Ανήλικος

Επέστρεψα λοιπόν στην Ιταλία, με έναν ανανεωμένο αέρα, αλλά και ίδιο ταυτόχρονα. Πιθανώς το "ίδιο" να οφείλεται στο γεγονός ότι ένοιωσα πως γύρισα σπίτι μου, παρόλο που πάντα πίστευα και πιστεύω ότι το σπίτι μου είναι εκεί που νοιώθω να δίνω και να παίρνω αγάπη. Είδα φίλους, είδα μακρινούς φίλους που έφτασαν μέχρι τον βορρά για να βρεθούμε και να περάσουμε έστω και μια μέρα μαζί, γέλασα, έφαγα σαν το ζώον/βόδι/μοσχάρι/καταβόθρα και άλλα ευγενή, χαλάρωσα αρκετά, έκανα τη μελέτη μου για κάτι ξεναγήσεις που δεν εμφανίστηκαν ακόμη, πέρασα ένα άλφα βήτα ρεκτιφιέ, και γύρισα πίσω. Ο γλυκός μου με περίμενε στο αεροδρόμιο με ένα χαμόγελο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά και την προηγούμενη φορά που με περίμενε, ήμουν χλιαρός στην πρώτη συνάντηση. Το είχα αποδώσει στο σεισμό τότε. Μετά από 10 λεπτά φυσικά όλα καλά και άγια, αλλά δεν ξέρω για ποιο λόγο συμβαίνει το γεγονός. Με πήγε σπίτι του, καθότι έλειπαν οι δικοί του. Έβγαλα ούζα, καφέδες, μπρίκια και άλλα λοιπά καλούδια που του έφερα και τα π

Περίεργη χρονιά φέτος. Σεισμοί, ανακατατάξεις, ταξίδια, αγάπη. Όλα τα είχε. Η ζωή τελικά για άλλη μια φορά μου απέδειξε πως είναι απρόβλεπτη. Η ζωή για άλλη μια φορά μου απέδειξε πως πρέπει να τη ζήσεις για να την γευτείς. Σαν να έχεις πάθος με τη σοκολάτα και η τούρτα που έχεις μπροστά σου είναι άσπρη. Αν δεν την δοκιμάσεις, μπορεί να μην βρεις ποτέ την καρδιά της. Την καρδιά σου. Την καρδιά του... Σήμερα, το μέλλον δεν με φοβίζει τόσο όσο παλιά. Σήμερα η μέρα θα είναι σαν τις άλλες. Σήμερα θα βάλω άλλο ένα λιθαράκι πάνω στον ανήλικο που όλοι γνωρίσατε. Άλλη μια πινελιά του χρόνου θα χρωματίσει ίσως 2 τρίχες, μια ρυτίδα που καλό θα είναι να αργήσει λίγο ακόμα. Η αγάπη άργησε πολλές μέρες. Ήρθε όμως. Η ευτυχία δεν θα έρθει ποτέ. Κανείς δεν την κατακτά. Όλοι παίρνουμε το μερίδιό μας απ' αυτή. Και μπορώ να πω πως στα 27 μου πήρα ένα γερό μερίδιο. Χωρίς να με αφήσει ποτέ να ξεχάσω πως δεν έρχεται ποτέ μόνη. Είναι δίδυμη και αχώριστη με τον πόνο. Και σαν αδέρφια δεν μένει ποτέ κανένα α

Rows of houses, all bearing down on me I can feel their blue hands touching me All these things into position All these things we'll one day swallow whole And fade out again and fade out This machine will, will not communicate These thoughts and the strain I am under Be a world child, form a circle Before we all go under And fade out again and fade out again Cracked eggs, dead birds Scream as they fight for life I can feel death, can see its beady eyes All these things into position All these things we'll one day swallow whole And fade out again and fade out again Immerse your soul in love IMMERSE YOUR SOUL IN LOVE

Το κλάμα του μωρού τυμπάνιζε στ' αυτιά της. Η ζέστη αφόρητη και ο ιδρώτας της προκαλούσε ένα αίσθημα δυσφορίας. Από το πρωί σήμερα έτρεχε. Το μωρό, οι δουλειές του σπιτιού, το πεζοδρόμιο που μάζευε όλη τη σκόνη του δρόμου και κάθε μέρα το σκούπιζε για να μην την κακοχαρακτηρίσει η γειτονιά, την είχαν κουράσει. Ο καλοκαιρινός ήλιος κρυβόταν πίσω από την δάφνη που κάποιος δήμαρχος είχε φυτέψει μπροστά απ' το σπίτι τους. Η Νάντια σηκώθηκε από το κρεβάτι, άφησε τον Γιώργο να κοιμάται ανάσκελα, σε μια στάση δίκην ελεύθερου ανοιχτής θαλάσσης και πήγε προς το σαλόνι. Η κούνια του μωρού εμπόδιζε το στενό διάδρομο που άφηνε ο καναπές. Το σπίτι μικρό και τα έπιπλα, έξυπνα και πρακτικά τοποθετημένα, χωρίς χώρο για υπερβολές. Μια μικρή τηλεόραση στην πέρα άκρη του τραπεζιού, ο καναπές και το τραπεζάκι σχεδόν στη μέση και η κούνια του μωρού να ακουμπάει στον τοίχο δίπλα απ' το καλοριφέρ. Η πορτούλα του λιλιπούτειου μπαλκονιού, ανάμεσα στο τραπέζι και το τραπεζάκι άφηνε που και που λίγο