Ανήλικος

Μιας και σε ανακάλυψα φίλε μου (καταχρηστικός ο όρος προς το παρόν, αλλά για να σπάσει τον πάγο, ας τον χρησιμοποιήσω) ας σε κάνω να γελάσεις λίγο. Εγώ πάντως, ΛΥΘΗΚΑ.

Ιδού πως κάθε είδος μεταλλά θα έσωζε την κλασσική πριγκίπισσα από τον Δράκο. HEAVY METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει πάνω σε μία Χάρλευ, Σκοτώνει τον δράκο, πίνει μερικές μπύρες και γαμάει την πριγκίπισσα GRIND METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει, ουρλιάζει κάτι ακατανόητο για περίπου 2 λεπτα και μετά φέυγει... EPIC METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει καβάλα σε ένα άσπρο Μονόκερο, αποφεύγει τον δράκο, σώζει την πριγκίπισσα και κάνουν έρωτα μέσα σε ένα μαγικό δάσος POWER METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει και αρχίζει να χοροπηδάει κοροϊδευτικά γύρο από τον δράκο, ο δράκος νευριασμένος στην προσπάθεια του να πετύχει τον πρωταγωνιστή καίει την πριγκίπισσα, το κάστρο και το διπλανό χωριό, στο τέλος παθαίνει ανακοπή και πεθαίνει. Ο ήρωας φεύγει να βρει άλλες πριγκίπισσες. VIKING METAL: Ο Πρωταγωνιστής καταφθάνει πάνω σε ένα πολεμικό καράβι, σκοτώνει τον δράκο με το τρομερό του πέλεκυ, τον ψήνει και τον τρώει πίνοντας κρασί από τον κρανίο του, βιάζει την πριγκίπισσα μέχρι θανάτου, λαφυραγωγεί το

Βρώμα===>Η σειρά θα τελειώσει στην 108η ημέρα παραμονής των ηρώων στο νησί. Wouldn't that be totally cool?

Συνταγή για ζύμη πίτσας, προτιμότερη του Jamie Oliver, αλλά και οιαδήποτε άλλη will do.

30 30 30 30 30

Από που να αρχίσω και που να τελειώσω... (ατάκα που ειπώθηκε και στην περιβόητη συζήτηση με τον πατέρα 2 εβδομάδες πριν...) Ας τα πιάσω τα πράγματα από την αρχή. Αυτό το καλοκαίρι άρχισε όχι και τόσο ιδανικά. Κλασσικά ήμουν μόνος, σωματικά και ψυχικά. Το πρόβλημά μου όμως, ένα από τα πολλά δηλαδή, ήταν πως δεν είχα κάτι να προσμένω. Συνήθως-και δε θα πω το γιατί-όταν κατέβαινα στην πατρίδα, είχα ήδη κανονισμένο να συναντηθώ με 1-2 άτομα για να δω πως θα πάει. Κάτι σαν ραντεβού από το δίκτυο στα τυφλοφάνερα. Τέλος πάντων φέτος δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο. Είχα μιλήσει με κάποιον αλλά μου φαινόταν "κάπως" και δεν είχα δώσει σημασία. Με το που κατέβηκα από το αεροπλάνο στην Αθήνα, μου έρχεται μήνυμα από αυτόν, τον οποίο θα αποκαλώ Θ. Με τα λίγα τα πολλά, την επομένη μέρα το απόγευμα πίναμε καφέ μαζί. Στην αρχή ένοιωσα όμορφα. Όμορφα γιατί έβλεπα πως προκαλούσα ένα φλερτ, μια έλξη. Στο κάτω κάτω ποιός δεν ανεβαίνει ψυχολογικά όταν προκαλεί κάτι τέτοιο; Πήγαμε μαζί και στη θεατρι

Μιας και δεν είχα αρκετά στο κεφάλι μου, έκανα και την περασιά από blogger σε blogger beta. Δηλαδή σε ένα φορμάτ που διαθέτει widgets κλπ, κάτι πιο κοντά στο φορμάτ wordpress. Ζητώ συγνώμη εκ μέρους του blogger στους σχολιαστές που είχαν γράψει κάτι με Eλληνικό nickname καθότι πλέον έγινε αράβικο... Από τούδε και στο εξής πιστεύω να μην έχουμε κάποιο άλλο πρόβλημα. Τουλάχιστον εδώ.... Με λένε Wanderer και δεν είμαι καλά...

