5 Πράγματα που ο κόσμος δε γνωρίζει για εμένα

Μετά από τη πρόσκληση του alximisti ο οποίος έγραψε ένα από τα ομορφότερα και περιγραφικότερα ποστ που έχω διαβάσει στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα ας προσπαθήσω να γράψω κι εγώ 5 πράγματα που η ανθρωπότητα δεν ξέρει για μένα.

1. Την τελευταία μέρα της Πέμπτης δημοτικού μόλις χτύπησε το τελευταίο κουδούνι όλοι μας ξεκινήσαμε μέσα στις πρώτες ζέστες του καλοκαιριού να γυρνάμε σπίτι και βλέπαμε τα παιδιά της Έκτης να κλαίνε και να οδύρονται λόγω αναγκαστικής εγκατάλειψης της πρωτοσχολικής στέγης. Μέσα μου σχεδόν τα κορόιδευα.
Ένα χρόνο μετά, με το ζόρι με μαζεύανε από τα πατώματα.. Δεν άφηνα μόνο το σχολείο, τους συμμαθητές και φίλους μου, τη δασκάλα που είχα 6 χρόνια και υπεραγαπούσα, σεβόμουν και εκτιμούσα, αλλά και την ίδια τη πόλη που πέρασα τα πιο τρυφερά χρόνια της ζωής μου. Τα χρόνια του δημοτικού. Τα χρόνια της πρώτης κοινωνικοποίησης.
Οι φωτογραφίες που έχω ακόμα από εκείνη τη μέρα, μαρτυρούν το κλίμα που υπήρχε μέσα στην τάξη. Κάποια κορίτσια είχαν αρχίσει να κλαίνε λίγες μέρες πιο πριν. Αλλά όταν ήρθε η στιγμή να πάρουμε τα απολυτήριά μας, ένας ένας, σπαράζαμε, βλαστάρια και δασκάλα. Το σκηνικό ήταν τόσο όμορφο, τόσο ρομαντικό και τόσο κατανυκτικό ταυτόχρονα.. Η κυρία Νίτσα μας συμβούλευε, μας έδειχνε με όλους τους τρόπους την αγάπη της. Πολύ ευτυχισμένα χρόνια.
Τώρα, τόσα χρόνια μετά, ακόμα θυμάμαι φάσεις, σκηνές και νουθεσίες της που προφανώς θα με συνοδεύουν σε όλη μου τη ζωή. Πιστεύω ότι της αξίζει πραγματικά ο τίτλος της παιδαγωγού.

2. Συχνά πυκνά, βλέπω ένα συμμαθητή μου από το δημοτικό στον ύπνο μου. Τον πρώτο μου έρωτα. Από τη στιγμή που τελείωσε το δημοτικό μέχρι και τώρα, με επισκέφτεται συχνά στον ύπνο μου. Τον έχω δει αρκετές φορές και από κοντά. Η μοίρα το έφερε να σπουδάζει κι αυτός στην Ιταλία. Πάντα έλεγε ότι θα ερχόταν στην Ιταλία. Από τότε ακόμα. Όπου κι αν είσαι Μανώλη, να είσαι πάντα καλά...

3. Όταν ήμουν στην ηλικία των 4ων, πήγα για πρώτη φορά διακοπές με τους γονείς μου στην Κεφαλονιά. Θυμάμαι ότι δε βρίσκαμε ξενοδοχείο. Έτσι μείναμε σε κάτι ενοικιαζόμενα δωμάτια μιας κυρίας Ρόζας. Στο διπλανό μας δωμάτιο έμενε ο Κάρλο και ι Βιβέτα. Δύο Ιταλοί φοιτητές ιατρικής που είχαν έρθει στη Κεφαλονιά για διακοπές. Πηγαίναμε μαζί για μπάνιο, ο Κάρλο ήξερε να μιλάει Γαλλικά, όπως και η μητέρα μου κι έτσι υπήρχε μια άλφα συνεννόησις. Εγώ, προσκολλημένος στον Κάρλο. Κάθε φορά που έμπαινα στη θάλασσα, μου έλεγε τη θρυλική φράση: fermer la bouche. Κλείσε το στόμα. Τοιουτοτρόπως δεν κατάπινα όλο το Ιόνιο. Γενικά κάναμε πολλά πράγματα με αυτό το ζευγάρι.
Κάποια στιγμή πήγαμε κάπου βόρεια στη Κεφαλονιά σε ένα γραφικό λιμανάκι ονόματι Φισκάρδο και μπήκαμε σε ένα πανέμορφο μαγαζάκι με μαριονέτες. Πήραμε από έναν Τσάρλι Τσάπλιν εμείς και οι Ιταλοί.
Στο τέλος των διακοπών τους, λίγο πριν φύγουν, αντάλλαξαν διευθύνσεις με τη μητέρα μου. Ήταν απ' το Μιλάνο. Άραγε να έχουν ακόμα τη μαριονέτα...;

