Ανήλικος

Αγαπημένο και αφιερωμένο σ' αυτούς που ξέρουν να εκτιμούν διαλέκτους! Αφού δείτε το βίντεο, μπορείτε να ξαναδιαβάσετε αυτό με άλλον αέρα πλέον!

16/03/2010 Originally uploaded by Anilikos Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας ανήλικος. Ανήλικος όμως ε, του τύπου δημοτικό. Όπως όλα τα παιδάκια λοιπόν, έτσι και ο ανήλικός μας, δοκίμαζε τα διάφορα αθλήματα για να δει ποιο θα μπορούσε να του κάτσει. Μα από δω μα από κει, εν τέλει κανένα δεν του έκατσε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Πήγε μια μέρα στη Βουλγαρία και αγόρασε κάτι roller skates. Τα roller skates είναι εκείνα τα μποτάκια, με τις 4 ρόδες σε διάταξη ρόδας αυτοκινήτου στο κάθε πατίνι, ήτοι 2 μπροστά και 2 πίσω. Σταθερή κατασκευή και τρομερή ενασχόληση για κάθε παιδί. Πήγαινε λοιπόν στην πλατεία, και δώστου την έζωνε γύρω γύρω κάθε απόγευμα το καλοκαίρι. Και δώστου να επιταχύνει και δώστου να σταματάει με μισό τολουπ που θα έλεγε και ο Αλεξάκος. Σε πλατεία ε. Επίπεδη πλατεία λέμε τώρα. Πέρασαν χρόνια και ο ανήλικος έγινε Ανήλικος. Ήρθε μαι μέρα που 'χε την φαεινή ιδέα να δοκιμάσει να ξαναπατινάρει ο έρμος. Αυτή τη φορά όμως όχι με το γνωστό, παραδοσιακό σταθερό roller ska

Ο τύπος είναι αχτύπητος. Προσέξτε ατάκες όταν μιλάει για την δασκάλα στο δημοτικό. Την νύφη που από μέσα της κλαίει. Έχει κι άλλα βιντεάκια αλλά σας αφήνω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας! Πεθαίνω στα γέλια μαζί με συγκάτοικο ΛΟΛ!

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, άρχισε να με κυνηγάει ο περίφημος κύβος του Ρούμπικ. Σε όποιο μαγαζί και να πήγαινα, ακόμα και σε πιτσαρία, ένας κύβος ήταν μπροστά μου. Σε συζητήσεις, σε ταινίες που έβλεπα, τσουπ ξεπηδούσε και φώναζε! Ε κι εγώ πήρα έναν από το ebay και ησύχασα! Κι εκεί που τον έλυσα και άρχισα να γίνομαι και γρήγορος(για τα δεδομένα μου 3 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα, είναι ταχύτατα, ασχέτος αν κάποιοι τον λύνουν σε κάτι σεκόντ - αυτά θα τα πούμε σε ένα ενδεχόμενο βίντεο για το πως λύνουμε τον κύβο) μανθάνω ότι την επαύριο θα εμφανιστεί το νέο δημιούργημα του Έρνο Ρούμπικ, Ούγγρου εφευρέτη στον οποίο χρωστάμε το παιχνίδι με την μεγαλύτερη επιτυχία εδώ και χρόνια, στην ετήσια έκθεση παιχνιδιών στη Νυρεμβέργη. Το νέο παιχνίδι αποτελείται από τρεις διαφανείς σφαίρες, η μία μέσα στην άλλη και μικρά μπαλάκια τα οποία πρέπει περνώντας από τις σφαίρες να καταλήξουν στις υποδοχές που έχει η εξωτερική. Ακούγεται πολύπλοκο αλλά το κάτωθι βίντεο θα σας κατατοπίσει. video but SparkCBC

Χαίρομαι πολύ που ψηφίσατε. Χαίρομαι πολύ που σχολιάσατε, ακόμη κι εσείς που δεν σχολιάζετε τακτικά εδώ. Χαίρομαι πολύ που έμαθα ότι με διαβάζουν και άτομα τα οποία δεν ήξερα καν ότι περνάν από εδώ. Σας ευχαριστώ πολύ όλους. Πάμε να δούμε τα αγαπημένα σας posts: Αίσθηση που λείπει : Φάιβ πόιντς / Αισθησή που λειπεί : Σενκ πουάν Podcasts (γενικά): Θρι πόιντς / Ποντκάστ(ς) : Τρουά πουάν Το επόμενο (δηλαδή αυτό που διαβάζετε!): Ουάν πόιντ / Το επομενό : Εν πουάν (όσκαρ πρωτοτυπίας) (τα επόμενα έχουν ισοβαθμίσει συνεπώς κάνουμε απλή αναφορά) Προχωρώντας : γιατί δεν ξεχνάμε ποτέ το παρελθόν Πανέμορφη άφιξη : γιατί ό,τι ζούμε δεν το ξεχνάμε, όπως και να προχωρήσουν τα πράγματα. Σκιάθος 2008 - Anilikos' Log : ένα ποστ γραμμένο με αγάπη αλλά και με δάκρυα. Προυσ'χή Γκαγκαουνάκ'ς Μα! : Αυτό κάποια στιγμή πρέπει να το βάλω σε σκετσάκι μέσα στο podcast :P Τι ήταν οι Sbandieratori - Κυριακή στην Ιταλία : Ένα από τα ελάχιστα περιγραφικά ποστ, αν και θα ήθελα να ήταν περισσότερα. Για ένα

