Ανήλικος

Χάραξε. Η πρωινή αύρα ξυρίζει το όριο της θάλασσας με τον ουρανό. Τρεις αγουροξυπνημένοι γλάροι τολμούν να αγγίξουν τους τρεις στύλους ενός κατεστραμμένου από τη μανία των κυμάτων προβλήτα. Ο τοξότης είχε χαθεί εδώ και ώρα και το φέγγος του ήλιου ολοένα και κέρδιζε έδαφος από τη σκιά της γης. Τα δάκρυα στα μάγουλά του, ρυάκια. Η μυρωδιά του θαλασσινού αέρα, μόνο ένα πράγμα θύμιζε. Αυτόν. Τη βόλτα στην παραλία, νύχτα καλοκαιριού. Την αγκαλιά στο κρεβάτι εκείνον τον Ιούνη με το ταξίδι το μεγάλο. Τη βραδιά που μαζί χαθήκανε στα στενά δρομάκια της Σπερλόνγκα. Τη χαρά που είχε όταν σαν παιδάκι, εξιστορούσε τη παλιά ζωή του. Νομίζοντας ότι αυτή ήταν καινούρια. Μνήμες που στο μυαλό του, δεν καταγράφονταν ποτέ. Η καρδιά όμως, δεν μπορεί να ξεχάσει. Το μέρος της ψυχής που φωλιάζει εκεί μέσα, εκεί που οι πληγές επουλώνονται μόνο με ουλές, δε λησμονεί στιγμές και αξίες. Και δεν αφήνει να ξεφύγουν μέσα από τα χέρια σου καρδιές που κάνουν τη δική σου να συντονίζεται σε ρυθμό διθυράμβου. Τα &qu

Δεν έχω περάσει πιο δύσκολη περίοδο στη ζωή μου μέχρι στιγμής. 3.5 χρόνια πέταξαν, χωρίς μια σοβαρή δικαιολογία. Μια εξήγηση. Τα μάτια του, αναίσθητα και κρύα. Η συμπεριφορά του πληγή που κάθε μέρα ματώνει. Τα δάκρυα κυλάνε όλη μέρα. Κάθε μέρα. Το χαμόγελό του, δεν υπάρχει όταν με κοιτάζει. Από εγωισμό. Κρύβεται. Δεν ξέρω. Δεν με θέλει πια. Ποτέ δεν με αγάπησε. Ποτέ... Λόγια...Μόνο λόγια...

“Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες”. Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων, σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους, στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές αυτών που ξέρουν, πως δε θα γυρίσουν. Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη βήματα και χειρονομίες δε θα τολμούσα να πω φιλήματα και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας. “Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες”. Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί; Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα: καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων ή των θεών. Η μοίρα μου που κυματίζει ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα και μιαν άλλη Σαλαμίνα μ’ έφερε εδώ σ’ αυτό το γυρογιάλι Το φεγγάρι βγήκε απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη. σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να‘βρει την καρδιά του Σκορπιού.. κι όλα τ’ αλλάζει. Πού είναι η αλήθεια; Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης το ριζικό μου, ενός ανθρώπου π

Ταξίδι η ζωή και το φως, πλημμύρα. Και ο ίσκιος του "2" βαρύς. Σπίρτα οι στιγμές σπίρτα τα χρόνια. Και η ανάσα σου, ριπή ανέμου. Κάστρα στην άμμο με τα χαλίκια, τα σύκα δεν ωρίμασαν. Δεν ωριμάζουν με τον ήλιο. Δεν ωριμάζουν με τον άνεμο. Η μοναξιά, επιλογή δεν είναι.

Η ζωή είναι μεγάλη νίτσα Πολύ μεγάλη νίτσα.