Ανήλικος

Και ναι, είναι γεγονός. Το Brokeback Mountain προτάθηκε για 8 βραβεία Όσκαρ! Συμπεριλαμβανομένων και των πιο σημαντικών κατηγοριών της Ακαδημίας Best Picture Best Director Best Adapted Screenplay Best Actor in a Leading Role Best Supporting Actor Best Supporting Actress Best Cinematography Best Score Η 5η Μαρτίου είναι πολύ κοντά αγαπητοί. Θα προσπαθήσω να δω και τις υπόλοιπες ταινίες που έχουν προταθεί ώστε να γνωρίσω τον "εχθρό". Αν και πιστεύω ότι το Brokeback και ο Ανγκ Λι, θα θριαβεύσουν. Μέχρι τότε, να αναμένετε πολλές κριτικές για ταινίες και πολλά νέα που αφορούν την ταινία στα ποστ μου. Το ξέρω έχω γίνει κουραστικός. Αλλά ο κινηματογράφος είναι ένα από τα πάθη μου. Πόσο μάλλον όταν συγκλίνει με ένα άλλο πάθος μου.. Τον έρωτα..

Είναι σχεδόν ανατριχιαστικό το πόσο μπορεί να επηρεάσει μια ταινία τους θεατές της. Θα μπορούσε να το πει κανείς καθαρή προσπάθεια του παραγωγού να υποβαλλει τον κόσμο σε μια αθέλητη εναλλαγή συναισθημάτων από την οποία δεν υπάρχει έξοδος. Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω πως, τεχνικά μιλώντας, μια ταινία που κύριο θέμα της έχει την αγάπη, με έχει αναγκάσει-όχι δεν είναι αυτός ο όρος-με έχει οδηγήσει στο να μην μπορώ να τη βγάλω από το μυαλό μου σε οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας εδώ και μια ολόκληρη εβδομάδα. Νόμιζα λοιπόν ότι ευθυνόταν ο περίεργος και μανιοκαταθληπτικός πολλές φορές χαρακτήρας μου. Κάθησα λοιπόν και διάβασα στο διαδίκτυο κριτικές για την ταινία. Ήταν ίσως η δεύτερη καλύτερη εμπειρία μετά την παρακολούθηση της ταινίας. Δεν ήμουν μόνο εγώ. Δεν ήταν μόνο κάποια ομοφυλόφυλη αντίδραση σε μια ταινία που μιλάει για την αγάπη και που θα άγγιζε κάθε "ευαίσθητη" ψυχή. Δείτε λοιπόν τι είπαν ετεροφυλόφυλοι θεατές της ταινίας από όλο τον κόσμο. Then with their very next nite t

Βραβευμένη στο φεστιβάλ του Βερολίνου 2005. Βασισμένη στο λογοτεχνικό αριστούργημα του Ούγγρου, βραβευμένου με Νόμπελ λογοτεχνίας 2002 για το ίδιο έργο, Imre Kertész. Η ατμοσφαιρική φωτογραφία καθώς και η σκηνοθετική αντιμετώπιση του πρωτοεμφανιζόμενου Lajos Koltai προσδίδουν στην ταινία μια ιδιαίτερη, όχι απολύτως βίαια, αλλά ταυτόχρονα ούτε ευδιάκριτα αγνή ματιά, των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ξεχωρίζουν οι σκηνές όπου όχι με λόγια αλλά με τις εικόνες και τις ερμηνίες ο σκηνοθέτης αποδίδει το μαρτύριο, τον πόνο και τη δυστυχία των ανθρώπων. Την απεγνωσμένη ανάγκη τους να "αγκιστρωθούν" στη ζωή με κάθε τρόπο και κάθε θυσία. Ρισκάροντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό. Πολλοί θα πουν "απλώς άλλη μια ταινία για το ίδιο θέμα". Κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ να τη βλέπω. Όμως παρόλ' αυτά-μπορεί να φταίει και το Ευρωπαϊκόν της παραγωγής-είναι μια πολύ ιδιαίτερη, τρυφερή, παιδική και ταυτόχρονα τόσο ενήλικη ταινία. Είναι η ματ

Σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει τις κατά καιρούς "μόδες" που κατακλίζουν τα βραβεία Όσκαρ. Βραβεία..τέλος πάντων αυτό το πανηγύρι που γίνεται κάπου εκεί στο Λος Άντζελες και μαζεύεται όλος ο κόσμος, λες και είναι τα Όσκαρ τα Νόμπελ του κινηματογράφου. Μάρκετινγκ... Παρόλ' αυτά όμως κάθε χρονιά έχει το αγαπημένο θέμα της. Κάτι σαν γραφικότητα αν το καλοσκεφτεί κανείς. Πότε οι ταινίες εποχής, πότε οι εξωγήινοι, πότε οι καταστροφολογίες, πότε οι μαύροι και οι μειονότητες, πότε οι μπόξινγκ ταινίες. Ε και μιας και το ευφάνταστο μυαλό των σεναριογράφων ή μάλλον των ανθρώπων που προωθούν όλη αυτή τη βιομηχανία κάποια στιγμή, μυαλό είναι, στερεύει, βρήκαν φέτος άλλο παιχνιδάκι να ασχοληθούν. Παραδοσιακά, ο παρουσιαστής της τελετής απονομής των βραβείων, είναι σαρκαστικός και κυνικός, καυτηριάζοντας διάφορες πτυχές των προτεινόμενων για βραβείο ταινιών. Ακόμα θυμάμαι την αγαπητή Whoopi Goldberg, ντυμένη Ελισάβετ, με το ροκοκό της φόρεμα και τον γιακά-κολάρο και το μέικ-απ πο

