Ανήλικος

Όπως έχω ξαναπεί, η κυριότερη πάλη στη ζωή μου είναι η καταπολέμηση κάθε είδους εγωισμού. Πολλές φορές υπερβολικά. Αλλά πιστεύοντας ότι ο εγωισμός είναι το κύριο κακό για όλες τις δυσκολίες ανάμεσα σε σχέσεις, φιλίες και λοιπά, επικεντρώνομαι εκεί.. Πώς αλλιώς θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; Αυτές τις μέρες λοιπόν, το αρκουδάκι μου είναι τ'ανάσκελο στο κρεβάτι με 39 πυρετό. Αυτές τις μέρες, δηλαδή από το Σάββατο το πρωί... Μεγάλη επιτυχία.. Και αυτός ο ευλογημένος, δεν ήξερε ότι τα έμπλεκε με γιατρό; Πήγαινε να μου ρίξει τον πυρετό με ασπιρίνη.. Που πας καλέ ξυπόλυτο στ' αγκάθια;; Τέλος πάντων, αφού στην πέμπτη μέρα ψησίματος, πονόλαιμου κρυώματος και αίματος από τη μύτη καταφέραμε να του δώσουμε αντιβίωση, πάλι καλά να λέμε. Είναι και ξεροκέφαλο το καλό μου.. Σήμερα λέει είναι καλύτερα. Βέβαια δεν πήγε στη δουλειά αλλά τέλος πάντων. Είχαμε πει ότι αυτό το Σαββατοκύριακο θα βρισκόμασταν. Θα ερχόταν σπίτι μου και θα το περνούσαμε μαζί. Αφήνοντας τα διάσημα προαισθήματά μου στην ά

Νοιώθω πολύ τυχερός. Έχω ακούσει για έναν κύριο χωρίς οίκτο. Χωρίς καρδιά. Έναν κύριο μαυροντυμένο, με 2-3 ουλές στο πρόσωπο, χαρακτηριστικά σκληρά και μάτια διαπεραστικά. Περπατάει πάντοτε προχωρώντας μπροστά. Σε μια ευθεία. Στο διάβα του, τα πάντα γύρω του παίρνουν άλλη μορφή. Αλλάζουν. Ωριμάζουν. Ο κύριος αυτός λέγεται Χρόνος. Και περπατάει πάντοτε προς μια κατεύθυνση. Αιώνες τώρα. Δίχως να ρίξει ούτε ματιά πίσω. Αφήνει σημάδια στους ανθρώπους γύρω του. Τους δίνει αναμνήσεις, τους γεμίζει εμπειρίες, άλλες όμορφες, άλλες άσχημες, αλλά πάντοτε χωρίς να τους ρωτάει. Αυτόβουλα. Σχεδόν φασιστικά. Είναι σπάνιο για κάποιον άνθρωπο να ξανανοιώσει τα ίδια συναισθήματα που ένοιωσε στο παρελθόν. Έχει αναμνήσεις, έχει μνήμες και θύμησες, αλλά το κλίμα, την αθωότητα, το ξάφνιασμα της πραγματικής εμπειρίας, είναι πράγματα που ζει κανείς μία και μοναδική φορά για κάθετι που συμβαίνει στη ζωή του. Νοιώθω πολύ τυχερός… Απόψε μύρισε αγιόκλημα και βασιλικό. Απόψε χαμογέλασα με εκείνο το αθώο, το π

Once upon a time... Originally uploaded by WandererGR . Θυμάμαι μια φράση του Καζαντζάκη. "Αν φοβάσαι να ρισκάρεις, δεν καταλαβαίνεις ότι ζεις". Πάντα - ή σύμφωνα με ένα φίλο, όχι πάντα αλλά τις περισσότερες φορές - προσπαθώ στη ζωή μου να ρισκάρω. Να ρισκάρω όχι τόσο ώστε να μη πληγωθώ, πονέσω, υποφέρω. Άλλωστε αυτό δεν είναι ρίσκο. Ρίσκο είναι τζόγος. Είναι να ποντάρεις στο 17 κόκκινο και εφόσον το πιάσεις, τότε κερδίζεις. Μπορεί να πιάσεις μόνο κόκκινο ή μόνο 17. Εν τω μεταξύ έχεις επενδύσει μάρκες, χρήματα, συναισθήματα και όνειρα. Έχω κάνει αρκετές σχέσεις. Το "αρκετό" για όλους μας είναι διαφορετικό. 2, 10, 20. Ο καθένας θεωρεί κάτι να "αρκεί" όταν βγάζει κάποιο συμπέρασμα από τη διαδικασία. Έχω κάνει λοιπόν αρκετές σχέσεις κατ'εμέ, ώστε να μπορώ να δω πόσο ανώριμος/ώριμος ήμουν, πόσο επιφανειακός/βαθύς, πόσο έδωσα/πήρα. Αρχίζοντας μια καινούρια ιστορία αυτή τη περίοδο, βλέπω πως εκτός από μία περίπτωση, μια περίπτωση στην οποία δόθηκα εξ

