Φεύγοντας απ' την Ελλάδα για σπουδές το 2000, άφησα μια Ελλάδα που σίγουρα, δεν ήταν το τελειότερο μέρος στον κόσμο, κάθε άλλο, αλλά τουλάχιστον βρισκόταν σε μια αξιοπρεπή θέση βρε αδερφέ. Από τότε, κάθε φορά που επιστρέφω, βλέπω τη χώρα μου ένα σκαλί πιο κάτω, σε αξίες, σε διεκδικήσεις, σε αξιολόγηση των σοβαρών και των γελοίων θεμάτων.. Ο κόσμος - μέσω της τηλεόρασης - ασχολείται με το εξώγαμο το Πασχάλη, με το πόσες φορές πήγε στα μπουζούκια, πως είναι "ακτιβιστές" οι μπλόγκερς τρομάρα τους, με το πόσα πορνό βιντεάκια κατέγραψε στο κινητό του, με το αν είναι emo ή trendy, με τα αρχεία της Ελληνικής Αστυνομίας(βλπ. Τατιανή), με τον Ζαχόπουλο, με το πώς ξύπνησε στραβά σήμερα ο ένας, πώς ξύθηκε ο άλλος και, πραγματικά, δε συμμαζεύεται.. Πέντε βδομάδες για το Ζαχόπουλο, 70 μέρες για τους emo, 45 τέρμενα για τον τάδε νεαρό που τραβούσε βίντεο τις συμμαθήτριές του στις τουαλέτες του σχολείου. Εν τω μεταξύ, Αγωγοί φυσικού αερίου, Ασφαλιστικά, συντάξεις, χαμηλοί μισθοί, νοσηλε