Και ναι, σήμερα είναι το γενέθλιο αυτού του βαρετού, μονότονου, τραγικού, δραματικού και όλο χαρά(!) blog! Ευχαριστώ πολύ όλους εσάς που σχολιάζετε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, κείμενα και σκέψεις μου. Όσο και να μη θέλει να το παραδεχτεί κανείς, όταν γράφεις τις σκέψεις σου δημόσια, έστω και ανώνυμα, ενδόμυχα περιμένεις μια ανταπόκριση. Όχι σαν αυτοσκοπό, αλλά σαν μια επιβεβαίωση ότι κάποιος, αφιέρωσε 5 λεπτά για να διαβάσει αυτά που εσύ γράφεις. Φέτος θα κάνουμε το εξής για να το γιορτάσουμε λοιπόν μαζί! Εσείς, ω λατρευτοί μου αναγνώστες, αφήστε από κάτω στο σχόλιό σας, τους τίτλους ή το link από κάποιο από τα post που σας άρεσαν όλο αυτό τον καιρό. Εγώ, ο καλός Ανήλικος, θα κάνω ένα ρεζουμέ και θα βγάλω ένα top 5 (και three μη σου πω, αναλόγως τη συμμετοχή :Ρ) με τα πιο αγαπημένα σας post. :) Άντε να σας δω λέμε!

Αν και χρωστάω ένα παιχνίδι στη Lina , απαντάω άμεσα στην πρόσκληση του profusion . Δεν τα συνηθίζω, αλλά μερικά είναι πράγματι ελκυστικά. Σαν θέματα Έκθεσης χωρίς κριτή και μορφολογία.. Ερώτηση σε φιλόσοφο: 2 ή 1; Ερώτηση σε έναν παλιό έρωτα: Όταν σκέφτεσαι το παρελθόν, υπάρχω κάπου; Ερώτηση σε ένα μέντιουμ: Θα ήθελες να ξέρεις το δικό σου μέλλον; Ερώτηση σε ένα παιδί: Γιατί βιάζεσαι τόσο πολύ να μεγαλώσεις; Ερώτηση στον καθρέφτη: Μου ορκίζεσαι ότι τουλάχιστον εσύ, λες την αλήθεια; Μερσί για την πρόσκληση. Ανταποδίδω σε Lina , MAD , tovene592 αλλά και σε όποιον άλλον επιθυμεί να μοιραστεί σκέψεις.

Ο φίλος με τη φίλη. Ο φίλος με το φίλο. Η φίλη με το φίλο. Δυο φίλοι. Δυο εραστές. Τα ζάρια της παρτίδας είναι πάντα δύο. Το χέρι που τα ρίχνει, ο εαυτός μας. Τι σημαίνει έρωτας; Τι φιλία και τι ανθρώπινη σχέση; Που χάνονται και που βρίσκονται και πάλι δυο άνθρωποι που μιλούν την ίδια γλώσσα, σε άλλη συχνότητα; Πότε πονάς περισσότερο; Όταν δίνεσαι ολοκληρωτικά ή όταν έχεις τη ζωή σου εικονοστάσι, λατρεύοντας έναν άγνωστο Θεό, που εσύ έχεις κατονομάσει ευτυχία; Αδύνατον να απαντηθεί έστω και ένα από τα παραπάνω. Οι καταστάσεις, αυτές οι απροσδιόριστες και ασυνάρτητες καταστάσεις, οδηγούν τα βήματα και τις αντιδράσεις μας σε άγνωστα μονοπάτια. Σε διαδρόμους ξενοδοχείων, με επώνυμα δωμάτια. Από 'δώ, ο πόνος . Χρώματα γήινα. Μουντά. Θυμίζουν αίμα και λάσπη με δάκρυα δουλεμένα. Τα παραθυρόφυλλα κλειστά. Κι ο φωτοδότης ήλιος, παλεύει με το ύφασμα της κουρτίνας, να αγγίξει τον ακίνητο και πυκνό αέρα του δωματίου. Στ'αριστερά σας η θλίψη . Κρύα. Χωρίς θέρμανση. Με γυάλινες βεράντες και

