Ανήλικος

Σε ποιό σημείο πρέπει να φτάσει κανείς ώστε να θέλει να φύγει από το σπίτι του.... Δεν αντέχω. Δεν μπορώ. Αυτά τα γραφικά των ταινιών που σηκώνεται ο γιός και ετοιμάζει βαλίτσα; Ε σε τέτοιο σημείο έφτασα προχθές. Τραγικό; Λύση ανάγκης; Είπα όμως, φτάνει. Δεν σε αντέχω άλλο. Αν δεν ήσουν αυτό που είσαι για μένα θα σε είχα διώξει χρόνια τώρα. Θα είχα τη ψυχική μου ηρεμία. Αυτό αξίζει περισσότερο από όλα τα πτυχία και όλα τα καλά του κόσμου. Ψυχική και σωματική υγεία. Δόξα τω Θεώ σωματική μέχρι στιγμής έχουμε... Να φύγω από το σπίτι... Άραγε καταλαβαίνεις το βάρος της κατάστασης; Καταλαβαίνεις το βάρος της πράξης; Συνειδητοποιείς; Βάζω στοίχημα πως όχι. Δεν καταλαβαίνεις τι είναι να σου πιπιλάνε το μυαλό 25 χρόνια με μια μόνιμη γκρίνια. Μια μόνιμη ειρωνία για το κάθε τι. Μια μόνιμη ψυχική πίεση. Επειδή όμως είπα ΦΤΑΝΕΙ, δεν θα πω τίποτε άλλο. Δεν θα μιλήσω για το θέμα για ένα διάστημα. Δεν θα σου μιλήσω κι ας με γέννησες. Κι ας ζούμε στο ίδιο σπίτι. Δεν έχεις μάθει να εκτιμάς κάποια πράγμ

Μέσα σε ένα χρόνο πολλά αλλάζουν τελικά. Πόσα θα αλλάξουν μετά από ένα χρόνο. Όλα γίνονται για ένα σκοπό. Έτσι είπα στην αγάπη μου. Έτσι έμαθα μέσα από τις δυσκολίες που περνάω σήμερα. Που πέρασα πριν χρόνια. Πέρασα από τα Jumbo σήμερα. Καλέ τι πακτωλός από ζουζουνοειδή είναι αυτός;;;;! Να κάνεις ένα δωμάτιο και να το γεμίσεις με τέτοια :Ρ Ωραίο το καλοκαιράκι. Και δεν σας επισκέφθηκα για να μάθω νέα σας. Όταν ήμουν Θεσσαλονίκη μάζεψα podcasts και υλικό αλλά δε βρέθηκε ακόμα χρόνος να τα ακούσω. Μου λείψατε όμως όλοι. Τα msn μας, τα μπλογκ σας, όλα όλα.. Να μου είστε καλά και να ξέρετε ότι είμαι εδώ. Ζωντανός. Επιβιώνω. Και έρχομαιιιιιιιι :Ρ Φιλάκια πολλά σε όλους. Στη Νέα Υόρκη. Στη Γερμανία. Στην Αθήνα. Στη Θεσσαλονίκη. Στη Δράμα. Στη Γερμανία πάλι :Ρ(Vista μου εσύ :*). Παντού!

Λυπάμαι για τις φιλίες που τελείωσαν... ...για τους ανθρώπους που αλλάζουν ...που αλλάζουν χωρίς να το καταλαβαίνουν, αλλά οι γύρω τους το αντιλαμβάνονται και αναγκάζονται χωρίς να το θέλουν να τους παραμερίσουν... Λυπάμαι για τους ανθρώπους που δεν αντέχουν... Χαίρομαι για τους ανθρώπους που προσπαθούν... Ενεστώτας... Χαίρομαι για την τύχη που έχω να έχω φίλους. Χαίρομαι για την τύχη που έχω να αποκτώ καινούργιους... που δεν το λένε, αλλά είναι... Χαρμολύπη λοιπόν... Δε πειράζει... Όσο και να μην περιμένουμε κάποια πράγματα...δυστυχώς συμβαίνουν... Κρίμα.. Αλλά συμβαίνουν... Ας μάθουμε από αυτά λοιπόν... Πάμε μπροστά. Οι αλλαγές έγιναν πολύ πριν τις καταλάβουμε...Αν ποτέ τις καταλάβουμε δηλαδή και ταρακουνηθούμε λίγο. Ας βρεθεί άλλος για να ταρακουνήσει τα νερά. Εμένα δε μου πέφτει λόγος... Καληνύχτα και καλή τύχη.

