Ανήλικος

Πίσω σου η σκόνη άχνισε, αναπαύτηκε απάνω στον πηχτό αέρα. Η γριά με τη μαντήλα ξεδοντιασμένη τρέχει σε πήρε στο κατόπι κι ο καρπός σου στο χέρι της δεμένος, νύχια γαμψά έτοιμα να γραπώσουν Εσένα-ναι. Μαγικό το σκοινί της Κλωθούς  δέσιμο ανυπέρβλητο και τιμωρία. Η γριά με τα δυσκίνητά της πόδια τη σκιά σου πάτησε. Και σε νικάει. Μπρος στον Τοξότη τον υπέρλαμπρο η όψη της αλλάζει, αραχνοΰφαντη θαρρείς,  ρουφώντας την έκλειψη που η ύπαρξή σου βγάζει ψηλώνει γίνεται Όλυμπος, θεριό γιγάντιο, Τιτάνες θα νικήσει.  Νύφη του Χρόνου κάποτε, τώρα καταραμένη. Η Άτροπος με την ψαλίδα της έτοιμη να χτυπήσει,  το νήμα όμως δεν κόβεται.  Λύτρωση δεν υπάρχει. Μόν' θα την μπίξει στην καρδιά, με το σεντόνι το λευκό σκισμένο. Με το σκοινί δεμένο. Με μάγια που δεν λύνονται από φιλιά. Πρίγκηπες δεν υπάρχουν. Τη γριά να σέρνεις. Χαλκομανία τώρα,  μοριακή αντικατάσταση επάνω στη σκιά σου. Μια συνουσία αναπότρεπτη, Σε πνίγει. Μη αναστρέψιμη.

Απ' όλα τα χρώματα της οικουμένης το μπλέ το έφτιαξες για την Ελλάδα.

Στον τροπικό του Αιγόκερου,  πριν ο τοξότης τεντώσει το σκοινί  το πεφταστέρι μου ήσουν εσύ.

Αύγουστος είναι  το κελάρισμα του γέλιου  που χύνεται από τα φωτεινά μπαλκόνια  τις νύχτες.

Αύγουστος είναι η παραλία γεμάτη από φωνές και σώματα. Η χαλαρωτική μουσική μαζί με λαμπερά απαστραπτοντα χαμόγελα. Το φιλικό χτύπημα στην πλάτη και τα μαθήματα ιταλικών στην αμμουδιά. Τα αναπάντεχα μάτια. Τα σοβαρά λογύδρια. Ο θαλασσινός αέρας και το αλάτι στην πέτσα. Οι πτυχώσεις στις μαυρισμένες πλάτες. Οι ευγενικοί καλοκαρδοι άνθρωποι. Το Titanium. Nothing to lose. I am titanium. I am titanium.