Παρακαλούνται οι ομοφυλόφιλοι να πάρουν την λαμπάδα τους…

R*Y A N: happiness

Μόλις ενημερώθηκα για το γεγονός που απασχόλησε ένα πολύ όμορφο blog . Δεν θα αρχίσω τα μοιρολατρικά του τύπου "πότε ο κόσμος θα καταλάβει ότι το τι κάνεις στο κρεββάτι σου δεν έχει να κάνει με το τι είδους άνθρωπος είσαι" κ.ο.κ. Απλώς θα πω το εξής. Μου έχουν πει πως γράφω καλά. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι έγραφα καλά. Στο δημοτικό οι εκθέσεις μου ήταν τηλεγραφήματα. Αλλά αργότερα κατάλαβα πως μπορούσα να εκφράζομαι καλύτερα με το γραπτό λόγο. Ίσως γιατί στο γραπτό λόγο, μπορώ να σκέφτομαι περισσότερο πριν εκφράσω κάτι με λέξεις. Μακάρι όμως, μακάρι, να είχα έστω και λίγη από το μαγεία του αγαπητού προαναφερθέντος Ιστολόγου, να μπορώ να εκφράζω, σωρεία συναισθημάτων, με μια απλή εικόνα. Και όχι μόνο. Βάζοντας έναν απλό ήχο. Ειλικρινά όταν μπαίνω στη σελίδα του, μερικές φορές είναι σαν να εισέρχομαι σε κάποια γκαλερί, όπου πλησιάζοντας κάθε έργο, ακούω και διαφορετική, πάντα ταιριαστή και πάντα διαλεχτή μουσική. Είτε ψυχική είτε ακουστική... Διάβασα στον Παναγιώτη , σε κάποιο σ

Ανίσχυρος... ανίσχυρος... ανίσχυρος... ανίσχυρος...

Σημειώνω γιατί από το να τα σκέφτομαι όλα στο τέλος θα τα ΧΑΣΩ... Κάποια στιγμή να πω στο "κορίτσι" τι έγινε αυτές τις μέρες, ώστε να καταλάβει πόσο "ελαφρά τη καρδία" μπορούν να λέγονται κάποια πράγματα και να λαμβάνονται αυτεπάγγελτες αποφάσεις. Στο απώτερο μέλλον ίσως. Απλώς να της το πω όμως...έστω και τυπικά.

Είπα στο προηγούμενο άρθρο πως θα το καταλάβουν... Ναι ίσως. Με χρόνια με καιρούς... Σήμερα είχα (επιτέλους διότι είχα αρχίσει να ανησυχώ) την έκρηξη του πατέρα. Ειπώθηκαν βαριές κουβέντες. Πολύ βαριές. Εμπεριείχαν θανάτους και ατυχήματα... Δεν θέλω καν να τις θυμάμαι. Δεν θέλω καν να θυμάμαι πως ένοιωσα. Πως έκανα τους γονείς μου να νοιώσουν. Με τι; Με κάτι που είμαι. Με κάτι που δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Με κάτι που είναι τόσο λογικό για εμένα όσο ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή. Ντοβρουτζάς. Είναι μια λέξη που έχει αρκετά μέσα της από τα συναισθήματα που εξέφρασε ο πατέρας. Ένα κακό είχαμε σ'αυτήν την οικογένεια. Ποτέ, μα ποτέ, μα ΠΟΤΕ όμως, δεν μιλούσαμε. Δε συζητούσαμε. Όχι για άλλα θέματα. Εκεί τα καταφέρναμε μια χαρά. Για εμάς δε μιλούσαμε. Συνέπεια; Δεν με ξέρουν. Δεν προσπάθησαν ποτέ να με μάθουν. Δεν προσπάθησα εγώ να κάνω τον εαυτό μου γνωστό (από φόβο μήπως ανακαλύψουν κάτι και πάθουν ακριβώς τον ντοβρουτζά..) Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο, να σκέφτονται τα χίλια μύρ

Το πρώτο άρθρο σ'αυτό το ημερολόγιο καταστρώματος του μυαλού μου, ανέφερε για το γεγονός ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να μιλήσω στους γονείς μου για τη σεξουαλικότητά μου. Σήμερα ήταν να πετάξω για Ιταλία. Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα όμως... Έχασα την πτήση. Συζήτησα με τη μητέρα μου και χωρίς να το θέλω, χωρίς να το καταλάβω, χωρίς να το σκεφτώ, χωρίς να προσμετρήσω θετικά, αρνητικά, ζαλάδες, αναγούλες και ιστορίες, ανακοίνωσα το γεγονός. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Όπως ήταν λογικό κατεκλίσθειν από καταιγισμό ερωτήσεων. Το γεγονός όμως που έχει σημασία είναι ότι θέλει χρόνο να το χωνέψουν. Να χωνέψουν ότι δεν πρόκειται για πρόβλημα. Δεν πρόκειται για κάποια "αποτυχία" τους. Δεν πρόκειται για κάτι το οποίο θα πρέπει να τους προκαλεί άγχος και στενοχώρια. Θα το καταλάβουν. Είμαι σίγουρος. σσ: Χθες πήγα στην κουζίνα και είδα κάτι κουλουράκια. Αμέσως μου πέρασε από το μυαλό πως θα έπινα τον καφέ μου την επομένη χωρίς άγχος στο σπίτι μου. Ότι δεν θα πετούσα. Αχ καμιά εξά

Σήμερα ξαναείδα τον Χ. Μιλήσαμε. Συζητήσαμε. Είπαμε τα νέα μας. Η Αφιέρωση πιο επίκαιρη από ποτέ... ΥΓ: Πέρασε η μπόρα...πέρασε...