Ήτανε μια φορά ένα αγόρι. Είχε ένα ιδιαίτερο δέσιμο με ένα κορίτσι. Και οι δυο μικροί. Άμαθοι. Το αγόρι όμως κάποια στιγμή κατάλαβε πως δεν ήταν σωστό για το κορίτσι να μην δέχεται αυτά που πραγματικά άξιζε. Αυτά που το συγκεκριμένο αγόρι δεν μπορούσε να δώσει με τη μορφή που τα ήθελε το κορίτσι. Έτσι λοιπόν έμειναν φίλοι. Η σχέση τους πέρασε από κύματα διάφορων μεγεθών και βαθμίδων. Η φιλία τους γιγαντώθηκε. Η φιλία τους πέρασε κρίση. Κρίση γιατί το αγόρι, όχι μόνο προς το κορίτσι αλλά και προς τους άλλους φίλους του έγινε λίγο απόμακρο. Το αγόρι πήρε απόφαση ότι ήταν ομοφυλόφιλο. Σιγά σιγά λοιπόν άρχισε να ανοίγεται στους φίλους του. Όλοι το αγκάλιασαν με περισσή αγάπη, γιατί άλλωστε αυτό είναι η φιλία. Πάντοτε όμως ήθελε να μιλήσει σε εκείνο το ευαίσθητο κορίτσι. Σε εκείνη την ευαίσθητη ψυχή που παρόλο το φύλο της, το είχε αγγίξει ψυχικά και ήθελε να είναι αξιοπρεπές και ειλικρινές μαζί της. Το κορίτσι δέθηκε με ένα άλλο αγόρι. Δέθηκε πολύ. Γίναν ένα. Το αγόρι της ιστορίας μας όμως

...να μηδενίζεις τις αποστάσεις ...να σε αγγίζουν και να νοιώθεις παντού το άγγιγμα ...να υπερβαίνεις τον εαυτό σου για χάρη του άλλου ...να πηγαίνεις σπίτι του, με τους γονείς του, μόνο και μόνο για να τον ευχαριστήσεις ...να γελάς και να αστειεύεσαι όταν κάνεις σεξ ...να σκέφτεσαι ότι τον "αγαπάς" και να δακρύζεις από το συναίσθημα... ...να ξυπνάς μαζί του και να νομίζεις ότι είναι το ομορφότερο πρωινό του κόσμου, της ζωής σου, της οικουμένης... ...να προσεύχεσαι να έχει ο Θεός καλά τον άλλο ...αγάπη είναι πολλά... Αγάπη είναι να γράφεις αυτές τις γραμμές και να μην μπορείς να διακρίνεις την οθόνη από τα δάκρυα....

Σήμερα περνάω το κατώφλι της επόμενης γενιάς... Τι θέλω να πω μ'αυτό; Από σήμερα και στο εξής, όλα τα νεογένητα θα ανήκουν και επισήμως στην επόμενη γενιά από εμένα. Έγινα και θείος την προηγούμενη εβδομάδα. Σήμερα λοιπόν, ήρθα στη Θεσσαλονίκη για να περάσω 2-3 μέρες με τον άνθρωπο που αποφάσισα να μοιραστώ στην παρούσα φάση τη ζωή μου. Γνώρισα ταυτόχρονα και κάποια άλλα, επίσης αξιόλογα άτομα, με χιούμορ, πνεύμα και διάυγεια απόψεων. Το χάρηκα ιδιαιτέρως θα μπορούσα να πω. Ο Θ. (aka προσωπικός μου σωφέρ) με παρέλαβε ευγενέστατα από το σταθμό των ΚΤΕΛ και με μετέφερε στο σπίτι του αδερφού όπου και διαμένω για να αφήσω τα πράγματά μου και έπειτα πήγαμε μαζί να βρούμε τον έταιρο Μ. και τον Ν.Συμφάγαμεν τον αγλέορα/άμπακο/καταπέτασμα στην Άθωνος(ο χάρτης παρόλ'αυτά τη γράφει Όθωνος) και μετά ήπιαμε και τον χωνευτικό μας καφέ στην παραλία. Ευγενεστάτως επίσης ο Θ. μας μετέφερε, το αμόρε κι εμένα στο σπίτι του αδερφού (ο οποίος φυσικά έλειπε διακοπές και γύριζε αργά το βράδι) και αν

Tο τι έγινε στο Λονδίνο και το τι θα επακολουθήσει άγνωστο μέχρι στιγμής. Υποθέτω όμως, πως με το κλίμα τρομοφοβίας που δημιουργείται εσκεμμένα από το 2001, θα απαγορευτεί ως χειραποσκευή οιοδήποτε είδος φορητού υπολογιστή, έως και κινητά μη σας πω.... Και άντε, πες ότι εγώ τον βάζω στη βαλίτσα (και τρέμει το φυλλοκάρδι μου μέχρι να την ξανανοίξω και να τον βρω ολόκληρο), ο έρμος ο άνθρωπος που δουλεύει και εργάζεται πάνω σε ένα υπολογιστή, πως θα κάνει δουλειά του;;; Γκρρρρρρρρρρρ

Alximistis: children gifts or fobou toys Dannaoys dwra ferontes

Μπορεί να έχω αργήσει, οικτρά ομολογουμένως, να κάνω κάποια εκπομπή, ακόμα ακόμα και να ακούσω άλλες των οποίων ήμουν φανατικός ακροατής, αλλά .... πιστεύω με καταλαβαίνετε όταν σας λέω πως, είμαι ε ρ ω τ ε υ μ έ ν ο ς.... Μου 'χει πάρει τα μυαλά ένα έξυπνο μουτράκι. Μια ψυχή μοναδική. Σας φιλώ όλους και σας υπόσχομαι να επανακάμψω!