4. Το 1986 έγινε το πυρινικό δυστύχημα στο Τσέρνομπιλ. Η τρομοκρατία της τηλεόρασης είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τότε. Βλέποντας λοιπόν ειδήσεις μαζί με τον παππού και τη γιαγιά μου στο σπίτι τους, μάθαμε ότι εκείνη τη μέρα δεν έπρεπε να βγούμε από τα σπίτια μας γιατί θα περνούσε λέει ένα σύννεφο με ραδιενέργεια πάνω από την Ελλάδα και θα ήταν καλύτερα να μείνουμε προστατευμένοι μέσα στο σπίτι μας. Αφού είδαμε τις ειδήσεις και περιμένοντας να ξεκινήσει το Ουράνιο τόξο το οποίο και παρακολουθούσα ανελλειπώς, ξεγλύστρισα από την κουζίνα και πήγα στην εξώπορτα, περίεργος να δω αυτό το σύννεφο που θα περνούσε πάνω από το σπίτι μας.
Το φανταζόμουν γκρι, μεγάλο, αλλά πάντοτε τόσο μεγάλο όσο να το βλέπουν τα μικρά ματάκια μου. Άνοιξα σιγά σιγά τη πόρτα καταφέρνοντας να μην τρίξει αν και κανονικά έτριζε μονίμως βγήκα στο μπαλκονάκι, αλλά, προς απογοήτευσή μου, δεν είδα κανένα ορατό σύννεφο, ούτε γκρι, ούτε άσπρο ούτε μαύρο. Είδα έναν γαλάζιο ουρανό, και έναν ήλιο έτοιμο να βασιλέψει. Από τότε, κατά έναν περίεργο λόγο, άρχισα να ενδιαφέρομαι για τα φαινόμενα του ουρανού και την αστρονομία.

5. Στην ηλικία των 15, πήγα το πρώτο μου ταξίδι και ευελπιστώ όχι το τελευταίο μου, στο Λονδίνο. Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό χωρίς τους γονείς μου. Είχαν προηγηθεί καλοκαιρινές κατασκηνώσεις και λοιπές ανεξαρτητοποιητικές εκδηλώσεις της πρώιμης εφηβείας. Αλλά στο συγκεκριμένο ταξίδι έκανα το ντεμπούτο μου σαν "πολίτης του κόσμου". Λαϊκιστί, άνοιξε το μάτι μου βρε αδερφέ. Πρακτικά έμενα μόνος μου, μετακινούμασταν μαζί με άλλα παιδιά, πηγαίναμε σε μέρη στο Λονδίνο και έξω απ' αυτό, γνωρίσαμε Κορεάτες, Γιαπωνέζους, Ιταλούς(φυσικά, καθώς μάλλον έχουν κάνει κάποιο στατιστικό λάθος, οι Ιταλοί φαίνεται να είναι περισσότεροι κι από τους Κινέζους...) και γενικότερα διάφορες φυλές.
Πήγα σε θεατρικές παραστάσεις στο Covent Garden, καθότι το μικρόβιο της υποκριτικής είχε ήδη βγει στην επιφάνεια, έζησα σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη διάσταση, ένιωσα ανεξάρτητος, υπεύθυνος παράλληλα συνειδητοποίησα πράγματα για τον εαυτό μου, πράγματα που θα έπρεπε ίσως να ξεκαθαρίσω πολύ νωρίτερα απ'ότι ξεκαθάρισα στη πορεία.
Στο Λονδίνο έμαθα κάτι. Αν και το συνειδητοποίησα πολύ πολύ πολύ αργότερα. Ότι η ζωή μου θα εξελισσόταν όπως θα την ήθελα εγώ, πολύ μακριά από το σπίτι μου και από τους ανθρώπους που μεγάλωσα μαζί.


Κι ύστερα αναρωτιούνται κάποιοι, αν είμαι gay. Τς τς τς...
Α, δε δίνω τη σκυτάλη σε κανένα. Πέρασε η μόδα των 5. Πάμε γι' άλλα :Ρ