει,
τρομαγμένο στο σκοτεινό της νύχτας φέγγος.

Ευθυτενές και ατάραχο
απά σε σώματα με ύλη από αστέρια σπάει.
Αναζητά διέξοδο στο στόχο του να φτάσει.

Και κάθε που χτυπά, φωνή δε βγάζει.
Μον' λίγη απ' τη λευκή ορμή του χάνεται.
Χλωμό, αρρωστιάρικο, στρεβλώνεται και πάει.
Ευθεία.

Γιατί το φως ενέργεια είναι.
Κι αυτή δεν αναλώνεται. Διαχέεται και σπάει.
Ωσότου βρει το κρύσταλλο. Δομή τελεία.

Πρίσμα η καρδιά.
Το φως τυλίγει. Στα μύχιά της τ' ακουμπά,
μονάχα εκεί το άυλο με ύλη μπλέκει,
Τ' αστραφτερό του άχρωμο, χλωμό,
άπειρες χρώσεις έχει.

Κι όσο κι άμα στρεβλώθηκε
κι εχλώμιασε
κι εχάθη,
Ενέργεια είναι
κι αυτή θα παραμείνει.

Γιατί η πλάση φτιάχτηκε
σε μελωδία ακατάληπτη.
Κι η ενέργεια δε χάνεται.
Μόνη της θα παλεύει.
Τη ρότα της θ' αλλάζει,
όσο το πρίσμα για να βρει,
το σύμπαν θα λαμπραίνει.