Θα μου πεις, τι σχέση έχει ένα περιοδικό, πανάρχαιο για κάποιους, που γαλούχησε γενιές παιδιών αλλά και εφήβων, με το microblogging. Ξεφυλλίζοντας έναν τόμο του 1957, απόψε το βράδυ, βρέθηκα στην παρακάτω σελίδα. Μικρές αγγελίες. Όχι αγγελίες όπως τις ξέρουμε εμείς, ζητάω αυτό, προσφέρω το άλλο. Αλλά αγγελίες, αναγγελίες δηλαδή. Χρήση ψευδωνύμων και μικροσυζητήσεις μέσα σ'αυτή τη σελίδα του περιοδικού, με μόνο το σύμβολο @ να λείπει για να ολοκληρώσει την γνωστή μας διαδικασία στο Plurk ή στο Twitter, αυτόματα με παρέπεμψε στο συμπέρασμα ότι τελικά, μερικά πράγματα όπως η επικοινωνία, μπορεί να αλλάζει μορφή, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Φαντάζομαι, χωρίς ακόμη να ρωτήσω πατεράδες και θειάδες που χρησιμοποιούσαν το twitter της εποχής, πως θα είχαν κι αυτοί έναν αντίστοιχο "εθισμό". Τον ίδιο εθισμό που κάποιοι δείχνουν για το γιάλισμα των αυτοκινήτων τους, για τη συλλογή των καπέλων τους ή για την τάξη και καθαριότητα στο γραφείο τους. Εν τω μεταξύ, μιας και ο τόμος έχει

Τα τρία ψέματα λοιπόν, βασίζονται σε αλήθειες. Πράγματι έχουν γίνει όλα αυτά στη ζωή μου αλλά με μεγάλες ή μικρές παραλλαγές. Αρκετοί από εσάς πέσατε στην αλήθεια, αν και μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι κανείς δεν επέλεξε την πρώτη επιλογή. Πράγματι, έχω εμπλακεί σε ατύχημα. Ήμουν στο δημοτικό και οδηγούσε ο παππούς μου. Μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας μου, η γιαγιά μου, η μητέρα μου κι εγώ. Εγώ κρατούσα μια σοκολάτα Υγείας Παυλίδη και λαγοκοιμόμουν. Προφανώς απ' τη σύγκρουση δεν έπιασα πολλά πράγματα. Θυμάμαι όμως ότι όταν απέκτησα πάλι τις αισθήσεις μου ήμουν μόνος στο αμάξι, στο κενό ανάμεσα στα μπροστινά και τα πίσω καθίσματα. Άρχισα να χτυπάω το τζάμι. Ένας κύριος, άγνωστος, μου έκανε σήμα να κατεβάσω το τζάμι και με έβγαλε απ' το παράθυρο. Από εκεί και πέρα τα έχω λίγο χαμένα. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι βρέθηκα στο νοσοκομείο. Ο παππούς μόνο είχε σπάσει κάτι, δε θυμάμαι τι. Αν και τότε δεν ήξερα, ούτε είχα επαφή με το τι εστί ομοφυλοφιλία, μου χτύπησε ένα καμπανάκι. Πρ

Η >Lina με προσκάλεσε στο γνωστό πλέον παιχνίδι της μιας αλήθειας ανάμεσα σε 3 ψέματα. Το point του παιχνιδιού είναι να βρείτε ποια δήλωση είναι αληθινή. Το παιχνίδι μου κέντρισε το ενδιαφέρον γιατί ήταν μια πρόκληση για μένα να βρω να σας πω κάτι που ΔΕΝ το ξέρατε ήδη. Όταν στο δημοτικό έπρεπε να ξυπνάω τα πρωινά για να πηγαίνω στο σχολείο, έπαιρνα πάντα το αστικό των 7:38 για την πόλη. Η διαδρομή ήταν μεγάλη κι εγώ ξεκινούσα αρκετά νωρίς. Μια μέρα το αστικό ντελαπάρισε και βρέθηκα ευτυχώς ολόκληρος, εκσφεδονισμένος απ' το μεσαίο παράθυρο στο χώμα. Δεν πήγα σχολείο για 15 μέρες. Από τότε κάθε χρόνο εκείνες τις μέρες νόμιζα πως ήταν επίσημες διακοπές κι έπρεπε να μένω 15 μέρες σπίτι. Στο γυμνάσιο μας πήγαιναν συχνά πυχνά στον κινηματογράφο, στα πλαίσια δεν ξέρω κι εγώ ποιου προγράμματος. Όταν μας είχαν πάει να δούμε τα Δελφινάκια του Αμβρακικού, ο διπλανός μου, ψηλός, ξανθός και άχαρος, γνωστό κωλόπαιδο του σχολείου, μου έπιασε το μπούτι για να κάνει πλάκα με το φίλο του. Τις ε

Θέλω να δω ιατρικά γράμματα... Συνεπώς, αναγνώστες γιατροί και γιατρέσσες, γράφτε! Για το http://autographcollectors.blogspot.com/