Εις τας Ευρώπας
Είναι γνωστό πως υπάρχει κρίση στην Ελλάδα. Γενικευμένη κρίση. Όχι μόνο οικονομική αλλά και αξιών,τιμής,υπόληψης και όλα τα καλά ενάρετα. Ο κόσμος θέλει να διαμαρτυρηθεί. Διαμαρτύρεται δηλαδή. Αλλά ακριβώς επειδή η κρίση είναι βαθιά, περνάει μέσα από χαραμάδες και ποντικότρυπες, οι μορφές διαμαρτυρίας αντικατοπτρίζουν και τον βαθμό που έχει επηρεάσει δεκαετίες τώρα το κοινωνικό σύνολο. Παρακολουθώντας την Ελληνική κοινωνία, με απειρία αλλά και με όσο γίνεται πιο αποστασιωποιημένη σκοπιά, βλέπει κανείς ένα κακομαθημένο παιδί, ένα μικρό θηρίο που δεν διδάχτηκε την αυτοπειθαρχία και την κριτική σκέψη και κάνει του κεφαλιού του. Σαν οι γονείς να το άφησαν χρόνια λάσκα, χωρίς τιμωρία, χωρίς νουθεσία, χωρίς κανόνες που αν δεν τους τηρούσε θα υπήρχε η τιμωρία. Σε κάτι τέτοιες μέρες/ώρες/στιγμές, παντού κυκλοφορεί - ή μάλλον να διορθώσω - στα στόματα των λογικά σκεπτόμενων κυκλοφορεί η μόνιμη ερώτηση "γιατί στην Ευρώπη, Γερμανία, Αγγλία (και δε συμμαζεύεται) δεν υπάρχει πουθενά κλείσιμ