Ανήλικος

Τι περίεργο καλοκαίρι. Τι γεμάτο. Ποιές πεταλούδες πράσινες, κόκκινες και κίτρινες πετάνε ακόμα γύρω απ' το ηλιοκαμμένο μου κεφάλι; Πόσο μπορεί να με αγαπάει κάποιος εκεί ψηλά; Πόσο ερωτευμένος μπορώ να είμαι; Πόσο ευλογημένος είμαι από φίλους; Ποιόν να ευχαριστήσω για όλα αυτά; Σήμερα θα σταθώ σε ένα απ' τα δώρα που έλαβα για τα γενέθλιά μου. Το album A Mediterranean Odyssey της Loreena McKennitt σε Limited Edition. Στις 24 Ιουνίου 2009, ο αγαπημένος μου με πήγε να παρακολουθήσω μια μοναδική, και πρώτη μου, συναυλία στην Ταορμίνα της Σικελίας, της Loreena McKennitt. Μαγικές στιγμές. Φέτος, ένα από τα δώρα γενεθλίων από μέρους του ήταν το ηχογραφημένο κατά την περιοδεία της Loreena cd. Η αίσθηση να βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στις φωτογραφίες ενός άλμπουμ με τόσο μαγική μουσική, με τόσο υπέροχα τοπία, με τόσο σημαντικές για εμάς στιγμές, μου φέρνει μόνο δάκρυα στα μάτια. Δάκρυα ανάτασης, γεύση καραμέλας, άρωμα λουκουμιού, και αίσθηση υγρασίας. Η σκέψη ότι φέτος πέρασα μι

Όπως είπα και στο twitter σήμερα, οι νοοτροπίες αλλάζουν με τις γενιές, όχι με τις κρίσεις. Απλώς ίσως οι κρίσεις βοηθήσουν δίνοντας την απαραίτητη ώθηση. Χωρίς να αρχίσω τις θεωρείες, θα δώσω κατ'ευθείαν παράδειγμα ώστε να ενισχύσω την άποψη που διατυπώνω. Το νόημα είναι απλό. Πάμε εκεί που μας συμφέρει, και όχι εκεί που πάει η πλέμπα, όλος ο κόσμος σαν πρόβατα. Δεν αφήνουμε τα λεφτάκια μας εκεί που μας κακομεταχειρίζονται και δε συμμαζεύεται επίσης. Τις προηγούμενες μέρες έκανα ξανά, δήλωση στο καρτοκινητό μου. Ταυτοποίηση δηλαδή. Στην Wind. Η wind λοιπόν για κάποιο λόγο εκτός του ότι οι εργαζόμενοι μέσα σου δημιουργούσαν μια απέχθεια με το βοϊδομάτι τύπου δημοσίου υπαλλήλου, δεν είχε καταχωρήσει το ήδη δηλωμένο από διετείας καρτοκινητό μου και με υποχρέωσε να το ξαναδηλώσω. Εκτός αυτού, τυχαία με έβαλε να βγάλω και φωτοτυπία την ταυτότητά μου σε άλλο μαγαζί, λέγοντάς μου ότι το μηχάνημά τους δεν δούλευε, ενώ για νέα συνδρομήτρια που εγγραφόταν εκείνη την ώρα το φωτοτυπικό τους