Ώρα Ελλάδος, μηδέν

Δεν μπορώ παρά να νοιώθω θλίψη... Θλίψη για την καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη στη χώρα μου. Θλίψη για τους διαδηλωτές που μετά από τόσες μέρες, εξακολουθεί κανείς να μην τους ακούει. Θλίψη γιατί η απάντηση στην εξέγερση των ψυχών, είναι η δημιουργία φόβου. Θλίψη για τον ασφαλίτη που προσπαθεί να ακούσει συζητήσεις από τον οποιονδήποτε με σκοπούς δολερούς. Θλίψη για το παιδάκι και τους γονείς που τους διώχνουν με τη ΒΙΑ άρον άρον από την πλατεία ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ με φόντο την κατάφωτη ΒΟΥΛΗ των Ελλήνων, σύμβολο της καθ' όλα νοθευμένης δημοκρατίας μας.

Θλίψη για μένα γιατί είμαι κι εγώ μέρος του συστήματος και δεν είμαι εκεί, σ'αυτούς που τρώνε τα χημικά κατά πρόσωπο... στα 20 μέτρα απ' τα γεγονότα, απλώς συμφωνείς με τους κρανοφόρους. Και πρέπει να σταματήσουμε να συμφωνούμε.. Πρέπει να σταματήσουμε να σιωπούμε. Και ντρέπομαι γιατί δεν πήγα πιο κοντά.. Ντρέπομαι γιατί εγώ είμαι εδώ και άλλοι αυτή τη στιγμή τρώνε ξύλο στα κεντρικά.. Δεν ξέρω ειλικρινά τι να κάνω...

Θλίψη γιατί δεν έχω κάποια ελπίδα... Θλίψη γιατί δεν υπάρχει ελπίδα... Θλίψη γιατί δεν εμπνέει ΚΑΝΕΙΣ ελπίδα...