Όταν με διορθώνει στα Ιταλικά μου και δε με νοιάζει, αντιθέτως θέλω να διορθωθώ οπωσδήποτε... Όταν με ρωτάει αν διαβάζω, αν διάβασα, αν θα διαβάσω κι εγώ αντί να κουμπωθώ, θέλω να προσπαθήσω ακόμα περισσότερο. Πάντα έλεγα ότι τον άνθρωπο που θα έχω δίπλα μου θέλω να τον θαυμάζω. Προς το παρόν έχω πρόβλημα στην καρδιά... Μόνιμη ταχυκαρδία... Και αρχές άνοιας... Δουλεύω αφηρημάδα στο φουλ...

Πρέπει να κάνω εκπομπή γιατί το έχω παραξηλώσει!!!!! Ο κόσμος είναι μικρός και το διαδίκτυο μικρότερο!!! ΑΝΑΜΕΙΝΑΤΕ :)

Όταν βρίσκεις αυτή την υπέροχη φατσούλα στην οθόνη σου από κάποιον που σε σκέφτηκε ξυπνώντας. Και τι μαλάκας είναι κάποιος που του λες καλημέρα με την καλύτερη διάθεση και του στέλνεις φιλάκια ενώ αυτός σου λέει "Χαλάρωσε", μέσα στην ομοφοβικότητα και την πικρίλα... Βρε ουστ

Non vi libererete di me! Originally uploaded by Gianni D. . ...leave all this to yesterday

"Δε ξέρω αν ήθελα ένα φιλί γιατί μου έλειπε ή γιατί το ήθελα από εσένα..." Bravo mon vieux, bravo...

Στο πάθος τον έρωτα την αγάπη τη δύναμη την αλήθεια την μοναδικότητα ...που ένοιωσα μαζί σου Δ.

Μετά από τη πρόσκληση του alximisti ο οποίος έγραψε ένα από τα ομορφότερα και περιγραφικότερα ποστ που έχω διαβάσει στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα ας προσπαθήσω να γράψω κι εγώ 5 πράγματα που η ανθρωπότητα δεν ξέρει για μένα. 1. Την τελευταία μέρα της Πέμπτης δημοτικού μόλις χτύπησε το τελευταίο κουδούνι όλοι μας ξεκινήσαμε μέσα στις πρώτες ζέστες του καλοκαιριού να γυρνάμε σπίτι και βλέπαμε τα παιδιά της Έκτης να κλαίνε και να οδύρονται λόγω αναγκαστικής εγκατάλειψης της πρωτοσχολικής στέγης. Μέσα μου σχεδόν τα κορόιδευα. Ένα χρόνο μετά, με το ζόρι με μαζεύανε από τα πατώματα.. Δεν άφηνα μόνο το σχολείο, τους συμμαθητές και φίλους μου, τη δασκάλα που είχα 6 χρόνια και υπεραγαπούσα, σεβόμουν και εκτιμούσα, αλλά και την ίδια τη πόλη που πέρασα τα πιο τρυφερά χρόνια της ζωής μου. Τα χρόνια του δημοτικού. Τα χρόνια της πρώτης κοινωνικοποίησης. Οι φωτογραφίες που έχω ακόμα από εκείνη τη μέρα, μαρτυρούν το κλίμα που υπήρχε μέσα στην τάξη. Κάποια κορίτσια είχαν αρχίσει να κλαίνε λίγες μέρες π