Μικρομαγνήτης

Χθες βράδι, εκέι που όμορφα κι ωραία είχα πάρει το πι-σι αγκαλίτσα και με ζέσταινε μέχρι να γλαρώσω και να κοιμηθώ, τσουπ, μου μιλάει ένα μπόι.

Το μπόι ήταν 19 χρονών, Ιταλός. Έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου, πόσο θα αντέξω να μην ξαναμπλέξω με μικρότερο. Μεγάλο στοίχημα. Δεν ξέρω τι έχω που να πάρει η οργή, διότι εκτός από μικρομαγνήτη, πρέπει να έχω κι άλλον ένα..μαγνήτη..
Άρχισε ο μικρός λοιπόν να λέει ότι θέλει φωτογραφία. "Καλά βρε" του λέω, "δεν με βλέπεις στο εικονίδιο του msn;". "Είναι μικρή" μου απαντάει. "Ε καλά και τι θες, να με δεις γιγαντοαφίσα για να καταλάβεις ποιός είμαι;".Μα, μου, ξεφύγαμε από το συγκεκριμένο θέμα με τα κόπων και βασάνων ομολογουμένως.

Καπακώθεν πιάσαμε το άλλο. "Δως μου το κινητό σου". Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, χαλάρωσε λίγο. Ούτε Κωσταλέξη κλεισμένο να σε είχαν και να σε ξαμόλυσαν τώρα! "Να αύριο έχω σχολείο και η μάνα μου φωνάζει να κοιμηθώ [...]". Ναι όντως, εκτός του γεγονότος ότι είναι γκαγκα οι Ιταλοί, το επισφραγίζουν με το να τελειώνουν το σχολείο στα 19 και όχι στα 18 όπως οι "φωτοδότες" Έλληνες.

Με τα λίγα, τα πολλά, μιας και ήταν χαριτωμένος στη φωτό, του έδωσα το κινητό μου. Χαριτωμένος βέβαια, συχνά σημαίνει "όχι του τύπου μου". Χάθηκε μωρέ ένα παλικάρι σαν τον Jack ή τον Ennis;
Μάλλον χάθηκε ε;