Ανήλικος

Το ιστολόγιο πλέον διαθέτει πολιτική σχολίων . Έτσι οι αναγνώστες και εν δυνάμει σχολιαστές έχουν ξεκάθαρο πλέον τι μπορούν να κάνουν σ' αυτό το σπίτι που 'ρθανε.

Παρακαλώ πολύ όλους αυτούς τους Ελληνάκιδες, έξυπνους, παρτάκιδες, ωχαδερφούς, να μην τολμήσουν μπροστά μου να πουν ποτέ ξανά, ότι οι πολιτικοί δεν τιμωρούνται, οι πολιτικοί πρέπει να διώκονται, ότι μόνοι φάγαν τα λεφτά και οποιαδήποτε άλλη αηδία άκουσα και διάβασα όλο αυτό το διάστημα. Δεν νοείται ΚΡΑΤΟΣ, δεν νοείται ΧΩΡΑ, δεν νοείται κοινωνική ΣΥΝΑΦΕΙΑ, όταν κανείς, δεν σέβεται. ΤΕΛΟΣ. Υπάρχει νόμος φίλε. ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΟΥΜΕ. Τι πάει να πει το βράδυ καπνίζουν στο κατάστημα. Στα καταστήματα; Είμαστε καθόλου σοβαροί; Στην πλειονότητα, γιατί ακόμα δεν πήγα σε όλα, τα καταστήματα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ, φίλε αναγνώστη, γίνεται ντουμάνι. Όχι φίλε καταστηματαρχίδι. Αν δεν θέλεις τα λεφτά ΜΟΥ, του ΜΗ καπνιστή, γιατί θα έπαιρνα κι άλλη μπύρα, και άλλη ακόμα, αν μπορούσα να ανασάνω, πάρε τα λεφτά του καπνισΤυραννου. Εμένα δεν θα με ξαναδείς. Στην Ελλάδα είστε(και με το δεύτερο πληθυντικό αναφέρομαι σε όλους όσους συμμερίζονται τέτοιες λογικές), ΥΠΑΝΘΡΩΠΟΙ και άνομοι. ΆΝΟΜΟΙ. Δεν υπάρχει σεβασμός

Η πόρτα του δωματίου έκλεισε απότομα από τον αέρα. Αφού σιγουρεύτηκε πως όντως ήταν από το ρεύμα που γινόταν απ- τις χαραμάδες των ξύλινων κουφωμάτων, ξανακάθισε στην καρέκλα του γραφείου που έτριζε. Ο αέρας έξω έτρεχε ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά των δέντρων του δρόμου. Τα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια στα απέναντι μπαλκόνια, κυμάτιζαν ρυθμικά με τις ριπές του ανέμου.  Και αυτός. Πνιγμένος στην απογοήτευση. Στη μοναξιά. Τριγυρισμένος από τύψεις κάθε είδους. Πνιγμένος από την ίδια του τη ζωή. Τι κρίμα να μην έχει λίγο αλκοόλ απόψε στο σπίτι. Βοηθάει κι αυτό. Εφήμερη λύση στην πλάνη που ζει. Κάθε που νυχτώνει, το βάρος στο στήθος αλαφρώνει. Σαν η νύχτα να παίρνει από πάνω του το βάρος της ευθύνης. Σαν να ρίχνει την κουρτίνα της να κρύψει τα άγχη της μέρας. Των ημερών. Του χρόνου.  Ένα αυτοκίνητο περνάει. Και μετά πάλι σιωπή. Το πληκτρολόγιο μουσικά και άρυθμα, ακούγεται φτωχό. Τηλεφώνημα. Άδειο και μουντό. Ένας έρωτας που κάποτε έκαιγε τώρα πια παραπαίει.  Η αγάπη λένε, είναι η ρότα του έρω