Ανήλικος

Οι εξυπνάκηδες. Οι τύποι που επειδή γεννήθηκαν στην άλφα ή βήτα πόλη(γεγονός αυτό) δεν ξέρουν τι είναι το Γεώμηλο, το κατσικάκι (ζωντανό), από που ουρεί η όρνιθα κοκ Οι τύποι που επειδή γεννήθηκαν στο άλφα ή βήτα μέρος εκτός πόλης, χλευάζουν αυτούς που γεννήθηκαν στην πόλη. Τα κωλόμωρα που τρέχουν γύρω γύρω από την ψάθα σου στην παραλία και σε κάνουν αμμουδερό.... Οι "φίλοι" τις σχολής, που όταν βρουν νέα παρέα, σε ... ζααααααααααρτ. Η ανατριχιαστική συμπεριφορά πωλητή/ιας. Πουλάκι μου, κι εγώ λεφτά θα σου αφήσω. Δεν είναι πετσετάκια. Η πριξηγενής αντιμετώπιση πωλητριών σε μαγαζιά τύπου Χόντος....(ναι έκανα το λάθος να μπω μόνος). -Να σας βοηθήσουμε; -Όχι ευχαριστώ στο επόμενο 80ποντο(ουχι 1 μέτρο) -Θα μπορούσαμε να σας εξυπηρετήσουμε; Αφότου φουσκώσει το .... τσουρέκι Εγώ:Θέλω το τάδε άρωμα που είναι στην τάδε συσκευασία Αυτή:Α!(όλο χαρά που βρήκε τη λύση να πασάρει στον άσχετο το άρωμα)Αυτό είναι το ίδιο ακριβώς αλλά είναι σε συλλεκτική έκδοση που μόλις βγήκε στην Ιταλία. Ε

Preface:όσο ακόμα θα μιλάμε για "επανάσταση" προβάλλοντας μια τέτοια ταινία στην Ελλάδα, τόσο θα είμαστε ακόμα τουλάχιστον 50 χρόνια πίσω διανοητικά και κοινωνικά. Διάβασα το βιβλίο πριν 2 χρόνια. Οφείλω να ομολογήσω ενόσω έβλεπα την ταινία, ήταν σαν να ξαναέβλεπα τις εικόνες που είχα πλάσει στο μυαλό μου όταν διάβαζα το βιβλίο. Ιδιαίτερα το τελευταίο sequence του Tom ήταν ακριβώς όπως το είχα φανταστεί, και ο Τοm ίσως, ναι, να ήταν ελαφρώς ψυχρός, αλλά κατά την άποψή μου δεν αφαίρεσε κάτι από τον χαρακτήρα του Langdon. Το να θέλεις να πιστέψεις το θέμα του βιβλίου/ταινίας; Μα είναι ρε παιδιά σαν να μου λέτε ότι (δεν απευθύνομαι σε κάποιον προσωπικά) ο Ιντι όταν βρήκε την κιβωτό της Διαθήκης έκανε το σούπερ ντούπερ αληθινό breakthrough. Α ναι, ξέχασα, αυτό διαδραματιζόταν στο παρελθόν(ναζί κλπ) άρα δεν πιάνεται. Ενώ τώρα, τα γεγονότα είναι στην σημερινή εποχή. Η φύση του ανθρώπου είναι να έλκεται από το μυστήριο. Το μυστήριο είναι αυτό που ερεθίζει την περιέργεια και τα 2 αυτ

"To Family... Family that loves you and accepts you for exactly who you are..." Bye Will, Grace, Karen and Jack.

Είναι αυτό το σημείο, αυτό το όριο, το οποίο αν το υπερβεί μια κατάσταση, δεν πρόκειται να επανέλθει στην αρχική της μορφή. Δεν μπορώ να αναγνωρίσω αυτό το σημείο. Δεν μπορώ να καταλάβω το όριο. Μπορώ όμως να νοιώσω το κλικ μέσα μου. Αυτό το κλικ, έγινε. Μπορεί να είμαι ο ανεκτικός και αγαθός απ' έξω, αλλά υφέρπει ένας απώτερος σκοπός από μέσα. Η διάθεση να γίνει το σωστό. Η διάθεση να διατηρηθεί μια φιλία(αν και "σωστό" και "διατήρηση" δεν συμπίπτουν πάντοτε). Έτσι λοιπόν, μιας και η φιλία βρίσκεται στις πλέον υψηλότερες, των ιδανικών μου, θέσεις, μπορώ να ανεχτώ αρκετά πράγματα μέχρι να γίνει το μεγάλο μπαμ. Το μπαμ καλό θα ήταν να μη γίνεται. Ίσως θα ήταν καλύτερη μια σιωπηρή αποχώρηση. Τα μπαμ αξίζουν όταν έχεις κάτι να πεις. Ή καλύτερα, όταν η άλλη πλευρά έχει τη δυνατότητα να το καταλάβει. Η ενόχληση όμως εντείνεται όταν ο άλλος δεν δείχνει να καταλαβαίνει, ή δεν θέλει να καταλάβει, ή απλώς το παίζει ψύχραιμος και άνετος. Ψυχραιμία...

Καθώς επέστρεφα από την εκδρομή μου στο σούπερ μάρκετ, ένα βροχερό απόγευμα, βλέπω κάποιον κύριο που είχε γκριζάρει αρκετά, με μούσι και ομπρέλα από μακριά. Μου φάνηκε "κάπως" αλλά συνέχισα την πορεία μου. Ξαφνικά όταν πλησιάσαμε αρκετά, με ρώτησε, αν το Αεροδρόμιο της Ρώμης βρίσκεται δυτικά ή ανατολικά του κέντρου της Ρώμης. Το ματάκι ελαφρώς λαμπύριζε. Είχε αυτό το ελαφρώς απλανές αλλά απόλυτα διακριτό βλέμμα ενός ανθρώπου αποχαμένου, που δεν έχει και απόλυτη επαφή με την πραγματικότητα. Του απάντησα ευγενώς και προχώρησα. Περιέργως μου έκοψε να γυρίσω να δω προς τα πού πήγαινε. Είχε αλλάξει κατεύθυνση και ερχόταν από πίσω μου. Έκανα ελιγμούς, επιτάχυνα και με έχασε. Ομολογουμένως τα χρειάστηκα ελαφρώς. Να δω πώς θα κάνω αυτό που έχω στο μυαλό μου να κάνω στη ζωή μου αν μασάω τόσο εύκολα...

Βρίσκομαι στο αεροδρόμιο. Μόνος. Διάφορες σκέψεις ζαλίζουν το μυαλό μου. Μου έρχεται στο νου η μέρα που έφτασα. Η κούραση που είχα. Τι έγινε με το καρό την ίδια νύχτα. Τις επόμενες... Όλα... Τα μάτια μου είναι ελαφρώς πιο υγρά απ'το κανονικό.. Σήμερα, σε λίγες ώρες, θα ξανάχω μια ανάλογη κούραση. Σε μια άλλη πόλη. Σε μια άλλη χώρα. Λάθη... Λήθη... Ξερολιθιές... Ένα κινητό χτύπησε με τον ήχο του παρα πέντε. Ένα 3χρονο τρέχει πάνω κάτω. Ένας φαντάρος περιμένει να πάρει το αεροπλάνο. Εγώ, που πάω;