Μode: Τσατίλα Διάθεση: γ@μημένη Κάποια στιγμή έπρεπε να κάνω αυτό το post και νομίζω πως αφορμή στάθηκε κάποια συζήτηση στο plurk. Δεν έχω ουδεμία διάθεση να δικαιολογήσω το τι γράφω, το πως το γράφω, το γιατί το γράφω και όλα τα συναφή. Δεν υποχρέωσα κανέναν να με διαβάσει. Δεν το ζήτησα καν. Όποιος αρέσκεται μένει, όποιος δεν αρέσκεται φεύγει. Το να γράφω εδώ κάποια πράγματα ώστε να ξεθυμαίνω, εδώ, αλλού, γενικά όπου μου καπνίσει, το κάνω ακριβώς για να ξεθυμάνω. Δεν περιμένω ούτε χάιδεμα στο κεφαλάκι, ούτε το αιτούμαι αφήνοντας ανοιχτά τα σχόλια. Ο καθείς έχει τις αντοχές του. Άλλος αντέχει να του πιπιλάνε κάθε μέρα το μυαλό με μαλακίες(βλπ. ορισμένα παντρεμένα ζευγάρια), να του τα πρίζουν κάθε μέρα στη δουλειά(βλπ. ανικανοποίητους εργαζόμενους), να αργούν να του παραδώσουν εμπορεύματα(βλπ. όποιον θες) και δε συμμαζεύεται. Άλλοι δεν τα αντέχουν. Ή δεν αντέχουν άλλα.. Συνηθίζω να λέω ότι ό,τι γίνεται με λεφτά, κάποια στιγμή θα γίνει. Ό,τι δε γίνεται με λεφτά είναι που φέρνει συνήθω