Χθες βράδι, εκέι που όμορφα κι ωραία είχα πάρει το πι-σι αγκαλίτσα και με ζέσταινε μέχρι να γλαρώσω και να κοιμηθώ, τσουπ, μου μιλάει ένα μπόι. Το μπόι ήταν 19 χρονών, Ιταλός. Έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου, πόσο θα αντέξω να μην ξαναμπλέξω με μικρότερο. Μεγάλο στοίχημα. Δεν ξέρω τι έχω που να πάρει η οργή, διότι εκτός από μικρομαγνήτη, πρέπει να έχω κι άλλον ένα..μαγνήτη.. Άρχισε ο μικρός λοιπόν να λέει ότι θέλει φωτογραφία. "Καλά βρε" του λέω, "δεν με βλέπεις στο εικονίδιο του msn;". "Είναι μικρή" μου απαντάει. "Ε καλά και τι θες, να με δεις γιγαντοαφίσα για να καταλάβεις ποιός είμαι;".Μα, μου, ξεφύγαμε από το συγκεκριμένο θέμα με τα κόπων και βασάνων ομολογουμένως. Καπακώθεν πιάσαμε το άλλο. "Δως μου το κινητό σου". Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, χαλάρωσε λίγο. Ούτε Κωσταλέξη κλεισμένο να σε είχαν και να σε ξαμόλυσαν τώρα! "Να αύριο έχω σχολείο και η μάνα μου φωνάζει να κοιμηθώ [...]". Ναι όντως, εκτός του

Μπορώ άραγε με το φτωχότερο των λεξιλογίων, να υμνήσω μια τόσο πλήρη, τόσο ευαίσθητη, τόσο γεμάτη, τόσο ολοκληρωμένη ταινία; Δεν θα την επαινέσω. Θα σας αφήσω να την δείτε μόνοι σας. Έστω κι αν "νομίζετε" ότι θα σας αηδιάσει. Έστω κι αν θεωρείτε ότι οι ομοφυλόφυλοι δεν έχουν αισθήματα και κραδαίνουν ως αποκορύφωμα της ίδιας της ύπαρξής τους μόνο την σαρκική ευχαρίστηση και ηδονή. Πώς άλλωστε η αγάπη, ένα αγνό και ιερό συναίσθημα, να αγγίξει αυτά τα μιαρά και ανίερα πλάσματα που είναι "άρρωστα" και με ψυχολογική βοήθεια μπορούν να διορθωθούν; Όχι αγαπητοί μου. Δεν θα σας κάνω τη χάρη. Όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Πόσοι όμως είναι τόσο τυχεροί ώστε να αγαπηθούν τόσο δυνατά, τόσο αληθινά όσο οι 2 πρωταγωνιστές της ταινίας; είναι εκπληκτικές οι ερμηνίες, η σκηνοθεσία, το σενάριο, η φωτογραφία. Όλα συμβάλλουν στη δημιουργία μιας αριστουργηματικής αφήγησης, που αντιμετωπίζει με ευαισθησία, ωριμότητα και σεβασμό, τον έρωτα 2 α

Η γένεση οποιουδήποτε πράγματος, είναι κάτι το μαγικό. το ακατάληπτο ίσως από πολλούς. Η γένεση αυτού του ιστολόγιου λοιπόν παίρνει κάτι από αυτή τη μαγεία. Η πορεία αυτή ίσως αντέξει στο χρόνο, ίσως και όχι όμως. Ποσώς με απασχολεί αυτή τη στιγμή. Το μόνο που με απασχολεί είναι να μπορέσω να κρατήσω αυτό το ιστολόγιο όσο γίνεται πιο ανώνυμο. Γιατί είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, είμαι αυτός που είμαι. Είμαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους κι όμως νοιώθω τόσο διαφορετικός όσο διαφορετικοί είναι και όλοι οι άλλοι άνθρωποι στον κόσμο αυτό μεταξύ τους. Ζω, μάλλον καλύτερα, κατάγομαι από μία πόλη κάπου στην Ελλάδα όπου και θα ήθελα να καταλήξω μετά το πέρας των σπουδών μου. Μια πόλη που-στο κάτω κάτω τι μου φταίει και αυτή η καημένη η πόλη-μια χώρα-όχι, άλλο θέλω να πω.Μια οικογένεια στην οποία δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου δυστυχώς. Δεν μπορώ να τους πω:" μαμά, μπαμπά, είμαι ο γιος που πάντα είχατε, απλώς δεν ξέρατε μια πτυχή της ζωής μου την οποία κράτησα κρυφή ακ