Ανήλικος και φέτος

Περίεργη χρονιά φέτος. Σεισμοί, ανακατατάξεις, ταξίδια, αγάπη. Όλα τα είχε. Η ζωή τελικά για άλλη μια φορά μου απέδειξε πως είναι απρόβλεπτη. Η ζωή για άλλη μια φορά μου απέδειξε πως πρέπει να τη ζήσεις για να την γευτείς. Σαν να έχεις πάθος με τη σοκολάτα και η τούρτα που έχεις μπροστά σου είναι άσπρη. Αν δεν την δοκιμάσεις, μπορεί να μην βρεις ποτέ την καρδιά της. Την καρδιά σου. Την καρδιά του...

Σήμερα, το μέλλον δεν με φοβίζει τόσο όσο παλιά. Σήμερα η μέρα θα είναι σαν τις άλλες. Σήμερα θα βάλω άλλο ένα λιθαράκι πάνω στον ανήλικο που όλοι γνωρίσατε. Άλλη μια πινελιά του χρόνου θα χρωματίσει ίσως 2 τρίχες, μια ρυτίδα που καλό θα είναι να αργήσει λίγο ακόμα. Η αγάπη άργησε πολλές μέρες. Ήρθε όμως. Η ευτυχία δεν θα έρθει ποτέ. Κανείς δεν την κατακτά. Όλοι παίρνουμε το μερίδιό μας απ' αυτή. Και μπορώ να πω πως στα 27 μου πήρα ένα γερό μερίδιο. Χωρίς να με αφήσει ποτέ να ξεχάσω πως δεν έρχεται ποτέ μόνη. Είναι δίδυμη και αχώριστη με τον πόνο. Και σαν αδέρφια δεν μένει ποτέ κανένα αδικημένο. Όμως είναι ακριβώς αυτή η προσπάθεια να ξεχωρίσεις τα δίδυμα αδέρφια που κάνουν το ταξίδι συναρπαστικό.

Πριν 10 χρόνια ενηλικιώθηκα. Αν εξαιρέσεις τις εμπειρίες αυτών των 10 ετών, δεν ενηλικιώθηκα ποτέ. Νοιώθω όπως ένοιωθα όταν γινόμουν 18, έστω κι αν ο άσσος μπροστά είναι πλέον για λίγα χρόνια ακόμα 2. Μπαίνοντας στα 29 μου, σε μια νέα ενηλικίωση, ανήλικος όσο ποτέ άλλοτε, δεν νοιώθω πλήρης. Νοιώθω αρκετά ικανοποιημένος όμως. Νοιώθω δυνατός. Κι αυτή η δύναμη μπορεί να πηγάζει από μέσα μου. Το κλειδί όμως για να την ξεκλειδώσω το βρήκα εδώ και ακριβώς 7 μήνες... 7 μήνες πριν γνώρισα τον άνθρωπο που με έκανε να αγωνίζομαι συνέχεια ώστε να βρίσκω τον καλύτερο εαυτό που μερικές φορές μένει κλεισμένος μέσα μου.

Να ζείτε,
να ερωτεύεστε,
να αγαπάτε,
να χαμογελάτε,
να μην τα παρατάτε ποτέ,
μην απαρνιέστε ποτέ τα όνειρά σας,
η ευτυχία, ανήκει σε εμάς!