Χάνοντας μια πτήση...

Το πρώτο άρθρο σ'αυτό το ημερολόγιο καταστρώματος του μυαλού μου, ανέφερε για το γεγονός ότι θα ήθελα κάποια στιγμή να μιλήσω στους γονείς μου για τη σεξουαλικότητά μου.

Σήμερα ήταν να πετάξω για Ιταλία. Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα όμως... Έχασα την πτήση. Συζήτησα με τη μητέρα μου και χωρίς να το θέλω, χωρίς να το καταλάβω, χωρίς να το σκεφτώ, χωρίς να προσμετρήσω θετικά, αρνητικά, ζαλάδες, αναγούλες και ιστορίες, ανακοίνωσα το γεγονός.

Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Όπως ήταν λογικό κατεκλίσθειν από καταιγισμό ερωτήσεων. Το γεγονός όμως που έχει σημασία είναι ότι θέλει χρόνο να το χωνέψουν. Να χωνέψουν ότι δεν πρόκειται για πρόβλημα. Δεν πρόκειται για κάποια "αποτυχία" τους. Δεν πρόκειται για κάτι το οποίο θα πρέπει να τους προκαλεί άγχος και στενοχώρια.

Θα το καταλάβουν. Είμαι σίγουρος.


σσ: Χθες πήγα στην κουζίνα και είδα κάτι κουλουράκια. Αμέσως μου πέρασε από το μυαλό πως θα έπινα τον καφέ μου την επομένη χωρίς άγχος στο σπίτι μου. Ότι δεν θα πετούσα. Αχ καμιά εξάδα νούμερα πότε θα δω να τελειώνει αυτή η ταλαιπωρία... :Ρ

Δεν περίμενα πολλά πράγματα αυτό το καλοκαίρι. Ειλκρινά δεν περίμενα να τα ζήσω. Τα έζησα... Σας είχα πει πως αυτό το καλοκαίρι το ένοιωθα κάπως. Χωρίς προορισμό. Το απροσδόκητο ίσως είναι το καλύτερο.

Ήμουν -και παραμένω- της άποψης πως όλα, μα όλα, γίνονται για ένα απώτερο σκοπό στη ζωή μας. Για το καλό μας. Είτε αυτό το καταλάβουμε τώρα, είτε σε 5 είτε σε 20 χρόνια. Πείτε με μοιρολάτρη. Το πιστεύω όμως ακράδαντα αυτό. Γιατί το ζω. Καθημερινά.

Τις ευχές μου για ευχές σας.